Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niepewnym krokiem weszła do środka. Salon tętnił życiem od wirujących na parkiecie par. Zakręciło jej się w głowie, gdy uświadomiła sobie, że to bal z okazji jej niby-małżeństwa.
- Nie potykaj się o własne nogi, Lidio. Za grosz gracji w Tobie nie ma, kochana, za grosz.
- I kto to mówi. Odezwał się król Francji-elegancji.
- Jakiej Francji? Jesteśmy w Monako. - odpowiedział Charles nie wyłapując ironii. - Udawaj, że dobrze się bawisz. Teściowie mają nas na oku.
- Nie muszę udawać. Całkiem tu miło jak na standard zadartego nosa. I Ty wyglądasz jakoś znośniej w tym pingwinim fraku. Przypominasz Jakuba z Tabalugi.
- Kim jest Jakub?
- Całkiem ładnym pingwinem.
- Uważasz, że jestem przystojny?
- Nie dodawaj sobie. Powiedziałam, że wyglądasz znośniej niż godzinę temu - szepnęła mu do ucha.
- Jak tak dalej pójdzie to może za kilka godzin będziesz we mnie zakochana?
- W Tobie mój niby-mężu? Nigdy.
- Chcesz się założyć? Hazard smakuje u nas lepiej niż sex. Zatańczymy?
- Czemu nie. Wiesz, że nie lubię przegrywać.
Podeszli na środek parkietu, gdy zagrano wolną melodię.
- Kogoś tu chyba przytkało.
- Zaskoczyło mnie to, że ktoś, kto nie potrafi chodzić, tak dobrze tańczy.
- To komplement?
- Tańczysz z gracją nimfy, ale chodzisz jak czołg. To fascynujące. Jak znaleźli Cię moi rodzice?
- Przyszli na balet. Po spektaklu uznali, że się nadam i wkopali mnie w Ciebie. Dość głupi, ale ciekawy deal.
- Mówiłem, że jeszcze się we mnie zakochasz.
- Po moim trupie - i przytuliła się w tańcu.

Niepewnym krokiem weszła do środka. Salon tętnił życiem od wirujących na parkiecie par. Zakręciło jej się w głowie, gdy uświadomiła sobie, że to bal z okazji jej niby-małżeństwa.
- Nie potykaj się o własne nogi, Lidio. Za grosz gracji w Tobie nie ma, kochana, za grosz.
- I kto to mówi. O...

więcej

mniej

2

Link

Zamykam oczy. Znów mam 12 lat. Zostaję w domu z powodu choroby, ale czuję się na tyle dobrze, że zaczynam się okropnie nudzić. Nie mam telewizora ani komórki, więc odrobinę rozrywki zapewnia mi myszkowanie w pokoju starszej siostry. Na jej biurku widzę TEN zakazany owoc, książkę Sparksa pt. "Jesienna miłość". Zabroniła mi ją czytać, ale... Przeliczam w głowie czas. Mam jakieś 8 h zanim Angela wróci do domu. Chwilę kręcę się po pokoju, rozważam za i przeciw. Pokusa jest silniejsza. Chowam książkę pod górę od piżamy i biegiem pędzę do swojego łóżka. Na twarzy niczym wyrzut sumienia oblewa mnie rumieniec wstydu. Wchodzę pod kołdrę i zaczynam czytać. Przepadam. Chyba czuję zdecydowanie zbyt dużo emocji. Jestem wściekła na zachowanie głównego bohatera, współczuję głównej bohaterce i odnajduję w niej cząstkę siebie. Następnie razem z nimi przeżywam pierwsze zauroczenie, a z każdą kolejną stroną zaczynam rozumieć czym powinna być prawdziwa miłość. Uczę się tego z Landonem i Jamie. Razem z nimi odkrywam nowe horyzonty, które wcześniej wydawały się niedostępne, próbuję stać się lepszym człowiekiem, cieszę się z małych rzeczy. Jestem gdzieś w połowie książki i czuję jak pęka mi serce. W głębi duszy wiem już, że to nie skończy się dobrze. Boże, dlaczego im to robisz? Czy nie kochała Cię zbyt mocno, żeby to niszczyć? Po policzkach płynie mi morze łez. Nie widzę już prawie tekstu, gdy kończę powieść. To nie jest już cichy płacz, to szloch. Krztuszę się nie mogąc się uspokoić. Jednak z ostatnim zdaniem wkrada się we mnie cicha nadzieja, która jest w Landonie. "Bo miłość jest jak wiatr, nie widać jej, ale ją czuć". Odnoszę książkę. Zdążyłam. Już wiem, że to powieść mojego życia.
Otwieram oczy. Mam 28 lat. Nadal o niej pamiętam. Czuję, że te emocje nadal są we mnie, po latach odczuwam je bardziej, bo muszę zrozumieć, że moja siostra także jest z wiatrem. Wyobrażam sobie, że śmieje się teraz razem z Jamie gdzieś pośród chmur. Oddycham. Czuję ich obecność. Jest dobrze.

Zamykam oczy. Znów mam 12 lat. Zostaję w domu z powodu choroby, ale czuję się na tyle dobrze, że zaczynam się okropnie nudzić. Nie mam telewizora ani komórki, więc odrobinę rozrywki zapewnia mi myszkowanie w pokoju starszej siostry. Na jej biurku widzę TEN zakazany owoc, książkę Sparksa pt. "Jesienn...

więcej

mniej

4

Link