Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kilka razy parsknęłam czytając ten poszatkowany lament nad życiem. Jako osoba ocierająca się o srogi cynizm, antynatalizm i dość oschle patrząca na życie powinnam chyba raczej przytakiwać, aż by mnie kark rozbolał. Taki nastoletni, pesymistyczny Coelho. Sięgnę z ciekawości po jakieś zaawansowane przemyślenia tego filozofa, bo niestety przy młodym Cioranie nie było tego na co liczyłam. Chyba koślawo wyjdą każde przemyślenia (nawet najbardziej słuszne) osoby niewystarczająco zakorzenionej w życiu, która nie doświadczyła jeszcze mnogości jego rozwiązań, a przede wszystkim, gdy myśli to strumień niedojrzałej świadomości osoby ewidentnie chorej na depresję. Może to też wina tłumaczenia, ale strasznie to było momentami tandetne.

Kilka razy parsknęłam czytając ten poszatkowany lament nad życiem. Jako osoba ocierająca się o srogi cynizm, antynatalizm i dość oschle patrząca na życie powinnam chyba raczej przytakiwać, aż by mnie kark rozbolał. Taki nastoletni, pesymistyczny Coelho. Sięgnę z ciekawości po jakieś zaawansowane przemyślenia tego filozofa, bo niestety przy młodym Cioranie nie było tego na...

Przedobrzona naturalność, szkicowość fabuły, nieautentyczne dialogi, protagoniści-kukły, karykaturalna "normalność". Miałam wrażenie, że naskrobane "po kielichu" na zajęciach z kreatywnego pisania. Autorka miała pomysł, niestety warsztat niedoszlifowany. Jak się wrzuca na ruszt problemy młodych ludzi to niestety trzeba pogrzebać trochę w psychologii (pozory sugerują, że autorka zagłębiła temat, ale to bardziej jak pochłonąć ser z wierzchu i z uporem twierdzić, że się zjadło lasagne). Taka "instagramowa" literatura, jak to świetnie ktoś określił, z tym że Salinger wykreował bohatera o własnym zapleczu osobowości, tymczasem Rooney spłodziła duet-wydmuszkę. W trakcie lektury towarzyszyło mi podobne uczucie jakiego doświadczam podczas seansów polskich dramatów dla/o młodzieży (Wszystkie nieprzespane noce, Szatan kazał tańczyć, Bejbi blues etc.): efekt deformacji świata. Nie wątpię, że może się podobać i zaskoczyć u wielu osób, dla mnie nic odkrywczego, ani poruszającego. Serial o niebo lepszy. W nim niedopracowania zamieniono na niedomówienia, nadnaturalność przekształcono w emocje, a sztuczność w surowość.

Przedobrzona naturalność, szkicowość fabuły, nieautentyczne dialogi, protagoniści-kukły, karykaturalna "normalność". Miałam wrażenie, że naskrobane "po kielichu" na zajęciach z kreatywnego pisania. Autorka miała pomysł, niestety warsztat niedoszlifowany. Jak się wrzuca na ruszt problemy młodych ludzi to niestety trzeba pogrzebać trochę w psychologii (pozory sugerują, że...

Książka z półki "trudne tematy w przystępnej narracji". Przez historię płynie się rytmicznie i lekko, fabuła wciąga już od samego zalążka. Jednak po rekomendacjach, opisie i surowej okładce spodziewałam się czegoś więcej, liczyłam na dawkę emocji, którą będę trawić po skończeniu pozycji. A niestety, jest to jedna z tych książek, którą szybko się zapomina, bo jest kolejnym drzewem w lesie jej podobnych.

Książka z półki "trudne tematy w przystępnej narracji". Przez historię płynie się rytmicznie i lekko, fabuła wciąga już od samego zalążka. Jednak po rekomendacjach, opisie i surowej okładce spodziewałam się czegoś więcej, liczyłam na dawkę emocji, którą będę trawić po skończeniu pozycji. A niestety, jest to jedna z tych książek, którą szybko się zapomina, bo jest kolejnym...