Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Uwielbiam Lucy Score i mówie to przy pokaźni każdej kolejnej jej książki. Po lekturze „To co chcemy zostawić za sobą” oczywiście zrobię to samo. Ostatnio zastanawiałam się także, którą z serii autorki lubię najbardziej.

Po skończeniu trylogii „Knockemout” mogę już powiedzieć, że jednak przegoniła tę o Riley Thorn. Co prawda tylko odrobinę, ale ta odrobinka się tutaj liczy.

W TCCZZS kocham absolutnie wszystko. Od bohaterów (a zwłaszcza Luciana), przez lokalizację, po akcję, która nie zwalnia. Czy bohaterowie, którzy, przynajmniej w teorii, się nienawidzą mogą jednocześnie być dla siebie wszystkim?

Cieszy mnie także to, że bohaterowie wszystkich części się przeplatają. Dowiadujemy się także co u nich słychać i wszyscy zaangażowani są w obecne zdarzenia. Lubię tę małomiasteczkowość. Stwarza ona niepowtarzalny klimat, a lokalne społeczności zawsze mnie fascynowały.

Szkoda, że to już koniec tej serii, ale wszyscy wiemy, że Lucy ma dla nas wiele kolejnych historii więc z radością będę po nie sięgać.

Uwielbiam Lucy Score i mówie to przy pokaźni każdej kolejnej jej książki. Po lekturze „To co chcemy zostawić za sobą” oczywiście zrobię to samo. Ostatnio zastanawiałam się także, którą z serii autorki lubię najbardziej.

Po skończeniu trylogii „Knockemout” mogę już powiedzieć, że jednak przegoniła tę o Riley Thorn. Co prawda tylko odrobinę, ale ta odrobinka się tutaj...

Zdarza wam się mieć problem z ocenieniem, czy dana książka wam się podobała?

Ja tak mam w przypadku „Wszyscy byliśmy za młodzi”. Dość długo zastanawiałam się z czego to wynika, ale nie doszłam do jednoznacznych wniosków.

Musicie wiedzieć, że naprawdę doceniam przedstawienie tego, że młodzi ludzie mierzą się z wieloma problemami. Tymi większymi i mniejszymi, ale dla nich są one ważne. Już wchodząc w dorosłość niosą na plecach bagaż trudnych doświadczeń, a z wiekiem jest często tylko gorzej.

Jednak dość ciężko było mi się w tę historię wgryźć. Robiłam do niej kilka podejść i gdyby nie to, że jest to egzemplarz recenzencki, to jest duża szansa, że bym sobie ją odpuściła. Kiedy już przebiłam się przez pierwsze 200-250 stron akcja zaczęła powoli nabierać sensu i czytało mi się coraz lepiej.

Chociaż muszę przyznać, że według mnie pojawiło się w tej książce zbyt dużo perspektyw. Zauważyłam, że dla mnie maksymalną liczbą stron dramatu są cztery osoby, gdy pojawia się ich więcej to zaczynam się gubić. Tak też było w przypadku tej powieści. Zbyt dużo przeplatających się wątków sprawiło, że właściwie utożsamiałam się z każdym i z nikim. Owszem, mogłam w każdym bohaterze znaleźć coś swojego, ale były to na tyle małe cząstki, że ciężko było mi obdarzyć kogoś specjalnymi uczuciami.

Jestem też obecnie w całkowicie innym momencie życia niż bohaterowie, więc może to mieć też związek z tym, że nie do końca ich rozumiem i inaczej patrzę na świat. W końcu jestem od nich 10 lat starsza, a z wiekiem problemy ewoluują i stają się po prostu inne. Podejrzewam, że czytelników będących obecnie w szkole średniej ta książka uderzy dużo bardziej.

Mimo tego, że sporo marudziłam, to uważam, że „Wszyscy byliśmy za młodzi” jest całkiem niezłą książką i warto żeby młodzież po nią sięgnęła.

Zdarza wam się mieć problem z ocenieniem, czy dana książka wam się podobała?

Ja tak mam w przypadku „Wszyscy byliśmy za młodzi”. Dość długo zastanawiałam się z czego to wynika, ale nie doszłam do jednoznacznych wniosków.

Musicie wiedzieć, że naprawdę doceniam przedstawienie tego, że młodzi ludzie mierzą się z wieloma problemami. Tymi większymi i mniejszymi, ale dla nich...

Sięgacie po książki o wampirach?

Nie czytałam wcześniej książek Edyty, pokuszę się nawet o stwierdzenie, że bez czytania wiem, że by mi się nie podobały. Jednak „Krwi, która nas dzieli” byłam ciekawa od samego początku, a to głównie za sprawą wampirów. Raczej nigdy tu o tym nie wspominałam, ale jako nastolatka byłam fanką „Zmierzchu” przez co darzę wyjątkowym sentymentem te fantastyczne stworzenia.

Jaka jest zatem moja opinia o tej historii? Po pierwsze bawiłam się świetnie. Serio. To co dostaliśmy, to dość prosta w swojej formie młodzieżówka, która wciągnęła mnie od samego początku. Zaangażowałam się w akcje i z przyjemnością odkrywałam kolejne wydarzenia. Literacko nie jest to książka wybitna, ale jednoczenie raczej nie oczekuję tego po młodzieżówkach, których główna rolą (w moim odczuciu) jest rozrywka.

Po drugie ja przez tę książkę przepłynęłam, przeczytałam ją właściwie na jedno posiedzenie. Od pewnego czasu doceniam takie powieści, bo często brakuje mi czasu, żeby poświęcić go na analizę. Fajnie też, że będzie to seria, a przynajmniej tak wynika z zakończenia.

No i nie mogę nie wspomnieć, że uwielbiam okładkę, ale to chyba nikogo nie dziwi. Poza tym myślę, że gdybym sięgnęła po tę książkę w wieku 14 lat, to byłabym zakochana. Będąc w moim obecnym miejscu swojego życia, po prostu dobrze się bawiłam.

Sięgacie po książki o wampirach?

Nie czytałam wcześniej książek Edyty, pokuszę się nawet o stwierdzenie, że bez czytania wiem, że by mi się nie podobały. Jednak „Krwi, która nas dzieli” byłam ciekawa od samego początku, a to głównie za sprawą wampirów. Raczej nigdy tu o tym nie wspominałam, ale jako nastolatka byłam fanką „Zmierzchu” przez co darzę wyjątkowym sentymentem...