Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Podchodziłam do temu kilka razy. Ostatecznie jedyne za co mogę docenić tę książkę to skondensowana baza wiedzy, czyli miary, wagi i tabele wartości odżywczych, wszystkie kategorie składników żywieniowych (prócz mięsa oczywiście) od ziaren i alg po rośliny dziko rosnące i grzyby. Trochę wiedzy na temat np. nietolerancji pokarmowych, czy sposobów przygotowywania np. tofu, mleka sojowego, czy kiszonek. Niestety przepisy na potrawy a do tego umiejscowienie zdjęć tych potraw lub ich brak, to jak dla mnie kompletne nieporozumienie. Składniki typu: daktyle w proszku, pąki słonecznika, kwiaty ślazu, sos sambal oelek, kawior, sól ziołowa, quor, proszek korob, maltoza itd., itp. dla mnie brzmią egzotycznie. Na dodatek opisy sposobu wykonania mocno niejasne (np. chciałam upiec chleb, ale w opisie nie zgadzała się ilość składników z tymi wymienionymi wcześniej).

Podchodziłam do temu kilka razy. Ostatecznie jedyne za co mogę docenić tę książkę to skondensowana baza wiedzy, czyli miary, wagi i tabele wartości odżywczych, wszystkie kategorie składników żywieniowych (prócz mięsa oczywiście) od ziaren i alg po rośliny dziko rosnące i grzyby. Trochę wie...

Rozwiń Zwiń

Jedyną książką, jaką zaczęłam i nie skończyłam jest powieść Żeromskiego "Popioły", dlatego do "Wiernej rzeki" podeszłam z dużą rezerwą, ale okazało się, że bezpodstawnie. Historia całkiem przyjemna, chociaż mało wiarygodna.

Jedyną książką, jaką zaczęłam i nie skończyłam jest powieść Żeromskiego "Popioły", dlatego do "Wiernej rzeki" podeszłam z dużą rezerwą, ale okazało się, że bezpodstawnie. Historia całkiem przyjemna, chociaż mało wiarygodna.

Gdybym na własnej skórze nie doświadczyła cudu radykalnego wybaczania (info na samym końcu poniżej), to książkę zapewne rzuciłabym w kąt po kilkudziesięciu stronach. Teoria zupełnie do mnie nie docierała. Dopiero w okolicach 120 strony pojawiły się konkrety, przykłady. W pamięci zaklinowała mi się ceremonia wybaczania Indian Navaho, która dowodzi, że należy unikać częstego opowiadania o ranach, bo to nadaje im mocy. Zdecydowanie bardziej niż książkę polecam podcasty Instytutu Metody Tippinga oraz nagranie na YouTube Ani Aftowicz "Wybaczanie w 6 minut, które zmienia życie".

Gdybym na własnej skórze nie doświadczyła cudu radykalnego wybaczania (info na samym końcu poniżej), to książkę zapewne rzuciłabym w kąt po kilkudziesięciu stronach. Teoria zupełnie do mnie nie docierała. Dopiero w okolicach 120 strony pojawiły się konkrety, przykłady. W pamięci zaklinowa...

Rozwiń Zwiń

Nie urzekła mnie ani historia młodszej ani starszej kobiety. W porównaniu z "Bólem" wypada słabo.

Nie urzekła mnie ani historia młodszej ani starszej kobiety. W porównaniu z "Bólem" wypada słabo.

Nie jestem fanem ani Mroza (mam na koncie chyba tylko jedną pozycję) ani kryminałów, za to lubię biografie, dlatego pierwsza część "O pisaniu na chłodno" jak najbardziej mi odpowiadała. Z kolei już na wstępie części drugiej, warsztatowej, poczułam się jak nieproszony gość, ponieważ nie zamierzam pisać książek. Mimo to przycupnęłam i wysłuchałam ciekawostek dotyczących np. problemów, z jakimi mieli do czynienia inni pisarze.

Nie jestem fanem ani Mroza (mam na koncie chyba tylko jedną pozycję) ani kryminałów, za to lubię biografie, dlatego pierwsza część "O pisaniu na chłodno" jak najbardziej mi odpowiadała. Z kolei już na wstępie części drugiej, warsztatowej, poczułam się jak nieproszony gość, poniew...

Rozwiń Zwiń

Idealna lektura na lato i na pewno w odpowiednim momencie sięgnę po drugą, zimową część. Magdalenie Witkiewicz rośnie konkurencja.

Idealna lektura na lato i na pewno w odpowiednim momencie sięgnę po drugą, zimową część. Magdalenie Witkiewicz rośnie konkurencja.

Współczuję licealistom takich lektur. Sama nie mogę sobie przypomnieć, ale na pewno czytałam "Jądro ciemności" w czasach licealnych i jak widać nic mi z tego nie zostało.
Dużo większym pożytkiem byłoby czytanie reportaży, w tym przypadku sprawdziłby się np. "Duch króla Leopolda" Adama Hochschilda.

Współczuję licealistom takich lektur. Sama nie mogę sobie przypomnieć, ale na pewno czytałam "Jądro ciemności" w czasach licealnych i jak widać nic mi z tego nie zostało.
Dużo większym pożytkiem byłoby czytanie reportaży, w tym przypadku sprawdziłby się np. "Duch króla Leop...

Rozwiń Zwiń

Z jednej strony zupełnie realny i nie raz testowany mechanizm kłamliwej propagandy i indoktrynacji, a z drugiej ciężko mi strawić to, co się z tym gatunkiem literackim wiąże. Dystopia ewidentnie nie dla mnie.

Z jednej strony zupełnie realny i nie raz testowany mechanizm kłamliwej propagandy i indoktrynacji, a z drugiej ciężko mi strawić to, co się z tym gatunkiem literackim wiąże. Dystopia ewidentnie nie dla mnie.