Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po prostu cudowna!
Chce więcej od tego autora !!!

Założe się, że każdy (w tym i ja) przechodząc obok tej książki myślał sobie: " yhhh kolejna książka o apokalipsie, nuuuda".

Ojj nie, nie tym razem. Ta książka niesie potężny przekaz i dawkę emocjonalną.

Na początku myślisz, że książka jest super bo akcja toczy się od samego początku i nie sposób się od niej oderwać i świetnie się bawisz, a to nie ty się bawisz tylko autor bawi się tobą wciągając Cię w co raz to większą ciemność, by zrobić ci na samym końcu światopoglądowy rachunek sumienia

To wszystko opakowane w czarny depresyjny klimat, poczucie beznadziei, rozpadu... Trochę poczułem się jak przy książkach mojego ukochanego Petera Wattsa, a ale jednak coś ich różni w pewnej ważnej kwestii, ale nie będę spoilerował.

Jedna z najlepszych polskich książek jakie czytałem. Tylko ją trzeba zrozumieć i poczuć, a nie tylko przeczytać. Pamiętajcie.

Po prostu cudowna!
Chce więcej od tego autora !!!

Założe się, że każdy (w tym i ja) przechodząc obok tej książki myślał sobie: " yhhh kolejna książka o apokalipsie, nuuuda".

Ojj nie, nie tym razem. Ta książka niesie potężny przekaz i dawkę emocjonalną.

Na początku myślisz, że książka jest super bo akcja toczy się od samego początku i nie sposób się od niej oderwać i...

Bardzo niewykorzystany potencjał ciekawej fabuły. Fan hard SF nie ma tu czego szukać, gdyż autor prezentuje zerowy potencjał wizjonerski i zerowy rozmach technologiczny.
Niby świat przyszłości, ale czytając zdaje się, że siedzimy dalej w 2023roku. Rozumiem przez to, że autor nie potrafił tchnąć w ten świat realizmu. Za każdym razem kusi jakąś fajną tajemnicą, człowiek myśli ciągle, że już za chwilę za chwileczkę zacznie się prawdziwe SF, ale wabienie trwa do ostatniej strony i nic się z tego nie rodzi.

Bardzo niewykorzystany potencjał ciekawej fabuły. Fan hard SF nie ma tu czego szukać, gdyż autor prezentuje zerowy potencjał wizjonerski i zerowy rozmach technologiczny.
Niby świat przyszłości, ale czytając zdaje się, że siedzimy dalej w 2023roku. Rozumiem przez to, że autor nie potrafił tchnąć w ten świat realizmu. Za każdym razem kusi jakąś fajną tajemnicą, człowiek...

Gdybym miał wytypować mojego ulubionego pisarza - czyli takiego który wycisnął mi w życiu najwięcej dopaminy z gruczołów wówczas gdy pochłaniałem jak narkoman jego dzieła. To byłby nim Peter Hamilton. Nie dlatego, że wydał najlepszą powieści SF (bo najlepsza to Hyperion Simmonsa teraz i zawsze amen), ale dlatego, że wszystkie powieści jakie wydał wystrzeliwują człowieka z butów i stoją na moim osobistym podium SF.
Potrafi utkać wizję przyszłości tak soczyste i ociekające w technologiczne niuanse dobrego hard SF , że ktoś kto się w tym lubuje, w trakcie lektury ocieka razem z nią.
To, w połączeniu z genialną zdolnością do tworzenia kosmicznych awantur sprawia, że biorąc się za Hamiltona, warto poprosić bliską ci osobę by sprawdzała co kilka godzin czy jesz, pijesz i czy nie zdefekowałeś w spodnie przy lekturze.

Czy podobały mi się Statki kosmiczne napędzane ciągłym generowaniem Czarnej dziury przed dziobem statku w jednej- ciągle utrzymywanej odległości, wywołujące opadanie statku na tą czarna dziurę, a zatem napęd o ogromnym przyspieszeniu, a ponieważ grawitacja przyspiesza każdy atom równomiernie to, człowiek nie odczuwa nawet największych przyspieszeń przy takim napędzie? - PODOBAŁO

Czy podobały mi się karabiny które strzelały impulsem zaburzającym czasoprzestrzeń robiąc z celów miazge? - w chuj

Ale najbardziej podobał mi się pomysł, który w tym uniwersum, dostał swoją własną 3 tomową opowieść....
Wyobraź sobie, że jesteś cywilizacją, która rozpracowała wszelkie prawa fizyki tego wszechświata i wie jak działa podstawa rzeczywistości.
Jesteś znudzony ograniczeniami tego wszechświata i chcesz go lekko poprawić, globalnie nie możesz tego uczynić.
Ale możesz zrobić to lokalnie.
Więc pewne istoty stworzyły w centrum galaktyki bańke mikrowszechświata w którym prawa fizyki są odmienne.
Ludzkość trafia tam przez przypadek i okazują się dwie rzeczy: dobra i w chuj lepsza :
- że całe ich high tech gadżety którymi leczyli swoje ciała i czynili istne cuda, nie działają w tym wszechświecie bo nawet elektrony inaczej się tam, zachowują.
Za to odkrywają, że takie zdolności jak telepatia czytanie w myślach, telekineza i kilka innych, są sprzężone z parametrami tego wszechświata i każdy może używać mocy myśli, tam gdzie musiał używać technologii w pierwotnym wszechświecie...

Lubrykant w tym momencie nie jest już chyba konieczny...

Gdybym miał wytypować mojego ulubionego pisarza - czyli takiego który wycisnął mi w życiu najwięcej dopaminy z gruczołów wówczas gdy pochłaniałem jak narkoman jego dzieła. To byłby nim Peter Hamilton. Nie dlatego, że wydał najlepszą powieści SF (bo najlepsza to Hyperion Simmonsa teraz i zawsze amen), ale dlatego, że wszystkie powieści jakie wydał wystrzeliwują człowieka z...