Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„ – Bo frapuje mnie skąd tyle zła w człowieku – powiedział nieznajomy.”

~*~
#wojciechdutka
#apostata
#wydawnictwolira
#dobraksiążka


~*~
Tym razem przenosimy się do Imperium Rzymskiego w IV wieku. Do Konstantynopola przybywa Ammian Marcellinus, który ma rozpocząć swoją służbę w armii cesarza. Od tego momentu towarzyszymy młodemu człowiekowi w przygodzie, którą realizuje z pasją i miłością do Rzymu. Ammian jest świadkiem wielu ważnych wydarzeń, bierze udział w wielu wojnach i bitwach, poznaje najznakomitsze postacie ówczesnych czasów, stoi u boku samego cesarza. Sam Ammian to postać niesamowita, która wiele jest w stanie poświęcić, aby uratować cywilizację, chylącą się ku upadkowi.

„Apostata” to książka przede wszystkim dla miłośników i entuzjastów historii. Pan Wojciech, choć skupia się przede wszystkim na aspektach historycznych, to opisuje je w taki sposób, że pomimo braku wcześniej wspomnianych przeze mnie cech, nie byłam w stanie oderwać się od lektury. To fascynująca opowieść o młodym człowieku, pełnym miłości i wiary, człowieku, który całe swoje życie, niezależnie od spotykanych go konsekwencji, poświęca Cesarstwu Rzymskiemu. Jeśli nie lubicie się z historią, a lekcje w szkole źle Wam się kojarzą, to jest to odpowiednia okazja, żeby to zmienić.
Gorąco zachęcam Was do sięgnięcia zarówno po „Apostatę” jak i „Sen o Glajwic”, który dla mnie jest tegorocznym numerem jeden. Przyznaję, że planuję sięgnąć po wszystkie książki Wojciecha Dutki, które do tej pory się ukazały. Jestem pewna, że nie pożałujecie, bo to niesamowita i przepiękna literacka przygoda.

„ – Bo frapuje mnie skąd tyle zła w człowieku – powiedział nieznajomy.”

~*~
#wojciechdutka
#apostata
#wydawnictwolira
#dobraksiążka


~*~
Tym razem przenosimy się do Imperium Rzymskiego w IV wieku. Do Konstantynopola przybywa Ammian Marcellinus, który ma rozpocząć swoją służbę w armii cesarza. Od tego momentu towarzyszymy młodemu człowiekowi w przygodzie, którą realizuje...

„– Świat się zmienia. – Nie nasz. Nie zły świat. – Odpowiada Kaffka. – Zło nie znika. Ono wróciło. Potem wróci do ciebie. Nie odpokutowaliśmy za naszą przeszłość. I dlatego nasz świat się nie zmienił. On cię zabije tak samo jak mnie.”

~*~
#aleksandersowa
#wielkipies
#wydawnictwolira

~*~

Emil Stompor to wyjątkowy glina. Nieposłuszny, inteligentny, potrafiący samodzielnie myśleć i wyciągać wnioski. Dzięki swojemu przeczuciu, nieustępliwości i pracowitości znany jest w całym kraju. Jednak problemy osobiste kładą zbyt duży cień na jego karierę. Postanawia odpocząć, spędzić czas z rodziną. Niestety, przeszłość daje o sobie znać. Emil zostaje wysłany do Krakowa. Policja nie zrobiła żadnych postępów w sprawie sprzed dwóch lat, a naciski z góry są coraz większe. Pomimo sprzeciwów i frustracji Emil trafia do Krakowa, morderca ponownie uderza, a przeszłość śmieje się w twarz tym, którzy za wszelką cenę próbowali ją ukryć.

Nie miałam okazji czytać wcześniejszych przygód komisarza (w niczym to nie przeszkadza, bo Autor tłumaczy w miarę możliwości wątki z wcześniejszych tomów), ale odczuwam swego rodzaju niedosyt. Fabuła jest ciekawa, intrygująca. Sama postać komisarza to prawdziwy majstersztyk. Krnąbrny geniusz, który nie boi się konsekwencji, jeśli działa w słusznym celu. Jednak podział tej książki na rozdziały odrobinę mnie przytłoczył. Autor szybko zmienia perspektywę i narratorów. Cały czas coś się dzieje, nie ma tutaj czasu na nudę.

„– Świat się zmienia. – Nie nasz. Nie zły świat. – Odpowiada Kaffka. – Zło nie znika. Ono wróciło. Potem wróci do ciebie. Nie odpokutowaliśmy za naszą przeszłość. I dlatego nasz świat się nie zmienił. On cię zabije tak samo jak mnie.”

~*~
#aleksandersowa
#wielkipies
#wydawnictwolira

~*~

Emil Stompor to wyjątkowy glina. Nieposłuszny, inteligentny, potrafiący samodzielnie...

„Śpią objęci. Zbyt blisko. Zbyt czule jak na zbliżające się do dziewięćdziesiątki ciała. Może nie wypada. Wścibskie gałęzie nagięte wiatrem uderzają od czasu do czasu w okna ich sypialni. One nie powiedzą nic. Nie wydrwią. Nie wyśmieją. Same niemłode i nagie, splatają się w niezdrowych objęciach. Sycą się ich starą miłością, tą dziwną czułością, która rozkwitła między nimi tak niedawno.”

~*~
#agaantczak
#adelaniechcechceumierać
#wydawnictwolira

~*~

Czy miłość po Auschwitz jest możliwa?

Na to trudne i niejednoznaczne pytanie odpowiada Ada Antczak w swojej debiutanckiej książce „Adela nie chce umierać”. Opowieść Adeli i Adolfa chwyta za serce już od pierwszego akapitu. Pełno tu smutku i nieprzyjemnych, obozowych wspomnień, które rozdzierają serce. Pełno niewypowiedzianych myśli i słów, które po tylu latach nie chcą ułożyć się w zdania. Jak żyć z takim bagażem emocjonalnym? Czy możliwe jest rozgrzeszenie przed śmiercią z tego, do czego zmusiło nas życie?

Adela i Adolf zabierają nas w podróż swojego życia. W zakamarkach wspomnień trzymają najbardziej wstydliwe fragmenty, o których nigdy ze sobą nie rozmawiali. Nieporuszane przez lata tematy, które teraz już dawno przestały mieć znaczenie. Miłość. Zdrada. Lęk. Śmierć. To właśnie te kilka chwil przed śmiercią Adela i Adolf poznają się na nowo. Razem z nimi zmierzamy do poznania prawdy o przeszłości i teraźniejszości, poznajemy emocje, myśli, lęki i obawy, które teraz wybrzmiewają z jeszcze większą mocą. Ranią ale i dają oczyszczenie.

Aga Antczak stworzyła niesamowitą opowieść. Piękną historię pełną miłości i smutku, historię wspomnień, które ranią i przeszywają serce na wylot. To książka, która opowiada o przemijaniu i próbie pogodzenia się z losem; o przyzwyczajeniach, które dają nadzieję; o miłości, która nigdy by się nie przytrafiła... Aga porusza w książce wiele trudnych ale uniwersalnych tematów, które niezależnie od czasów, dalej są aktualne. Robi to jednak w sposób, który sprawia, że mamy w głowie prawdziwą eksplozję.

„Adela nie chce umierać” to książka nadzwyczajna. Trudna i piękna jednocześnie. Gorąco Wam ją polecam.

„Śpią objęci. Zbyt blisko. Zbyt czule jak na zbliżające się do dziewięćdziesiątki ciała. Może nie wypada. Wścibskie gałęzie nagięte wiatrem uderzają od czasu do czasu w okna ich sypialni. One nie powiedzą nic. Nie wydrwią. Nie wyśmieją. Same niemłode i nagie, splatają się w niezdrowych objęciach. Sycą się ich starą miłością, tą dziwną czułością, która rozkwitła między nimi...