Irena Irosznikowa

Ojjj, czytałam tę książkę jako dziecko. Mocny psychicznie dwunastolatek ją udźwignie, o ile ona go zaciekawi. Katja - Białorusinka ze Związku Radzieckiego przybywa do obozu Auschwitz. Przebywa w Brzezince, z kobietami i dziećmi. Choć bardzo ciężko choruje, ostatecznie udaje się jej przeżyć. Po wojnie rozpaczliwie szuka swoich dzieci - Tolka i Tatianki. Syn powraca do rodzinnej wioski, ale ślad po trzyletniej córeczce ginie... Kobieta jeszcze nie zdaje sobie sprawy, że jej pociecha ma już nową mamę, która zaadoptowała ją tuż po wojnie, leczyła ją i otoczyła czułą opieką... Jak zakończy się ta historia? Książka o dramacie przede wszystkim dwóch narodów - Polaków i Białorusinów (choć tak naprawdę można wymienić jeszcze Rosjan, Czechów, Węgrów, Romów, Jugosławian i Żydów, widziana w perspektywy kobiet - więźniarek, a także pokolenia, które w czasie wojny było dziećmi. Można zmienić czyjąś tożsamość, ale na ręce zawsze pozostaje numer... Ślad po obozowej przeszłości... Smutna, ale prawdziwa opowieść - dla nas, żyjących w czasach pokoju coś niewyobrażalnego. Mieszkam 25 km od Muzeum Auschwitz i czasami obok niego przejeżdżam. Przyzwyczaiłam się do jego widoku. A dla tych ludzi to nigdy nie będzie miasto Oświęcim, do którego się jedzie na zakupy albo się przejeżdża przez nie, tylko miejsce niewyobrażalnej tragedii, o czym opowiada Marina - kuzynka głównej bohaterki i ważna postać tej opowieści...