Szczelina

Jeśli książka robi z Twojego mózgu sieczkę, to znaczy, że to jest dobra książka.

Jeśli książka robi z Twojego mózgu sieczkę, to znaczy, że to jest dobra książka.

Pokaż mimo to

nudy nudy nudy.

nudy nudy nudy.

Pokaż mimo to

Bardzo dobra książka. Jedna z tych nielicznych gdzie czytając sam w domu czułem dreszczyk strachu. Polecam fanom horrorów i nie wyjaśnionych historii.

Bardzo dobra książka. Jedna z tych nielicznych gdzie czytając sam w domu czułem dreszczyk strachu. Polecam fanom horrorów i nie wyjaśnionych historii.

Pokaż mimo to

Ciekawie skonstruowana narracja. Nie jestem fanką zjawisk nadprzyrodzonych itd. to i tak historia wciąga. Polecam

Ciekawie skonstruowana narracja. Nie jestem fanką zjawisk nadprzyrodzonych itd. to i tak historia wciąga. Polecam

Pokaż mimo to

Natrafiłem na ten tytuł kiedy przeglądałem Facebooka. W grupie do której należę, zachwalała ją niedawna czytelniczka tej książki. Sposób w jaki ją opisała mnie zaintrygował do tego stopnia, że sam zechciałem sprawdzić ten tytuł.
Kiedy książka wpadła w moje ręce spodziewałem się czegoś zupełnie jednak innego. Czy więc czuje się zawiedziony tym co dostałem? W żadnym razie, jestem szczerze zaskoczony, a przy tym mam niezły mętlik w głowie po zakończeniu lektury.
Może jednak od początku. Z natury nie jestem raczej sceptykiem, wierzę w zjawiska nadprzyrodzone jak bliskie spotkania istot pozaziemskich czy duchy i inne niezwykłe aspekty tej tematyki. Niestety w dobie internetu takim jak ja ciężko znaleźć przykłady prawdziwych działań nadnaturalnych, bo sieć zalana jest zręcznymi mistyfikacjami, niektórymi na tyle dobrymi, że ciężko dostrzec oszustwo. Jakież było moje zaskoczenie kiedy okazało się, że książka jest być może oparta na prawdziwych wydarzeniach. Celowo zaznaczyłem być może, bo nie każdy na słowo autora musi z góry je za takie uznać.
No dobrze, to może teraz czas wspomnieć nieco więcej o książce? Bardzo podobają mi się wykorzystane tu zabiegi. Stare przysłowie mówi, że ciekawość to pierwszy stopień do piekła, niestety w przypadku Igora przysłowie się sprawdziło. Sejf był domniemanym pierwszym stopnie do rzeczonego piekła, mógł go przekroczyć ten próg lub go zignorować. Zrobił jednak to co zrobiłaby większość z nas będąc na jego miejscu. Gdy odkrył zawartość sejfu, mógł olać zawartość, która w gruncie rzeczy nie była tym czego oczekiwał lub przekroczyć kolejny stopień. Ciekawość bywa jednak czasem ciężka do zaspokojenia, a głos zdrowego rozsądku staje się niemal niesłyszalnym szeptem. Tak było w przypadku Igora. Zaczynał przekraczać kolejne stopnie domniemanego piekła, aż w nim nareszcie wylądował. Niezwykłe jak tak prozaiczne rzeczy, które potem zrobił zaprowadziły go w to miejsce.
Tutaj pojawia się kolejny zabieg który mnie zaintrygował. Nietypowa grupa i tajemnica, która ma ukrywać się na niepozornym szlaku. To co spotyka bohaterów historii jest najgorszym co może moim zdaniem spotkać człowieka. Gdyby to był potwór, kosmita czy psychopata mimo początkowego przerażenia człowiek z czasem zacząłby walczyć o przetrwanie, ale jak walczyć z czymś czego nie pojmujemy, a jednocześnie zupełnie nas otacza? Człowiek bez wątpienia tworzy niezwykłe rzeczy, potrafi zrozumieć też zjawiska wokół nas, które inne stworzenia na tej planecie przerażają, ale co zrobić kiedy umysł, który jest naszą największą bronią nas zawodzi? Człowiek bez swojej wiedzy i pojmowania, nie jest niczym więcej jak przerażonym zwierzęciem, które chce tylko w takiej sytuacji się ratować. Taka sytuacja spotkała właśnie bohaterów. Wiele razy w życiu można spotkać sceptyków takich ja David twardo trzymających się normalności, nie chcących w żaden sposób zaakceptować czegoś niemożliwego, nawet jeśli sami w tym uczestniczą, a kiedy zaczyna brakować argumentów mogą tylko popaść w załamanie, bo cały ich dotychczasowy światopogląd się posypał. Byli w grupie powinni więc być bezpieczni, człowiek zawsze w takiej sytuacji czuje się pewniej, ale nawet gdyby było ich pięćdziesięciu i mieli broń nic by to raczej nie zmieniło, patrząc jak można było zniknąć i nie zostawić po sobie nawet wspomnienia. Podobało mi się właśnie to jak autor pokazał bezradność człowieka w takiej sytuacji, buduje lęk, ale nie potworami, gore czy innymi znanymi zabiegami, a właśnie zwykłymi rzeczami, niby zwykłymi, ale nie mającymi sensu w sytuacjach oraz miejscach w jakich znaleźli się bohaterowie. Budowanie nastroju, a przy tym tajemnicy jest tu niesamowite, podobnie jak powolne zatracanie się poczuciu bezsilności i szaleństwa bohaterów wyprawy. Nie mówiąc o smaczkach jakie funduje nam autor w postaci własnych przemyśleń oraz linków gdzie możemy sprawdzić dodatkowe informacje (Ta piosenka nadal mnie przeraża).
Naprawdę polecam zapoznać się z tą historią. Poniżej dodam jeszcze swoje osobiste przemyślenia na temat sytuacji z książki.

Czy uważam, że to wszystko jest prawdą? Ciężko mi jednoznacznie odpowiedzieć. Mimo, że wierzę w teorię wieloświatów jak i wielu innych rzeczy nadnaturalnych o czym wcześniej wspominałem ciężko tak z góry założyć, że wydarzenia z książki rzeczywiście miały miejsce. Zbyt wiele razy się sparzyłem na niby prawdziwych wydarzeniach, które ostatecznie były podkoloryzowane lub były zupełną fikcją. Głupio to przyznać, ale mimo swojego zainteresowania podobnymi tematami nie miałem nawet pojęcia, że w rejonach Słowacji istnieje odpowiednik trójkąta bermudzkiego. Dokumentacje zamieszczone w linkach od autora jak i filmikach od niego sugerują, że przynajmniej część z tych rzeczy jest prawdziwa, ale nie wiadomo jak w miarę czasu od kolejnych zaginięć podkoloryzowali prawdę ludzie aby nadać temu wszystkiemu większej sensacji.
Pozostaje też sprawa samego Igora. Niestety jak wiemy z książki nie zachowały się płyty znalezione w sejfie, podobnie jak telefon, który miał posiadać niezwykłe zdjęcia, co gorsze sam Igor znika na koniec bez śladu, podobnie jak informacje o pozostałych ocalonych. Nie pamiętam czy zostało wspomniane co stało się z raportami z sejfu, ale nawet jeśli nie, to sądzę, że można założyć, że wyrzucił je po tym wszystkim do pieca lub najbliższego kosza. Ostatecznie doszedłem do trzech rozważań.
Można z góry założyć, że to wszystko miało miejsce, uznać, że Trybecz jest domniemaną szczeliną, bramą do wieloświatów, a przy tym założyć, że wszyscy żyjemy we wspomnianym w książce akwarium bez świadomości jaka jest rzeczywistość wokół nas.
Drugie rozważanie ma związek z końcówką książki kiedy Mia nazywa Igora Davidem. On sam zresztą potwierdza, że się nim czuł. Tu można założyć, że Igor cierpiał na poważne zaburzenia psychiczne, a postać Davida nigdy nie istniała. W Trybeczu stało się coś strasznego, a on nie potrafił zaakceptować własnej winy i dlatego jego wyczerpany umysł stworzył postać Davida, którego mógł winić równie mocno jak siebie za to wszystko. Za tą teorią może wskazywać fakt, że na upartego można obwinić Davida o wiele rzeczy. To jego mail zarzucający kłamstwa Igorowi miał rozpocząć dalszy ciąg zdarzeń i to on wykonał żart, który sprawił, że pojechali tam w najbardziej niebezpiecznej chwili. Nie mówiąc, że zarówno Igor jak i David cały czas wciąż nabijali się i obrażali Andreia. To ostatnie może być spowodowane też faktem postury Davida, Igor mógł się bać drwić z niego tak otwarcie, a poza tym nadal zżerała go zazdrość choćby o samochód Andreia i dlatego go poniżał przy każdej możliwej okazji, ale moim zdaniem może istnieć szansa, że sam go stworzył.
Najprostsza możliwość mówi, że autor książki wymyślił całą historie, a linki i informacje w niej zamieszczone miały odpowiednio przekonać czytelnika, że całość naprawdę może być prawdziwa kiedy tak naprawdę bohaterowie tej historii i wszystko co ich spotkało byli tylko tworem pisarza.
Która z tych możliwości najbardziej mnie przekonuje? W tej chwili ciężko mi powiedzieć, ale jestem na pewno zaintrygowany na tyle, że kiedy tylko będę miał okazje pojadę w te rejony aby samemu zobaczyć jak to wygląda.
Przy okazji pozdrawiam każdego komu chciało się czytać całe te wypociny napisane z moje strony

Natrafiłem na ten tytuł kiedy przeglądałem Facebooka. W grupie do której należę, zachwalała ją niedawna czytelniczka tej książki. Sposób w jaki ją opisała mnie zaintrygował do tego stopnia, że sam zechciałem sprawdzić ten tytuł.
Kiedy książka wpadła w moje ręce spodziewałem się czegoś zupełnie jednak innego. Czy więc czuje się zawiedziony tym co dostałem? W żadnym razie,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie będę się rozpisywał. Klimat i cała historia mi się niesamowicie podobały ze względu na miłość jaką pałam do Słowacji od małego. Natomiast dość mocno psuły odbiór dygresje głównego bohatera, które były nietaktowne - szczególnie w tych bardziej przerażających momentach. Mimo wszystko polecam do przeczytania!

Nie będę się rozpisywał. Klimat i cała historia mi się niesamowicie podobały ze względu na miłość jaką pałam do Słowacji od małego. Natomiast dość mocno psuły odbiór dygresje głównego bohatera, które były nietaktowne - szczególnie w tych bardziej przerażających momentach. Mimo wszystko polecam do przeczytania!

Pokaż mimo to

Tę książkę przypisałabym do kategorii " niedoczytana".
Na początku dosyć wolno się rozwija, następnie wciąga a potem nuży. Tak było w moim przypadku, ale próbujcie.

Tę książkę przypisałabym do kategorii " niedoczytana".
Na początku dosyć wolno się rozwija, następnie wciąga a potem nuży. Tak było w moim przypadku, ale próbujcie.

Pokaż mimo to

Nie zachwyciła mnie ta książka. Niewiele w niej napięcia. Dla mnie była obojętna, nie moje klimaty.

Nie zachwyciła mnie ta książka. Niewiele w niej napięcia. Dla mnie była obojętna, nie moje klimaty.

Pokaż mimo to

WOW!
Dawno autorowi książki nie udało się mnie tak nastraszyć jak zrobił to Josef Karika. Nie duchy, nie demony, a wydawałoby się zwykła wycieczka po niewielkim paśmie górskim- Trybecz: "Bo najgorszy jest strach wywołany przez coś zupełnie zwyczajnego".Zjawiska nielogiczne, niewytłumaczalne: " ... te które wyglądają jak prawdziwe, ale nie są",. Autor mistrzowsko buduje napięcie, a później to już czytasz w późną noc: "... mrok nigdy nie służy logice, czerń to królestwo irracjonalności". Żałuję, że już skończyłam, ale sięgnę po jeszcze. Polecam!

WOW!
Dawno autorowi książki nie udało się mnie tak nastraszyć jak zrobił to Josef Karika. Nie duchy, nie demony, a wydawałoby się zwykła wycieczka po niewielkim paśmie górskim- Trybecz: "Bo najgorszy jest strach wywołany przez coś zupełnie zwyczajnego".Zjawiska nielogiczne, niewytłumaczalne: " ... te które wyglądają jak prawdziwe, ale nie są",. Autor mistrzowsko buduje...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Swietna książka, klimat czuć już od pierwszych stron, autor wie, jak budować napięcie. Zakończenie też niczego sobie, poczucie psychozy i grozy wręcz genialne.

Swietna książka, klimat czuć już od pierwszych stron, autor wie, jak budować napięcie. Zakończenie też niczego sobie, poczucie psychozy i grozy wręcz genialne.

Pokaż mimo to