Holocaust F

Polska transhumanistyczna SF. Trafiła w moje ręce przypadkiem, więc nie miałem oczekiwań, które można by zawieść. Autor stworzył bardzo, ale to bardzo rozbudowany świat pełen futurystycznych technologii, post-ludzkich szczepów i jakiś metafizyczny sos, który zupełnie mi do tego nie pasował.
“Holocaust F” jest niby ładnie napisany, ale prawdę powiedziawszy to wpada raczej w poetycką grafomanię. Wspomnianym światem autor chyba jest bardzo zachwycony, bo serwuje go nam w ogromnych ilościach, choć niewiele wnosi do fabuły… której jest niewiele. Dominuje podróż bohatera, jego górnolotne przemyślenia, które mnie nie kupiły.
Prawdę powiedziawszy, choć to krótka książka, choć jest tu kilka fajnych pomysłów to i tak mnie wymęczyła. Bohater był mi obojętny, fabuła nie wciągnęła, samozachwyt autora zbyt wielki.

Polska transhumanistyczna SF. Trafiła w moje ręce przypadkiem, więc nie miałem oczekiwań, które można by zawieść. Autor stworzył bardzo, ale to bardzo rozbudowany świat pełen futurystycznych technologii, post-ludzkich szczepów i jakiś metafizyczny sos, który zupełnie mi do tego nie pasował.
“Holocaust F” jest niby ładnie napisany, ale prawdę powiedziawszy to wpada raczej w...

Po prostu cudowna!
Chce więcej od tego autora !!!

Założe się, że każdy (w tym i ja) przechodząc obok tej książki myślał sobie: " yhhh kolejna książka o apokalipsie, nuuuda".

Ojj nie, nie tym razem. Ta książka niesie potężny przekaz i dawkę emocjonalną.

Na początku myślisz, że książka jest super bo akcja toczy się od samego początku i nie sposób się od niej oderwać i świetnie się bawisz, a to nie ty się bawisz tylko autor bawi się tobą wciągając Cię w co raz to większą ciemność, by zrobić ci na samym końcu światopoglądowy rachunek sumienia

To wszystko opakowane w czarny depresyjny klimat, poczucie beznadziei, rozpadu... Trochę poczułem się jak przy książkach mojego ukochanego Petera Wattsa, a ale jednak coś ich różni w pewnej ważnej kwestii, ale nie będę spoilerował.

Jedna z najlepszych polskich książek jakie czytałem. Tylko ją trzeba zrozumieć i poczuć, a nie tylko przeczytać. Pamiętajcie.

Po prostu cudowna!
Chce więcej od tego autora !!!

Założe się, że każdy (w tym i ja) przechodząc obok tej książki myślał sobie: " yhhh kolejna książka o apokalipsie, nuuuda".

Ojj nie, nie tym razem. Ta książka niesie potężny przekaz i dawkę emocjonalną.

Na początku myślisz, że książka jest super bo akcja toczy się od samego początku i nie sposób się od niej oderwać i...

Dobrze się czyta. Ciekawy pomysł, który został dobrze wykorzystany.

Dobrze się czyta. Ciekawy pomysł, który został dobrze wykorzystany.

Zacznijmy od tego, że to nie jest książka łatwa w odbiorze, pewnie sporo osób "się odbije" od niej.
Sztafaż cyberpunkowy kojarzy się (wbrew rodowodowi) z prostymi strzelankami w niedalekiej przyszłości.
Mamy tu powrót do korzeni - autor poszedł w podobnym kierunku co Watts w "Ślepowidzeniu", tylko zamiast obracać na wszystkie strony pojęcie świadomości, tu mamy bardzo mocne rozważania nad definicją człowieczeństwa/człowieka.
Definicją dość istotną, bo nie wiem czy w książce znajdzie się chociaż jedna postać będąca w 100% człowiekiem, pod względem fizycznym - pomimo, że na pierwszy rzut oka większości się od "zwykłych" ludzi nie da odróżnić. To właśnie zmiany "w środku" są ważne w książce i to na zasadzie "im głębiej, tym ważniejsze". Kluczowe są rozważania o tym "co właściwie definiuje każdego człowieka". Niby każdy z nas jest inny, ale ile z każdego z nas, jest wynikiem wpływów zewnętrznych? W książce mamy w pewnym sensie bardziej łopatologiczne zauważenie (wykorzystując cyberpunkowe przenośnie) , że na nas jako każdego "pojedynczego człowieka" wpływa środowisko, inne osoby, ich wspomnienia które potrafimy w jakimś stopniu przyswoić, a często nawet zagregować jako swoje. Ale również wpływ na nas mają informacje jakie pozyskujemy z otoczenia, nie wprost od innych ludzi a z "przedmiotów" (fizycznych i wirtualnych, w tym mediów). Patrząc na przebieg całego życia - ile z "mnie" jest od początku, a ile to "wpływy czynników obcych". Kiedy "ja" przestanę już być "sobą", mimo, że w ogóle tego nie zauważę. Na ile te wpływy zewnętrzne mogą na nas wpływać coraz bardziej negatywnie, wbrew temu jacy byliśmy "na początku". I czy da się "przywrócić siebie" w jakiś sposób.
Na to pytanie wydaje się, ze autor próbuje również odpowiedzieć. Każdy człowiek buduje w pewien sposób swój własny świat (w swojej głowie). W pewnym sensie życie każdego z nas to jakbyśmy przerabiali wszechświat, od wielkiego wybuchu, aż do jego końca. Czy jeśli przeżyjemy "koniec świata" budowanego w głowie (w oderwaniu od ciała fizycznie),to pozwoli nam wrócić do "ustawień fabrycznych" i zacząć od nowa? Czy i kto mógłby być "aniołem"/"bogiem" który nas przez taki koniec naszego świata może przeprowadzić i w pewnym sensie "zresetować"?
Jednocześnie mamy dość mocne ostrzeżenie/rozważania: jak bardzo ludzkość stanowi zagrożenie dla samej siebie i swojego świata przy okazji. Czy dążąc cały czas do rozwoju, nie idziemy jednocześnie ku samozagładzie (niszcząc jednocześnie swój świat, a właściwie nie tylko swój).
Zapewne, podobnie jak ze "Ślepowidzeniem", książkę musiałbym przeczytać kilka razy, żeby więcej zrozumieć i wyłapać, bo podejrzewam, że sporo rzeczy zauważymy dopiero przy kolejnych czytaniach. Książka wszakże również jest czynnikiem zewnętrznym wpływającym na nas, który nas w jakimś stopniu zmieni i możliwe, że "bardziej do siebie dostroi" przed kolejnym podejściem. ;-)
Na pewno ląduje w książkach które mogę polecić, mimo że również na pewno - niektóre osoby się od niej odbiją, lub uznają "taka sobie strzelanka, wojna, jakieś androidy, nie wiadomo skąd się biorą i w ogóle o co chodzi". ;-) To nie jest książka którą można czytać "po łebkach" i "na wyścigi". Zalecałbym nawet po przeczytaniu, poświęcić trochę (więcej) czasu i się nad nią zastanowić, a na pewno spróbować zajrzeć "pod" tego cyberpunka i strzelanki.

Zacznijmy od tego, że to nie jest książka łatwa w odbiorze, pewnie sporo osób "się odbije" od niej.
Sztafaż cyberpunkowy kojarzy się (wbrew rodowodowi) z prostymi strzelankami w niedalekiej przyszłości.
Mamy tu powrót do korzeni - autor poszedł w podobnym kierunku co Watts w "Ślepowidzeniu", tylko zamiast obracać na wszystkie strony pojęcie świadomości, tu mamy bardzo mocne...

Niewciągająca fabuła, chociaż to już trzecia książka cyberpunkowa, po Trylogii Ciągu i Czarnych Oceanach, do której nie moge sie przekonać. Historia opiera się głównie na ciągłej walce. Jak dla mnie jest to nudne i nawet świat hi-tech nie jest w stanie zmienić tego obrazu. Chyba po prostu ze świata SF musze wyrzucić cyberpunk.

Niewciągająca fabuła, chociaż to już trzecia książka cyberpunkowa, po Trylogii Ciągu i Czarnych Oceanach, do której nie moge sie przekonać. Historia opiera się głównie na ciągłej walce. Jak dla mnie jest to nudne i nawet świat hi-tech nie jest w stanie zmienić tego obrazu. Chyba po prostu ze świata SF musze wyrzucić cyberpunk.

Po pierwsze to żadne sci-fi. Jeśli miałbym jakoś ją określić, to fantasy w cyberpunkowym świcie. Autor wymyślił kilka nazw substancji i urządzeń na potrzeby swojej książki, ale próżno szukać jakiegoś, choćby delikatnego, luźnego, naukowego podparcia jego pomysłów. Mamy więc telepatię, czarodziejskie substancje, cyber-ludzi wysysających krew. I niby nie byłoby w tym nic złego, bo w sumie czemu nie, ale wszystko wydaje się jakieś takie niespójne i rozlazłe. Pomysły które mi się spodobały i miały szansę dźwignąć intrygę wyjaśniły się w trywialny sposób, bez większego związku z fabułą. Wszystko okraszone odrobiną brutalności, takiej statystycznej, nie namacalnej. Do tego mamy złe korporacje, zmanierowanych bogaczy, a jako głównego bohatera inwalidę umysłowego z rozterkami. Słabe, naprawdę słabe.

Po pierwsze to żadne sci-fi. Jeśli miałbym jakoś ją określić, to fantasy w cyberpunkowym świcie. Autor wymyślił kilka nazw substancji i urządzeń na potrzeby swojej książki, ale próżno szukać jakiegoś, choćby delikatnego, luźnego, naukowego podparcia jego pomysłów. Mamy więc telepatię, czarodziejskie substancje, cyber-ludzi wysysających krew. I niby nie byłoby w tym nic...

W swoim gatunku - cyberpunk, transhumanistycznym scifi, jak zwał tak zwał - technicznie bezbłędna. Ale subiektywnie mnie dość wymęczyła, choć nie przez ciężar, bo poprzez strumien świadomości autor świetnie nadał rytmikę, ale ogólnie. Na pewno sięgnę po inne powieści Pana Zbierzchowskiego, bo warsztat ma fenomenalny.

W swoim gatunku - cyberpunk, transhumanistycznym scifi, jak zwał tak zwał - technicznie bezbłędna. Ale subiektywnie mnie dość wymęczyła, choć nie przez ciężar, bo poprzez strumien świadomości autor świetnie nadał rytmikę, ale ogólnie. Na pewno sięgnę po inne powieści Pana Zbierzchowskiego, bo warsztat ma fenomenalny.

Zmarnowany pomysł. W książce panuje totalny chaos.

Zmarnowany pomysł. W książce panuje totalny chaos.

Książka jest szalona! Oj tak. Jeśli ktoś nie daje rady z twórczością mocno oderwaną od rzeczywistości (i nie mówię tutaj o zwykłym fantasy),to niech omija tę pozycję z daleka.

Ciężko mi znaleźć inną powieść na tyle podobną, żeby mieć jakieś oparcie. Trochę "Inne pieśni" Dukaja, trochę "Mad Max", trochę "Limes inferior" Zajdla. Książka łączy tyle różnych gatunków literackich, że nawet nie zacznę ich wymieniać.

Ogólnie próg wejścia jest piekielnie ciężki. Mniej więcej jak u Dukaja. Masa specyficznego słownictwa, całkiem wykreowany świat (niby Ziemia, niby nie) i dość oryginalne postacie, przedmioty i działania sprawiają, że dopiero w połowie książki zaczynamy coś kumać. Powoli każde nieznane słowo zyskuje kształt. Każde miejsce czy osoba zostają dokładniej opisane.

Akcja tutaj pędzi. Nie zagrzejemy miejsca w jednej lokacji. Oprócz tego retrospekcje, historie personalne i inne opowieści poboczne sprawiają, że będziemy mieć niezły mętlik w głowie, który strona po stronie zacznie się powoli układać w jedną całość.

No i ten szalony finisz. Jeden z najbardziej hardcorowych jakie czytałem. Gwarantuję wam, że się po nim nie pozbieracie. Ja się nie pozbierałem i dość długo go powtórnie kartkowałem, żeby wyłuskać choćby ideę przewodnią. Polecam.

Ta książka nadawałaby się na scenariusz niezłego filmu.

Książka jest szalona! Oj tak. Jeśli ktoś nie daje rady z twórczością mocno oderwaną od rzeczywistości (i nie mówię tutaj o zwykłym fantasy),to niech omija tę pozycję z daleka.

Ciężko mi znaleźć inną powieść na tyle podobną, żeby mieć jakieś oparcie. Trochę "Inne pieśni" Dukaja, trochę "Mad Max", trochę "Limes inferior" Zajdla. Książka łączy tyle różnych gatunków...

Super książka. Jazda bez trzymanki. Ciężko było gdy zaczynałem ją czytać, ale w pewnym momencie wpadłem w trans i stałem się jej wielkim fanem. Raczej nie każdemu siądzie, bo jest bardzo specyficzna.

Super książka. Jazda bez trzymanki. Ciężko było gdy zaczynałem ją czytać, ale w pewnym momencie wpadłem w trans i stałem się jej wielkim fanem. Raczej nie każdemu siądzie, bo jest bardzo specyficzna.