Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pozycję w zasadzie można streścić w ten sposób, że jakakolwiek próba wykorzystania dowolnego zwierzęcia przez człowieka to szowinizm gatunkowy, który jest dogmatycznie zły. Autor przez większość książki przedstawia swoje argumenty na poparcie takiego poglądu. Z częścią tych argumentów można się zgodzić, część nie wydaje się przekonująca. Irytująca jest jednak maniera autora do wymuszania na czytelniku określonych wniosków. Chwyta się tu dosyć niskich zabiegów erystycznych w stylu "kto nie zgadza się z tymi oczywistymi implikacjami moich przemyśleń ten jest na pewno bardzo niemądry, bo ktokolwiek mądry myślałby tak samo jak ja".

Pozycję w zasadzie można streścić w ten sposób, że jakakolwiek próba wykorzystania dowolnego zwierzęcia przez człowieka to szowinizm gatunkowy, który jest dogmatycznie zły. Autor przez większość książki przedstawia swoje argumenty na poparcie takiego poglądu. Z częścią tych argumentów można się zgodzić, część nie wydaje się przekonująca. Irytująca jest jednak maniera autora...

To nie jest książka o protestantyzmie (jak mógłby sugerować tytuł). To jest książka o historii protestantyzmu.

To nie jest książka o protestantyzmie (jak mógłby sugerować tytuł). To jest książka o historii protestantyzmu.

To jest niby połączenie powieści z walorami edukacyjno-historycznymi, ale na ponad 800 stronach zaprezentowano bardzo płytką fabułę i walorów na poziomie artykułu z Wikipedii. Jedyną zaletą tej pozycji jest pokazanie spojrzenia, którym według ówczesnej władzy mieli patrzeć zagraniczni obserwatorzy na rosyjskie losy.

To jest niby połączenie powieści z walorami edukacyjno-historycznymi, ale na ponad 800 stronach zaprezentowano bardzo płytką fabułę i walorów na poziomie artykułu z Wikipedii. Jedyną zaletą tej pozycji jest pokazanie spojrzenia, którym według ówczesnej władzy mieli patrzeć zagraniczni obserwatorzy na rosyjskie losy.