Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka byk niczym Wołga. Jej wielkość i waga sprawia, że jest to lektura, którą ciężko wyciągnąć z domu. Chyba, że lubicie tahać ze sobą kilogramy. Zostaje więc głównie domowe czytanie a w związku z jej gabarytami trochę czasu na nim upłynie. Zważając na ostatnie wydarzenia u sąsiadów łamałam się co do tej lektury ale jednak ciekawość zwyciężyła. Najbardziej zależało mi, żeby zobaczyć jak autor przedstawi w nich ludzi - rosjan. Ostatnio nie mających zbyt dobrych opinii na świecie.

Jak myśli i jest wychowywane społeczeństwo rosyjskie? Mam wrażenie, że tego akurat było tu najmniej (liczyłam na więcej cytatów czy wywiadów z mieszkańcami żeby choć trochę ogarnąć ich stan umysłu). Za to znalazło się tutaj bardzo dużo ciekawostek o Rosji i jej historii w poszczególnych regionach (tych około Wołgowych). Wstawek historycznych trochę się bałam, bo myślałam że autor w tak okazałej pozycji będzie lał wodę podręcznikowo i tu nastąpiło zaskoczenie gdyż czytało się je bardzo dobrze.
Nie jest to typowa książkowa pozycja. Przejawia elementy przewodnika więc przede wszystkim jest to lektura dla ludzi ciekawych świata i podróżników. Ale też tych, którzy w tamte rejony nie chcieliby się zapuszczać.

Książka byk niczym Wołga. Jej wielkość i waga sprawia, że jest to lektura, którą ciężko wyciągnąć z domu. Chyba, że lubicie tahać ze sobą kilogramy. Zostaje więc głównie domowe czytanie a w związku z jej gabarytami trochę czasu na nim upłynie. Zważając na ostatnie wydarzenia u sąsiadów łam...

Rozwiń Zwiń

Kolejna dobra książka autorki, której nie chce się kończyć.
Szrama to trzeci tom serii "Granice ryzyka". Kolejny - wciągający, morderczy i zabójczodobry.
Jak nie czytaliście wcześniejszych części to macie pecha. Polecam nadrobić chociaż wiąże się to z nieprzespanymi nocami, niewyprasowaną górą ciuchów po praniu i zlewem pełnym nieumytych garów. Ale na wszystko przyjdzie czas i to da się nadrobić później.
Mogłabym tu wypisywać same ohy i ahy i podejrzewam, że powstałby z tego elaborat więc oszczędzę wszystkim czasu i powiem tylko - czytajcie! Takich wrażeń, emocji i uzależnienia czytelnika od książki niewielu autorów potrafi wywołać. Małgorzata Oliwia Sobczak jest w tym mistrzynią.

Kolejna dobra książka autorki, której nie chce się kończyć.
Szrama to trzeci tom serii "Granice ryzyka". Kolejny - wciągający, morderczy i zabójczodobry.
Jak nie czytaliście wcześniejszych części to macie pecha. Polecam nadrobić chociaż wiąże się to z nieprzespanymi nocami, niewyprasowa...

Rozwiń Zwiń

Detektor trupów, syndrom Camilli L. i "banana".

Dawno nie czytałam nic pióra autora dlatego z chęcią zabrałam się za jego najnowszą pozycję. Jest to książka typowo wakacyjna - którą można wrzucić do torby i bujnąć się z nią na plażę. Nie wymaga większego wytężania umysłu czy też skupiania uwagi na detalach. Niestety szybko też ulatnia się z głowy.

Rozpoczyna się bardzo długo. Na akcję czeka się niczym na wakacyjną pogodę w PL. A gdy już do niej dochodzi - znika równie szybko jak słońce podczas weekendu. Dużo (momentami za dużo) w niej "kobiecych" wywodów. Niektóre totalnie bez sensu i nic nie wnoszącego do fabuły.
Sceny wręcz abstrakcyjnie nierealistyczne. Jakby nagle cała ludność Chorwacji wyparowała, prócz dwóch par, które zostały zaopatrzone w specjalne moce typu detektor trupów czy umiejętności znajdywania się w akurat takich miejscach, że prędzej uwierzyłabym, że na księżycu żyją myszy giganty kontrolujące cywilizacje karakanów niż że normalnie akurat ci ludzie tam by się znaleźli. Sami bohaterowie wzięci z castingu do telenoweli dla zmęczonych domowymi obowiązkami kobiet. Postacie Very, jej męża i akcja z trupem - totalnie surrealistyczne. Może gdybym wypiła butelkę tego wina za tysiaka uwierzyłabym w to co się tam działo.
Niestety pierwsze wrażenie po przeczytaniu kilku stron - deja vu z książek eroCamilli L. (dla przypomnienia - autorka w pewnym momencie dostała jakiegoś kopa na punkcie eroscen i obyczajo-erofabuły).
Ale odbijając od takich perełek - styl autora jest bez zarzutu. Czyta się lekko, płynnie i mimo braku akcji z zaciekawieniem. Sama nie wiem kiedy ten czas przy książce tak zleciał. Obawiam się, że wakacje też tak szybko miną. Oby tylko więcej słońca przyświeciło.
Ogólnie jestem przezwyczajona do mocniejszych książek. W tej było sporo obyczajówki i przemyśleń. Nie wyrzuca za burtę, nie uderza w twarz z mocą huraganu ale jest dobrym przerywnikiem i czasoumilaczem. No i można po przeczytaniu sobie ponarzekać. Takie książki też cenie. Jakby na to nie patrzeć - emocje wywołują.

Detektor trupów, syndrom Camilli L. i "banana".

Dawno nie czytałam nic pióra autora dlatego z chęcią zabrałam się za jego najnowszą pozycję. Jest to książka typowo wakacyjna - którą można wrzucić do torby i bujnąć się z nią na plażę. Nie wymaga większego wytężania umysłu czy też skupiania...

Rozwiń Zwiń

Wakacyjny thriller z nutką obyczajowej dramy i domieszką detektywistycznego kontemplowania.
Początek książki niewiele zapowiadał. Poznajemy w nich bohaterów - dobrze ustawionego biznesmena, który leci w kulki, jego niezbyt barwną żonę, lekko zbuntowaną córkę i przemykającą w tle kochankę. Książka rozkręca się w momencie morderstwa i związanego z nim zaginięcia. Tutaj czytelnik przełącza się na tryb kminienia, analizy i dedukcji. Autorka trochę miesza, podrzuca wątki poboczne i zostawia czytelnikowi miejsce na własne przemyślenia. W połowie można się zorientować kto za tym wszystkim stoi jednak mimo celowania w odpowiednią osobę do końca pozostaje nutka niepewności.
Czyta się lekko, wakacyjne. Duży nacisk poszedł w stronę psychologiczno - obyczajową dlatego książka przede wszystkim spodoba się kobietom.

Wakacyjny thriller z nutką obyczajowej dramy i domieszką detektywistycznego kontemplowania.
Początek książki niewiele zapowiadał. Poznajemy w nich bohaterów - dobrze ustawionego biznesmena, który leci w kulki, jego niezbyt barwną żonę, lekko zbuntowaną córkę i przemykającą w tle kochankę. ...

Rozwiń Zwiń

Upijajace się z braku orgazmu muszki i udające trupa kury czyli niesamowita psychika organizmów żywych

Czy zwierzęta mają świadomość? Czy odczuwają emocje, planują przyszłość, wiedzą że kipną? Otóż autor - zapalony zwierzolub próbuje udowodnić że tak właśnie jest. Mogłabym z nim przybić piątkę za to, że szanuje on wszystkie stworzenia żywe prócz komarów (tu totalnie zaplusował). Wracając do książki - przedstawia w niej sporo badań, wywodów, analiz i ciekawych, czasami wręcz śmiesznych ale i zaskakujących przykładów.
Trochę w tej książce chaosu - mam wrażenie, że autor za dużo chciał w niej zawrzeć i nie do końca wszystko sobie poukładał nie mniej jednak jest to bardzo ciekawa lektura dzięki której można się sporo się dowiedzieć o nawykach naszych współlokatorów planety i błysnąć na jakieś imprezce niusem o którym pewnie większość nie słyszała.
Możliwe że po niej trochę inaczej spojrzycie na brzęczącą i wkurzającą muchę, którą będziecie mieć ochotę rąbnąć klapkiem czy obrzydliwego ślimaka.
(Za to komar dalej pozostaje bez adwokata. Jego nic nie uratuje. Taki lajf. Mógł nieewoluować.)

A dlaczego myślenie zabija? To już musicie przeczytać tą książkę.

Upijajace się z braku orgazmu muszki i udające trupa kury czyli niesamowita psychika organizmów żywych

Czy zwierzęta mają świadomość? Czy odczuwają emocje, planują przyszłość, wiedzą że kipną? Otóż autor - zapalony zwierzolub próbuje udowodnić że tak właśnie jest. Mogłabym z nim przybić ...

Rozwiń Zwiń

To że w Kolumbii nie ma kary śmierci ani dożywocia (w Kolumbii !!) to jest śmiech na sali.
Garavito może w listopadzie wyjść na wolność. Powinni go wykastrować, amputować mu wszystkie kończyny, powyrywać wszystkie zęby i oślepić. A jeśli uważacie, że przesadzam to zapraszam na "spotkanie z Bestią".

Autor podjął się ciężkiego tematu i zrobił to w formie całkiem interesującego mixu. Książka posiada elementy fikcyjne, które w pewien sposób nakreślają wydarzenia i życiorys tego zwyrola oraz "migawki z podróży" autora do Kolumbii - śladami bestii. Dla mnie te migawki były główną "atrakcją" książki i z chęcią pochłonęłabym je w rozbudowanej formie - niczym dziennik/pamiętnik podróży w którym sporo się działo.
Ogólnie historię tego bestialskiego typa znałam już wcześniej jednak tutaj najbardziej przeorał mnie fragment wspomnień 16latka, który przeżył spotkanie z Luisem...
Książka dla ludzi o mocnych nerwach. Szczegółowa, przemyślana i w pewien sposób sponiewierająca czytelnika.

Ja z tą książką spędziłam dwa dni. Autor zajmował się jej pisaniem przez wiele miesięcy. Aż się boje zapytać co tam się musiało dziać w jego głowie przy takiej dawce brutalnych historii z życia Luisa.

To że w Kolumbii nie ma kary śmierci ani dożywocia (w Kolumbii !!) to jest śmiech na sali.
Garavito może w listopadzie wyjść na wolność. Powinni go wykastrować, amputować mu wszystkie kończyny, powyrywać wszystkie zęby i oślepić. A jeśli uważacie, że przesadzam to zapraszam na "spotkanie ...

Rozwiń Zwiń