Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po przeczytaniu "Behawiorysty" nabrałem chęci na zapoznanie się z kolejną pozycją Mroza i mój wybór padł na "Zaginięcie". Opis powieści przypomina historię, którą śledziłem kiedyś dość uważnie a mianowicie zaginięcie Maddie MacCaine w portugalskim kurorcie, w którym spędziłem kilka tygodni w tym roku.
Zabrałem się więc wartko za czytanie i niestety już po stu stronach mój entuzjazm zgasł a potem było już tylko gorzej. Muszę się tutaj zgodzić w całej obszerności z opinią innej czytelniczki, emindflow.
Ta powieść jest przegadana, nudna, nieciekawa i z każdego, może poza tym prawniczym, punktem widzenia słaba.

Sprawa porwania jest prowadzona w sposób nużący, schematyczny, wydaje mi się, że moda na takie kryminały przeminęła 10 lat temu. Rodzice zaginionej dziewczynki są przewidywalnie bogaci i oczywiście pani domu ma romans z panem od uporządkowania ogrodu. Czyżby motyw z serialu "Gotowych na wszystkie"? Natomiast miejscowy odludek przypomina mi historię starszego pana z "Kevina samego w domu", którego bała się cała ulica.
Do tego dorzucono nam wyszczekaną prawniczkę, ciapowatego aplikanta prawa i rzucono ich na sądową wokandę. Na prawdę nie wiedziałem, że poszlakowe śledztwo można przeprowadzić w tak ekspresowym tempie. I nie jestem doktorem prawa by to wiedzieć, a autor książki jest i nagiął sobie fakty na potrzeby książki w sposób mocno przejaskrawiony. Brak w niej akcji i napięcia a bez tego nie można mówić o dobrym kryminale ani thrillerze.

Efekt był mniej więcej taki, że wyrzuciłem książkę do kosza mając 100 stron do końca powieści, bo nie mogłem już ścierpieć tej powieści, która jest chyba powieścią obyczajowo-dramatyczną i dramatycznie niemrawą.

Jestem absolutnie rozczarowany powieścią i uważam, że zasługuje na Złotą Malinę. To niesamowite że "Zaginięcie" i "Behawiorystę" napisał ten sam autor

Po przeczytaniu "Behawiorysty" nabrałem chęci na zapoznanie się z kolejną pozycją Mroza i mój wybór padł na "Zaginięcie". Opis powieści przypomina historię, którą śledziłem kiedyś dość uważnie a mianowicie zaginięcie Maddie MacCaine w portugalskim kurorcie, w którym spędziłem kilka tygodni w tym roku.
Zabrałem się więc wartko za czytanie i niestety już po stu stronach mój...

Cóż mogę napisać ponad to, co napisano już w poprzednich recenzjach tejże książki? Jest to rewelacyjny francuski kryminał-thriller, dobry niczym francuskie wino. Pomysł na powieść jest oryginalny mimo ze po 50 stronach zna sie juz wszystkich zbrodniarzy to jednak powiesc wciaga poniewaz we francuskich kryminalach chodzi wlasnie o to by zaczytac sie w rysowanym przez autora obrazie psychopaty. Ta cecha wlasnie charakteryzuje wszystkie dobre francuskie kryminaly, w kazdym jest jakis szalony psychopata, ktorego poczynienia sa szokujace dla czytelnika i przekraczaja nasza wyobraznie i wytrzymalosc. To wbrew pozorom nie jest takie latwe.

Kryminay francuskie kocham poniewaz nigdy sie na nich nie zawiodlem.
Polecam rowniez innych francuskich autorow - Minier, Lemaitre ("Suknia slubna", "Alex") ale przede wszystkim amerykanska autobiografie "Skradzione zycie". Jesli spodobala wam sie ta powiesc, to pozostale rowniez przypadna do gustu.

Cóż mogę napisać ponad to, co napisano już w poprzednich recenzjach tejże książki? Jest to rewelacyjny francuski kryminał-thriller, dobry niczym francuskie wino. Pomysł na powieść jest oryginalny mimo ze po 50 stronach zna sie juz wszystkich zbrodniarzy to jednak powiesc wciaga poniewaz we francuskich kryminalach chodzi wlasnie o to by zaczytac sie w rysowanym przez autora...

To jest dobra książka. Oryginalny pomysł na fabułę, ale językowo jeszcze Carter (albo jego tłumacz ;p) ma sporo do poprawienia, bo pisze w dość oschłym stylu i na dłuższą metę jest to uciążliwe. Nie mniej jednak kryminał dobry.

To jest dobra książka. Oryginalny pomysł na fabułę, ale językowo jeszcze Carter (albo jego tłumacz ;p) ma sporo do poprawienia, bo pisze w dość oschłym stylu i na dłuższą metę jest to uciążliwe. Nie mniej jednak kryminał dobry.