Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zaryzykuje stwierdzenie, ze jest to jedna z najbardziej potrzebnych książek dla naszego pokolenia.

Zaryzykuje stwierdzenie, ze jest to jedna z najbardziej potrzebnych książek dla naszego pokolenia.

Rozczarowałam się. Jestem w stanie zrozumieć chęć uporania się z ciężkimi przeżyciami poprzez pisanie jednak zupełnie mnie ta książka nie przekonała, momentami aż mdliły mnie niektóre zdania: „ W dniu, w którym moja matka zaczęła umierać, piłam cappuccino w Bunkrze Sztuki i karmelowe latte w Tekturze. W tamtym czasie wybierałam pieczywo z czarnuszka.” - o mój Boże ....Nie rozumiem niestety szumu w okol tej książki.

Rozczarowałam się. Jestem w stanie zrozumieć chęć uporania się z ciężkimi przeżyciami poprzez pisanie jednak zupełnie mnie ta książka nie przekonała, momentami aż mdliły mnie niektóre zdania: „ W dniu, w którym moja matka zaczęła umierać, piłam cappuccino w Bunkrze Sztuki i karmelowe latte w Tekturze. W tamtym czasie wybierałam pieczywo z czarnuszka.” - o mój Boże ....Nie...

https://youtu.be/ixku194t040

https://youtu.be/ixku194t040

Panie i Panowie, jest to arcydzieło

Panie i Panowie, jest to arcydzieło

Niestety, "Wolność" zmęczyła mnie, porównanie zatem Frazena do Tołstoja jest lekkim nadużyciem - przez książki Tołstoja się płynie, przez "Wolność" Frazena się co najwyżej dryfuje. Szanuję Frazena jednak za szczerą analizę rozpadu uczuć, ewolucję młodzieńczych ideałów - smutną lecz prawdziwą teorię relacji rodzinnych .

Niestety, "Wolność" zmęczyła mnie, porównanie zatem Frazena do Tołstoja jest lekkim nadużyciem - przez książki Tołstoja się płynie, przez "Wolność" Frazena się co najwyżej dryfuje. Szanuję Frazena jednak za szczerą analizę rozpadu uczuć, ewolucję młodzieńczych ideałów - smutną lecz prawdziwą teorię relacji rodzinnych .

Chce tak bardzo być jak Ireneusz Kania!

Chce tak bardzo być jak Ireneusz Kania!

Obowiązkowa lektura każdego biegacza.

Obowiązkowa lektura każdego biegacza.

Zastanawiałam sie już po wsześniejszej ksiązce o zbrodni w Rwandzie jak człowiek po zobaczeniu całego tego zła może życ, jeść uśmiechać się i dalej pisać o rzeczach niełatwych. Eli Eli nie rozczarowała mnie, cała ta wyliczanka nieszczęść i beznadziei uderza mocniej w świetle tajfunu który pozbawił 10 tysięcy filipińczyków życia. Zdjęcia Wełnickiego dopełniają całość..z pozycji czytelnika żyjącego w ciepłym domu w którym niczego nie brakuje od początku do końca książki czułam wewnętrzny konflikt, wszystkie problemy dnia codziennego jakoś bledną. I chociaż nauką pokory nikt świata nie zbawił, myślę że kazdemu z nas taka lekcja by się przydała jako element pracy u podstaw. Bieda, choroby, bezdomność śmierć to zawsze były tematy które na zdjęciach wychodzą przekonująco..Tochman pisze o tym że w świecie blichtru i drogich hoteli, bogaci odwracają głowę od dzieci żebrzących na ulicy o ochłap ich bogactwa. Bieda mentalna choroba XXI w.

Zastanawiałam sie już po wsześniejszej ksiązce o zbrodni w Rwandzie jak człowiek po zobaczeniu całego tego zła może życ, jeść uśmiechać się i dalej pisać o rzeczach niełatwych. Eli Eli nie rozczarowała mnie, cała ta wyliczanka nieszczęść i beznadziei uderza mocniej w świetle tajfunu który pozbawił 10 tysięcy filipińczyków życia. Zdjęcia Wełnickiego dopełniają całość..z...

Głęboko dewastujaca wnętrze, nieodwracalnie zmieniająca postrzeganie. Pozostawia z dręczącym pytaniem które chce się zadać każdemu napotkanemu człowiekowi :myślisz że Rwanda się jeszcze kiedyś gdzieś wydarzy? Każda bezsensowana śmierć boli, co rzec o milionie bezsensownych śmierci?

Głęboko dewastujaca wnętrze, nieodwracalnie zmieniająca postrzeganie. Pozostawia z dręczącym pytaniem które chce się zadać każdemu napotkanemu człowiekowi :myślisz że Rwanda się jeszcze kiedyś gdzieś wydarzy? Każda bezsensowana śmierć boli, co rzec o milionie bezsensownych śmierci?