Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka o chodzeniu po lesie, zupełnie bez celu i o kilku postaciach których drogi się krzyżują. Zupełnie na siłę. Napisane bez polotu, bez pazura i bez sensu a kiedy czytasz ostatnie zdanie, zadajesz sobie pytanie: po co? ;) Nie wiem kto dał tej książce ocenę powyżej 5 ale chyba tylko ci którzy albo mało czytali w życiu, albo czytali tylko harlequiny.

Książka o chodzeniu po lesie, zupełnie bez celu i o kilku postaciach których drogi się krzyżują. Zupełnie na siłę. Napisane bez polotu, bez pazura i bez sensu a kiedy czytasz ostatnie zdanie, zadajesz sobie pytanie: po co? ;) Nie wiem kto dał tej książce ocenę powyżej 5 ale chyba tylko ci którzy albo mało czytali w życiu, albo czytali tylko harlequiny.

Mocna, porażajaca, smutna i depresyjna ale dająca nadzieję.

Mocna, porażajaca, smutna i depresyjna ale dająca nadzieję.

Genialna opowieść, rozgrywająca się nieopodal miejsca w którym spędziłem połowę dzieciństwa. Wspomnienia ożyły. Gorąco polecam!

Genialna opowieść, rozgrywająca się nieopodal miejsca w którym spędziłem połowę dzieciństwa. Wspomnienia ożyły. Gorąco polecam!

Opisy Kalkuty rozbudzają wyobraźnię. Coś niesamowitego!

Opisy Kalkuty rozbudzają wyobraźnię. Coś niesamowitego!

Zdecydowanie najlepsza książka Kariki. Strach głównego bohatera jest tutaj namacalny.

Zdecydowanie najlepsza książka Kariki. Strach głównego bohatera jest tutaj namacalny.

Jak to u Kariki. Otwarcie świetne, rozbiegówka dobra i finisz mało satysfakcjonujący.

Jak to u Kariki. Otwarcie świetne, rozbiegówka dobra i finisz mało satysfakcjonujący.

Bardziej psychologiczna niż horror i nie tak bardzo angażująca jak np "Strach". Druga połowa mocno się dłuży.

Bardziej psychologiczna niż horror i nie tak bardzo angażująca jak np "Strach". Druga połowa mocno się dłuży.

Kiedy przeczytałem "Łowcę Ważek" (pierwszy tom Diamentowej Karocy) byłem mocno rozczarowany, lecz bynajmniej nie treścią - historia w której Fandorin mierzy się z Akrobatą mocno mną poruszyła. Czułem ciężar, spinający moje barki, wiedziałem, że coś wisi w powietrzu, jakiś mrok, smutek i tajemnica i czułem, że na końcowych stronicach "Łowcy Ważek" rozegra się jakiś dramat. Nie pomyliłem się. Zakończyło się pięknie, dramatycznie i nietypowo lecz... Rozczarowanie pozostało. 'Gdzież tutaj moja, ukochana Japonia?' - myślałem sobie.
Od dawna wiedziałem, że "Diamentowa Karoca" zapełnia lukę powstałą pomiędzy wydarzeniami w "Lewiatanie" i "Śmierci Achillesa". Wiedziałem, że "Diamentowa Karoca" to opis ośmioletniego pobytu w Japonii a tymczasem w pierwszym jej tomie otrzymałem Moskwę, AD 1905. Gdzież tutaj wypełnienie białej karty w życiorysie Fandorina? Rozwiązanie przyszło wraz z lekturą tomu drugiego, zwanego "Między Wierszami". Miejsce akcji: Japonia, miasto portowe, jakim była Jokohama, rok 1878. Przepadłem z kretesem. Mój ulubiony bohater książkowy (Fandorin), tym razem w realiach tuż po tzw. Restauracji Meiji, w wyniku której Japonia rozpoczęła proces szybkiej modernizacji i otwarcia na wpływy Zachodu (musicie wiedzieć, że Japonią interesuję się od dawna, zgłębiając jej historię, kulturę, sztukę oraz kilka japońskich jutsu). Fandorin w Japonii. Czyż może być coś lepszego? Nie, nie może ;)
Lekturę pochłonąłem w trzy dni i zostałem totalnie oczarowany nastrojem powieści, wiedzą autora, kunsztem pisarskim (wiedziałem, że Akunin jest dobry, lecz nie sądziłem, że aż tak) a przede wszystkim niebywałym zamysłem całej historii. Pięknej, wzruszającej, romantycznej ale też bezlitosnej i brutalnej. A jaki związek ma tom drugi "Diamentowej..." z tomem pierwszym? Tego dowiadujemy się na dwóch ostatnich stronach powieści, z listu napisanego przez aresztanta przezwiskiem 'Akrobata'. Wówczas wszystko, wydarzenia z Moskwy, roku 1905 oraz wydarzenia z Jokohamy 1878 splatają się w absolutną całość. I trudno nie uronić łzy.

Absolutnie NAJLEPSZA historia o Fandorinie.

Kiedy przeczytałem "Łowcę Ważek" (pierwszy tom Diamentowej Karocy) byłem mocno rozczarowany, lecz bynajmniej nie treścią - historia w której Fandorin mierzy się z Akrobatą mocno mną poruszyła. Czułem ciężar, spinający moje barki, wiedziałem, że coś wisi w powietrzu, jakiś mrok, smutek i tajemnica i czułem, że na końcowych stronicach "Łowcy Ważek" rozegra się jakiś dramat....

"Terror" to niesamowicie mistyczna, magiczna i mrożąca ciało księga, spisana z niesamowitym pietyzmem, wielkim kunsztem literackim emanująca. Książka mojego życia... A to co ponadto niechaj pozostanie milczeniem...

"Terror" to niesamowicie mistyczna, magiczna i mrożąca ciało księga, spisana z niesamowitym pietyzmem, wielkim kunsztem literackim emanująca. Książka mojego życia... A to co ponadto niechaj pozostanie milczeniem...

Drugi tom Trylogii Heleny. Początek książki prawdziwie fascynujący -okryte szarością szkockie wrzosowiska autorzy opisali w sposób niezwykle plastyczny a rozgrywające się tam wydarzenia wciągają bardziej niż bagnisko Inverkirkton. Niestety, po 150 stronach stało się coś dziwnego. Autorzy zbyt gnają do przodu, zasypują nas dużą ilością akcji oraz dialogów lecz brak w tym ducha. Duch, zwiastujący wyśmienita lekturę, ulotnił się, wraz z opuszczeniem Szkocji. Za dużo i zbyt pobieżnie, za bardzo po łebkach przez co lektura staje się mało wiarygodna. Gdyby tom miał zakończenie równie fascynujące jak to z "Granic Szaleństwa", mógłbym panom P&C wybaczyć. Niestety, mimo pewnego elementu zaskoczenia, finał tomu potraktowany jest równie lakonicznie jak środek książki, co czyni go średnio realistycznym (szczególnie wydarzenia na 'Zemście'). Wciąż jednak mamy do czynienia z kawałem dobrego kryminału choć mam nieodparte wrażenie, iż takiego dzieła jak Trylogia Diogenesa, autorzy już nie popełnią :(((

Drugi tom Trylogii Heleny. Początek książki prawdziwie fascynujący -okryte szarością szkockie wrzosowiska autorzy opisali w sposób niezwykle plastyczny a rozgrywające się tam wydarzenia wciągają bardziej niż bagnisko Inverkirkton. Niestety, po 150 stronach stało się coś dziwnego. Autorzy zbyt gnają do przodu, zasypują nas dużą ilością akcji oraz dialogów lecz brak w tym...

Świetnie pomyślana intryga niemniej albo autorzy za szybko tom napisali albo tłumacz nawalił. Masa błędów stylistycznych i rażąca w oczy składnia :(

Świetnie pomyślana intryga niemniej albo autorzy za szybko tom napisali albo tłumacz nawalił. Masa błędów stylistycznych i rażąca w oczy składnia :(

Dziwna to książka. Początek mocny lecz środek książki mocno przegadany. Za to ostatnie 100 stron wciąga do granic szaleństwa i chce się więcej ;) Dobrze, że "Cold Vengeance" ukaże się już w styczniu :)

Dziwna to książka. Początek mocny lecz środek książki mocno przegadany. Za to ostatnie 100 stron wciąga do granic szaleństwa i chce się więcej ;) Dobrze, że "Cold Vengeance" ukaże się już w styczniu :)

Klasyka :)

Klasyka :)

Wybitna tematyka, wybitny kunszt literacki, wybitny obraz Tepesa.

Wybitna tematyka, wybitny kunszt literacki, wybitny obraz Tepesa.

Drugie spotkanie z Akuninem zakończone rewelacyjnymi wrażeniami. Czas na 3 tom przygód Pelagii! ;)

Drugie spotkanie z Akuninem zakończone rewelacyjnymi wrażeniami. Czas na 3 tom przygód Pelagii! ;)

Pierwsze spotkanie z Akuninem. Oryginalna powieść w bardzo odpowiadających mi realiach.

Pierwsze spotkanie z Akuninem. Oryginalna powieść w bardzo odpowiadających mi realiach.

Przeczytane na wydechu, choć po trylogii D. miałem apetyt na coś więcej. Niemniej warto przeczytać i warto mieć na półce ;)

Przeczytane na wydechu, choć po trylogii D. miałem apetyt na coś więcej. Niemniej warto przeczytać i warto mieć na półce ;)

Po "Siarce" oraz "Tańcu..." oczekiwałem na coś wielkiego. Nie zawiodłem się. Wybitne zakończenie trylogii D.

Po "Siarce" oraz "Tańcu..." oczekiwałem na coś wielkiego. Nie zawiodłem się. Wybitne zakończenie trylogii D.

Wybitna kontynuacja "Siarki"! Literatura najwyższych lotów.

Wybitna kontynuacja "Siarki"! Literatura najwyższych lotów.

"Siarka" jest absolutną rewelacją, wstępem do 'czegoś większego'.

"Siarka" jest absolutną rewelacją, wstępem do 'czegoś większego'.