Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dialogi koszmarne. Natomiast sprawy miłosne wyglądają tak: On wącha jej szyję jak szalony, właśnie odkrył, że w zapachu kobiety jest cała jej kwintesencja, Ona nie może się doczekać, powtarza; „ruchy, ruchy, ruchy!”, ale potem jest niezadowolona, spodziewała się, że odleci nieprzytomna, a nie odleciała. Próbują znowu.
Ta pani autorka napisała ponoć 254 książki, właśnie otaczają moje regały. Tylko Nora Roberts! Nora Roberts opanowała już wszystko, patrzy na mnie złowieszczo, zbliża się… Nie!

Dialogi koszmarne. Natomiast sprawy miłosne wyglądają tak: On wącha jej szyję jak szalony, właśnie odkrył, że w zapachu kobiety jest cała jej kwintesencja, Ona nie może się doczekać, powtarza; „ruchy, ruchy, ruchy!”, ale potem jest niezadowolona, spodziewała się, że odleci nieprzytomna, a ...

Rozwiń

Zwiń

Wszyscy zapracowani, nie ma czasu na miłość, choć dyszą z pożądania, a gdy wreszcie miłość się pojawia, bohaterowie nie wiedzą jak do tego podejść, robi się komicznie, a potem – jeśli już – szybkie łubu-du.
Słabizna.

Wszyscy zapracowani, nie ma czasu na miłość, choć dyszą z pożądania, a gdy wreszcie miłość się pojawia, bohaterowie nie wiedzą jak do tego podejść, robi się komicznie, a potem – jeśli już – szybkie łubu-du.
Słabizna.

No, nie!
Nie przekonała mnie ta powieść, a jej ogrom odrzucał mnie od niej.
Gdzieś bliżej początku jest taka historia: młoda żona mówi mężowi, że go zdradziła i pyta, czy zrobić mu laskę.
Miałem wrażenie, że z podobnych historii składa się całość.
Przykro mi.

No, nie!
Nie przekonała mnie ta powieść, a jej ogrom odrzucał mnie od niej.
Gdzieś bliżej początku jest taka historia: młoda żona mówi mężowi, że go zdradziła i pyta, czy zrobić mu laskę.
Miałem wrażenie, że z podobnych historii składa się całość.
Przykro mi.

Świetna i oryginalna książka. I bardzo potrzebna, tak myślę.
Bohater tej powieści to kokainowy diler, diler, do którego można mieć zaufanie, sprawdzony młody człowiek, posiadający znakomity towar. Zarabia olbrzymie pieniądze, ale też ciężko na nie pracuje. I chciałby tych pieniędzy mieć jeszcze więcej, a potem wycofać się z interesu. Ale to są chłopięce marzenia, z takiego interesu nie można się wycofać, a pieniądze są jak kolejny narkotyk i nigdy nie jest dość.
Bohater tej powieści pragnie wyjechać do Argentyny i tam odpocząć, modli się też do Pana Boga, żeby zesłał wielką powódź, żeby czarna olbrzymia fala zalała całą Warszawę, zatopiła ją. Bohater tej powieści nie kocha Warszawy.
Niektóre fragmenty są fenomenalne, na przykład bezsenność bohatera. Całość napisana niesamowicie obrazowo.
I wszystko jest dobrze, interes się kręci, lecz gdy jego klient zabija matkę z dzieckiem w wypadku samochodowym, nad bohaterem tej powieści gromadzą się czarne chmury, a potem jest eksplozja, jeszcze potem zupełna katastrofa.

Świetna i oryginalna książka. I bardzo potrzebna, tak myślę.
Bohater tej powieści to kokainowy diler, diler, do którego można mieć zaufanie, sprawdzony młody człowiek, posiadający znakomity towar. Zarabia olbrzymie pieniądze, ale też ciężko na nie pracuje. I chciałby tych pieniędzy mieć je...

Rozwiń

Zwiń

Uszkodził mi się kciuk przy lekturze tego dzieła.
I oto pojawia się Alicja, oszałamiająca w swoich pończochach, i w swoich bucikach, mężczyznom szaleją podbrzusza, kobietom miękną uda, wszyscy klaszczą, prawdziwa heroina wkracza na scenę, budzi zachwyt.
Lecz jest to nieszczęśliwe dziecię, bóle biodra są nie do zniesienia, biegnąca jak sarenka młoda kobieta musi zwolnić, obetrzeć spocone czoło, sięgnąć po narkotyk.
I tego nie mogę pojąć: kaleka prowadzi tak ważną misję. I autor zbytnio zapędza się w scenach zabójstw, zapomina o tym, gdzie ktoś chował rewolwer, etc, gubi się. Nawet taki Zafon.
Te wszystkie dowcipne riposty, mające dodatkowo ubarwić książkę, działały na mnie odwrotnie, zniechęcająco.
Przeczytałem te 850 stron, drażnił mnie ogrom pobocznych wątków i ponuro myślałem o tym, że niedługo zaczną wydawać kilkutysięczne okazy.
Ale jednak warto przeczytać całość „Cmentarza zapomnianych książek”, zdarzają się piękne fragmenty, z którymi opłaca się zapoznać i być może zapamiętać je. Na zawsze.
No i można pokochać Barcelonę.

Uszkodził mi się kciuk przy lekturze tego dzieła.
I oto pojawia się Alicja, oszałamiająca w swoich pończochach, i w swoich bucikach, mężczyznom szaleją podbrzusza, kobietom miękną uda, wszyscy klaszczą, prawdziwa heroina wkracza na scenę, budzi zachwyt.
Lecz jest to nieszczęśliwe dziecię, ...

Rozwiń

Zwiń

Przypadkowo sięgnąłem po tę książkę i dobrze się stało. To kompendium wiedzy o muzyce bluesowej na Śląsku przez ostatnie pięćdziesiąt lat. Leszek Winder jest prekursorem tego gatunku. Jest w tej książce cała historia. Opisuje tych, którzy żyją i nadal grają, i z wielkim ciepłem wspomina tych, którzy już odeszli. Bardzo ważna książka.
Tak mnie zaciekawiła, że do rana oglądałem w Internecie relacje z przyznawania Nagrody Artystycznej „Kyks” (Jana Skrzeka) i słuchałem wspaniałej muzyki.

Przypadkowo sięgnąłem po tę książkę i dobrze się stało. To kompendium wiedzy o muzyce bluesowej na Śląsku przez ostatnie pięćdziesiąt lat. Leszek Winder jest prekursorem tego gatunku. Jest w tej książce cała historia. Opisuje tych, którzy żyją i nadal grają, i z wielkim ciepłem wspomina ty...

Rozwiń

Zwiń

Ależ to jest nieudolne!

Ależ to jest nieudolne!

Podobało mi się opowiadanie "Jak syreny", takie pozornie suche, cięte, lakoniczne, o dziewczynie poszukującej swojej tożsamości seksualnej, i podobała mi się opowieść o dwóch przyjaciółkach, które wyjechały na weekend, każda ma ponad osiemdziesiąt lat - płyną łodzią, robią grilla, śpią na karimacie w namiocie, jest sporo zabawnych momentów, ale chwilami ta opowiastka jest gorzka, a nawet bardzo gorzka.
W sumie ta antologia mnie zawiodła. Andersen mnie nie zachwycił. Gdy byłem niemowlakiem, i trochę później, czytano mi braci Grimm.

Podobało mi się opowiadanie "Jak syreny", takie pozornie suche, cięte, lakoniczne, o dziewczynie poszukującej swojej tożsamości seksualnej, i podobała mi się opowieść o dwóch przyjaciółkach, które wyjechały na weekend, każda ma ponad osiemdziesiąt lat - płyną łodzią, robią grilla...

Rozwiń

Zwiń

Alkoholowe odjazdy są świetne, okrutne do bólu, a także zabawne, mało jest autorów, którzy tak obrazowo przedstawiali piekło tej choroby. Ale w jakimś momencie to wszystko siada, miałem wrażenie, że jest napisane na siłę, wymyślane są rzeczy niepotrzebne, osłabiające powieść, a nie wzmacniające ją, a 40-stronnicowe nagrania syna na telefonie to już zupełna przesada. To tak, jakby autor uparł się, że musi dojść do pięćsetnej strony i pisał na oślep.
Ale są w tej książce takie wspaniałe momenty, że właściwie rozgrzeszają tę gadatliwość pisarza, bo jak nie pokochać Żulczyka za taką frazę:
„Wódka to piękna srebrna struna, która biegnie przez całą rzeczywistość, napina ją, prostuje, sprawia, że wszystko się trzyma kupy; zaklęcie, które zawsze działa” (s.36). Warto się nad tym pochylić.

Alkoholowe odjazdy są świetne, okrutne do bólu, a także zabawne, mało jest autorów, którzy tak obrazowo przedstawiali piekło tej choroby. Ale w jakimś momencie to wszystko siada, miałem wrażenie, że jest napisane na siłę, wymyślane są rzeczy niepotrzebne, osłabiające powieść, a nie wzmacni...

Rozwiń

Zwiń

Łzy nie chciały płynąć, niewypłakane łzy, z trudem powstrzymując łzy, przełknęła łzy. Tyle łez na jednej stronie. Albo to jest źle napisane, albo źle tłumaczone, albo źle zredagowane, chyba wszystko naraz. Flegmatyczna książka.
Najciekawsze są opisy zimy, no i ten starszy policjant jest sympatyczny, bo rzuca palenie, a palenie jest przecież szkodliwe

Łzy nie chciały płynąć, niewypłakane łzy, z trudem powstrzymując łzy, przełknęła łzy. Tyle łez na jednej stronie. Albo to jest źle napisane, albo źle tłumaczone, albo źle zredagowane, chyba wszystko naraz. Flegmatyczna książka.
Najciekawsze są opisy zimy, no i ten starszy policjant jest sy...

Rozwiń

Zwiń