Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo podobały mi się kreacje Yennefer i Triss. Niezwykle wyraziste charaktery, a obie wzbudzają sympatię czytelnika. W teorii nic wielkiego ani drastycznego w tej części się nie dzieje, ale fabuła jest tak interesująco poprowadzona, że ciężko się oderwać od lektury. Ogromnie doceniam wplecenie cytatu z "Ogniem i mieczem"! :)

Bardzo podobały mi się kreacje Yennefer i Triss. Niezwykle wyraziste charaktery, a obie wzbudzają sympatię czytelnika. W teorii nic wielkiego ani drastycznego w tej części się nie dzieje, ale fabuła jest tak interesująco poprowadzona, że ciężko się oderwać od lektury. Ogromnie doceniam wplecenie cytatu z "Ogniem i mieczem"! :)

Najsłabsza część jak do tej pory. Najbardziej nierealnym elementem powieści byli bohaterowie, którzy zachowywali się zupełnie jak nie-ludzie. Zero naturalności, ludzkich odruchów. Ciężko polubić "idealną" Shirę, która zachowuje się jak ożywiona lalka, a gdy tylko pojawia się jakaś akcja, robi się sarkastyczna i nieprzyjemna. Wątek Nieńców w ogóle do mnie nie przemawia

Najsłabsza część jak do tej pory. Najbardziej nierealnym elementem powieści byli bohaterowie, którzy zachowywali się zupełnie jak nie-ludzie. Zero naturalności, ludzkich odruchów. Ciężko polubić "idealną" Shirę, która zachowuje się jak ożywiona lalka, a gdy tylko pojawia się jakaś akcja, robi się sarkastyczna i nieprzyjemna. Wątek Nieńców w ogóle do mnie nie przemawia

Trochę rozczarowująca ta część, najmniej mi się podobała z całego "Kwiatu paproci". Pierwszy raz przy tej serii nie poczułam, że książka mnie wciąga, a dokończyłam bardziej z obowiązku i z nadzieją, że może następna część okaże się lepsza. Kilka razy też złapałam się na tym, że chciałam, żeby ktoś w końcu dopiekł Jadze i utarł jej nosa, bo wydaje się być straszną egoistką. Ogółem książka poprawna, bez szału, ale i tak czekam na kolejne części.

Trochę rozczarowująca ta część, najmniej mi się podobała z całego "Kwiatu paproci". Pierwszy raz przy tej serii nie poczułam, że książka mnie wciąga, a dokończyłam bardziej z obowiązku i z nadzieją, że może następna część okaże się lepsza. Kilka razy też złapałam się na tym, że chciałam, żeby ktoś w końcu dopiekł Jadze i utarł jej nosa, bo wydaje się być straszną egoistką....

Można przeżyć prawdziwe katharsis, czytając te opowiadania. Dopracowane od A do Z. Miałam ciary w trakcie lektury. Gdybym mogła, dałabym 11/10.

Można przeżyć prawdziwe katharsis, czytając te opowiadania. Dopracowane od A do Z. Miałam ciary w trakcie lektury. Gdybym mogła, dałabym 11/10.

Majstersztyk. Piękno, ulotność i tęsknota. Sensualność, która porusza do głębi

Majstersztyk. Piękno, ulotność i tęsknota. Sensualność, która porusza do głębi

Książka, która skłania do wielu przemyśleń, dobrze dopracowana i kompletna, wiele wątków się dopełnia w fabule. Jakbym miała tę powieść określić jednym słowem, powiedziałabym, że jest "ważna".

Książka, która skłania do wielu przemyśleń, dobrze dopracowana i kompletna, wiele wątków się dopełnia w fabule. Jakbym miała tę powieść określić jednym słowem, powiedziałabym, że jest "ważna".

Jeden ze słabszych kryminałów Christie. Książkę przeczytałam w trzy dni, a po jej zakończeniu nie potrafiłabym wymienić wszystkich bohaterów. Czytelnik dostaje ogrom informacji na samym początku, przez co trudno się połapać w fabule. Nie podoba mi się ten zabieg, w efekcie czytelnik nie ma za bardzo możliwości rozwiązania zagadki, bo jest zalany informacjami.

Jeden ze słabszych kryminałów Christie. Książkę przeczytałam w trzy dni, a po jej zakończeniu nie potrafiłabym wymienić wszystkich bohaterów. Czytelnik dostaje ogrom informacji na samym początku, przez co trudno się połapać w fabule. Nie podoba mi się ten zabieg, w efekcie czytelnik nie ma za bardzo możliwości rozwiązania zagadki, bo jest zalany informacjami.

Miszczuk przebiła samą siebie! Czytam książki z serii "Kwiat paproci" i jestem naprawdę pod wrażeniem, jak duży postęp zrobiła autorka, a czytam wszystkie części ciągiem. Nie mam żadnych zastrzeżeń do książki. Ogromnie doceniam, że tym razem miłość nie była przedstawiona jako płomienne, nagle wybuchające uczucie, które jak w bajce odmienia wszystko, tylko jak powoli rozkwitający kwiat, dopiero po czasie ukazujący swoje piękno. Niezwykle podoba mi się, że Miszczuk pokazuje miłość romantyczną w innym i zarazem trudniejszym wymiarze. Oby tak dalej!

Miszczuk przebiła samą siebie! Czytam książki z serii "Kwiat paproci" i jestem naprawdę pod wrażeniem, jak duży postęp zrobiła autorka, a czytam wszystkie części ciągiem. Nie mam żadnych zastrzeżeń do książki. Ogromnie doceniam, że tym razem miłość nie była przedstawiona jako płomienne, nagle wybuchające uczucie, które jak w bajce odmienia wszystko, tylko jak powoli...