Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Człowiek bierze do ręki rozdane karty, ogląda je, nie dostanie nowych. Może jedynie grać najlepiej, jak umie, tymi, które mu przypadły. I marzyć o tych, które mogły się trafić.

Człowiek bierze do ręki rozdane karty, ogląda je, nie dostanie nowych. Może jedynie grać najlepiej, jak umie, tymi, które mu przypadły. I ma...

A może wszyscy jesteśmy chorzy na głowę? Może różnica polega tylko na tym, że jedni wypuszczają tkwiące w nich potwory, a inni tego nie robią?

A może wszyscy jesteśmy chorzy na głowę? Może różnica polega tylko na tym, że jedni wypuszczają tkwiące w nich potwory, a inni tego nie robi...

Dla Cassady panoptykon nie był metaforom. To była największa porażka wszystkiego, czym sama była: więzieniem, które sama sobie zbudowała, bo nie potrafiła okazać jakiejkolwiek niedoskonałości. Wiec płynęła przez życie jak duch, wiecznie próbując uciec- nie przed innymi, ale przed samą sobą. Była skazana na więzienie cudzych oczekiwań, bo za bardzo się bala- lub nie chciała- zmienić naszych niedoskonałych wyobrażeń na jej temat.

Dla Cassady panoptykon nie był metaforom. To była największa porażka wszystkiego, czym sama była: więzieniem, które sama sobie zbudowała, bo...

Czasami mam wrażenie, że nie mam wyboru, że to jedynie kwestia czasu. Tak jakbym umierał w każdej sekundzie swojego życia. Zakończenie tego to jedynie dokończenie czegoś, co już trwa , nic więcej.

Czasami mam wrażenie, że nie mam wyboru, że to jedynie kwestia czasu. Tak jakbym umierał w każdej sekundzie swojego życia. Zakończenie tego ...

Nic nie dzieje się z dnia na dzień, nagle znikąd... To było w niej od dawna. Smutek przeplatany szaleństwem. Ten sam smutek ma w sobie Felicja. I ja. Bez względu na to, jaką etykietę nam nałożą, jaką rolę przypiszą, wewnątrz nas będzie prawda ukryta w ciszy.

Nic nie dzieje się z dnia na dzień, nagle znikąd... To było w niej od dawna. Smutek przeplatany szaleństwem. Ten sam smutek ma w sobie Felic...

Gniję od środka niczym owoc, który opadł na ziemię, wiatr okrył go zżółkniętymi liśćmi i wszyscy o nim zapomnieli. Powoli i w agonii czeka na swój koniec. - To ostatnie, co udaje mi się usłyszeć i co zapisuje się we mnie na wieczność.

Gniję od środka niczym owoc, który opadł na ziemię, wiatr okrył go zżółkniętymi liśćmi i wszyscy o nim zapomnieli. Powoli i w agonii czeka n...

Był obok, patrzył na mnie codziennie, rozmawiał ze mną, przebywał w moim towarzystwie, a mimo to nigdy nie spojrzał na nic poza moją cielesnością. Uśmiechałam się, chodziłam na imprezy, całowałam go, więc było w porządku. Nie wysilił się na tyle, żeby pokusić się o spojrzenie w głąb.

Był obok, patrzył na mnie codziennie, rozmawiał ze mną, przebywał w moim towarzystwie, a mimo to nigdy nie spojrzał na nic poza moją cielesn...