Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przepięknym, plastycznym językiem, z bardzo delikatną nutą życzliwej ironii, opisany powolny upadek rodu Salina. W tle, ale zdecydowanie nie głębokim, przemiany społeczno-polityczne po zjednoczeniu Włoch. Zjednoczeniu, które w sferze mentalnej de facto wciąż się nie dokonało i chyba już nie dokona, co zresztą autor przewidywał. Diagnozy dotyczące Sycylijczyków, ale i szerzej - ludzi, stawiane z gracją lamparta i celnością strzelca wyborowego. Można by wynotowywać z co drugiej kartki. Warto to dzieło posiadać.

Przepięknym, plastycznym językiem, z bardzo delikatną nutą życzliwej ironii, opisany powolny upadek rodu Salina. W tle, ale zdecydowanie nie głębokim, przemiany społeczno-polityczne po zjednoczeniu Włoch. Zjednoczeniu, które w sferze mentalnej de facto wciąż się nie dokonało i chyba już nie dokona, co zresztą autor przewidywał. Diagnozy dotyczące Sycylijczyków, ale i...

To nie jest reportaż dla niedojrzałych. Nie będzie tu ocen, koloryzowania, moralizowania. Umysł czytelnika nie zacznie się buntować przeciwko tanim efektom, błyskawicznym wnioskom. Świadków zbrodni nikt nie wyłączy ze społeczeństwa. Zostanie natomiast naszkicowany portret środowiska, z którego wywodzili się zbrodniarze oraz chroniący ich świadkowie. Pojawi się niepokój, gdy spośród wyłaniających się kolejno postaci zaczną wyskakiwać pytania:

Jak to jest, że kilkadziesiąt osób w milczeniu ogląda zabijanie ciężarnej kobiety, jej męża oraz nastoletniego brata?
Jak to jest, że zaledwie cztery dekady temu ludzie pocałowali najświętszy dla nich(?) symbol (krzyż), obiecując zbrodniarzowi posłuszeństwo?
Jak to możliwe, że babka zbrodnię wobec jej własnych wnuków uznaje za nieistotną w kontekście dobrych relacji z sąsiadem-zabójcą?
Jak to możliwe, że tylko jedna rodzina w Zrębinie wykazuje się człowieczeństwem?
Co spowodowało taką hermetyzację zrębińskiej społeczności?
Dlaczego od życia ludzkiego ważniejsze jest tam dobre imię rodziny?

Szczęśliwie na wszystkie te pytania Łuka nawet nie próbuje odpowiadać. Ale gdyby nie jego skrupulatna praca, dociekliwość i upór - kto by je w ogóle postawił?

To nie jest reportaż dla niedojrzałych. Nie będzie tu ocen, koloryzowania, moralizowania. Umysł czytelnika nie zacznie się buntować przeciwko tanim efektom, błyskawicznym wnioskom. Świadków zbrodni nikt nie wyłączy ze społeczeństwa. Zostanie natomiast naszkicowany portret środowiska, z którego wywodzili się zbrodniarze oraz chroniący ich świadkowie. Pojawi się niepokój, gdy...

Niewiele sobie po tej publikacji obiecywałem. Ot, ładnie wydany albumik ze wspominkami. Autor jednak wyprowadził mnie z błędu, zaskakując poczuciem humoru, lekkością w pisaniu, znajomością Serbii poza-przewodnikowej, niezłymi zdjęciami.

Jeśliś potencjalny czytelniku ciekawy:
- kto pół roku spędza w domku na drzewie, a drugie pół w jaskini,
- gdzie robi się najlepszy sudżuk,
- gdzie pewien pocieszny pasterz umila owieczkom wypas grą na fujarce,
- jak pije się z grabarzami przygotowującymi się do pochowania,
- czy są jeszcze prawdziwi Cyganie;
to nie szukaj odpowiedzi na powyższe pytania w codzienności. W publikacji Iwickiego są podane na tacy, i to sowicie zastawionej serbskimi (też: bałkańskimi) absurdami, smaczkami i potrawami.

Niewiele sobie po tej publikacji obiecywałem. Ot, ładnie wydany albumik ze wspominkami. Autor jednak wyprowadził mnie z błędu, zaskakując poczuciem humoru, lekkością w pisaniu, znajomością Serbii poza-przewodnikowej, niezłymi zdjęciami.

Jeśliś potencjalny czytelniku ciekawy:
- kto pół roku spędza w domku na drzewie, a drugie pół w jaskini,
- gdzie robi się najlepszy...