Całkiem fajna pozycja. Cykl Diogenesa nie specjalnie przypadł mi do gustu, był mocno średni. Ale tuż po nim dostałem niezłą książkę, którą czytało się szybko i przyjemnie. Do tego doszedł klaustrofobiczny klimat statku, z którego jedyna ucieczka wiodła za burtę. Szybko i sprawnie, a do tego nawet wciągająco.

Całkiem fajna pozycja. Cykl Diogenesa nie specjalnie przypadł mi do gustu, był mocno średni. Ale tuż po nim dostałem niezłą książkę, którą czytało się szybko i przyjemnie. Do tego doszedł klaustrofobiczny klimat statku, z którego jedyna ucieczka wiodła za burtę. Szybko i sprawnie, a do tego nawet wciągająco.

To już moje 8 spotkanie z Prestonem i Childem.
Po ciężkich przeżyciach opisanych w Księdze umarłych Pendergast i jego podopieczna Constance wyruszają do klasztoru w Tybecie. Spokój jednak nie trwa długo. Pendergast i Greene wyruszają tropem tajemniczego artefaktu, który przed ich przyjazdem został wykradziony że świątyni i może zagrażać całej ludzkości. Podczas dziewiczego rejsu supernowoczesnej Britaniii dochodzi do makabracznych zbrodni a sam statek płynie z pełną mocą na Carrion Rocks. Jak do tego przyczynił się tajemniczy Agozyen.
Książkę czytało mi się dobrze, ale jakoś inaczej sobie wyobrażałam to tajemnicze coś.
Czytając od razu miałam też w głowie Titanica. Dziewiczy rejs do NY. Supernowoczesny statek. Wilka pompa i milionerzy na statku. Jeszcze te opisy przy szalupach i zadufany Kapitan

To już moje 8 spotkanie z Prestonem i Childem.
Po ciężkich przeżyciach opisanych w Księdze umarłych Pendergast i jego podopieczna Constance wyruszają do klasztoru w Tybecie. Spokój jednak nie trwa długo. Pendergast i Greene wyruszają tropem tajemniczego artefaktu, który przed ich przyjazdem został wykradziony że świątyni i może zagrażać całej ludzkości. Podczas dziewiczego...

Bardzo dobra część. Początek niemrawy, ale potem zdecydowanie się rozkręca. Końcówka wymiata, polecam!

Bardzo dobra część. Początek niemrawy, ale potem zdecydowanie się rozkręca. Końcówka wymiata, polecam!

Książka kupiona ze stosiku książek przecenionych, chwycona w sumie przypadkowo, której opis przekonał mnie do zakupu, była pierwszym zetknięciem z duetem Preston&Child i dzięki niej wkroczyłem do wspaniale wykreowanego przez autorów świata, w którym główną role odgrywa niespotykanie oryginalny bohater - Aloysius Pendergast. Krąg ciemności, który czytałem w 2015 po raz pierwszy, spodobał mi się tak bardzo, że rozpocząłem starania o zdobycie i przeczytanie całej serii. Po latach udało mi się zdobyć wszystkie wydane w języku polskim książki z serii a teraz w 2021 wracam do "Kręgu ciemności" po raz kolejny. Po ponownym ukończeniu dopisze kilka kolejnych słów od siebie na temat książki.

Książka kupiona ze stosiku książek przecenionych, chwycona w sumie przypadkowo, której opis przekonał mnie do zakupu, była pierwszym zetknięciem z duetem Preston&Child i dzięki niej wkroczyłem do wspaniale wykreowanego przez autorów świata, w którym główną role odgrywa niespotykanie oryginalny bohater - Aloysius Pendergast. Krąg ciemności, który czytałem w 2015 po raz...

Piekielny rejs

Kultura Dalekiego Wschodu fascynuje ludzi z zachodnich kręgów kulturowych swą odmiennością oraz głębią skupioną na duchowości i rozwoju własnego wnętrza. Świat jest o wiele bardziej skomplikowany niż się wydaje, a nauka dopiero zaczyna dostrzegać mądrość płynącą od wieków i przekazywaną z pokolenia na pokolenie. Mistycyzm zawarty w wielkich religiach Azji doskonale wpasowuje się nie tylko w książki o tematyce duchowej, lecz jak pokazuje przykład „Kręgu ciemności” również w przypadku powieści sensacyjno-przygodowych. Umiejętność wplecenia czegoś tajemniczego z nutką fantastyki naukowej wraz z dynamiczną akcją i niepowtarzalną plejadą bohaterów, czyni cykl tworzony przez panów Childa i Douglasa czymś wyjątkowym.

Skomplikowane śledztwa, postać agenta specjalnego Pendergasta, elokwencja oraz wytworność w doborze odpowiednich scen oraz maksymalnie długie zakończenie pełne żywej akcji sprawiają, że cykl powieściowy duetu pisarzy cieszy się niesłabnącą popularnością. Podświadomie można wyczuć, że „Krąg ciemności” wpływa na inne wody, niż te do których przyzwyczaili nas autorzy, lecz nadal posiada wszystkie elementy charakterystyczne dla wcześniejszych tomów cyklu. Choć autorzy podczas „twórczego rejsu” zahaczali o mielizny to w konsekwencji „Krąg ciemności” dotarł do portu zwanego dobrą powieścią.

Podążając tropem bezcennego artefaktu, wykradzionego z niedostępnego tybetańskiego klasztoru, agent FBI Aloysius Pendergast i jego wychowanica Constance Greene wypływają supernowoczesną „Britanią” w dziewiczy rejs. Zabójstwa, które zaczynają się wkrótce po opuszczeniu portu potwierdzają najgorsze podejrzenia Pendergasta – złodziej znajduje się na pokładzie. Ale jak go odnaleźć pośród tysięcy pasażerów? Dlaczego kapitan „Britanii” kieruje statek prosto na rafy, ku pewnej zgubie? Czy on także miał kontakt z złowrogim Agozyenem, którego kształt i wygląd pozostają zagadką? Kto ocali pasażerów zmierzających wprost do piekła na okręcie ogarniętym paniką?

W krótkiej notatce autorzy sami wskazują, że nie ma definitywnej kolejności czytania powieści o detektywistycznych przygodach agenta Pendergasta, choć zaznaczają, że w przypadku niektórych mogą istnieć ścisłe zależności. Tak to już jest, że im bardziej powieściowy świat zaczyna się rozrastać, tym bardziej niektóre wydarzenia i postacie pojawiają się w kolejnych tomach. Wcześniejsze trzy tomy, nieformalnie należące do tzw. trylogii Diogenesa, czyli konfrontacji między agentem Pendergastem a jego demonicznym bratem dały niezły wycisk umysłowy czytelnikom. Multum informacji, zwłaszcza tych dotyczących przeszłości głównego bohatera, co jest istotne dla stałych czytelników, misternie ułożony plan, cała gromada postaci, które przewinęły się przez poprzednie tomy oraz niesamowity finał z wielką satysfakcją „wymęczyły” umysłowo czytelników. Dlatego też tom ósmy stanowi odskocznię od wcześniejszych wydarzeń, więc może być traktowany jako osobna powieść i nowe rozdanie w znanym stylu autorów.

Douglas Preston i Lincoln Child potrafią stworzyć odpowiedni klimat oraz napięcie, dzięki czemu czytelnikom z łatwością udaje się połączyć z powieściowym światem. Skoro „Krąg ciemności” ma stanowić wytchnienie od wcześniejszych wydarzeń, to i sceneria musi być odmienna. Autorzy przyzwyczaili nas, że w większym lub mniejszym stopniu część wydarzeń poszczególnych tomów była powiązana z Muzeum Historii Naturalnej w Nowym Jorku. Tym razem tybetański klasztor wraz ze swą mistyczną tajemnicą otwiera „Krąg ciemności” , co stanowi dobre klimatyczne rozpoczęcie powieści. Zachwyca umiejętność przeskoku z jednej scenerii na drugą z zachowaniem tego samego stylu.

„Krąg ciemności” w odróżnieniu od swych poprzedniczek nie jest zbytnio skomplikowany, gdyż większa część powieści przebiega na transatlantyckim liniowcu, przez co możliwość fabularnego manewru została ograniczona do terenu statku. Choć autorzy wykorzystują dwa znane motywy - zbliżającą się katastrofę morską w powieściach czy filmach katastroficznych oraz umieszczenie nieznanego mordercy wśród zamkniętej grupy osób, jak to ma miejsce w powieściach detektywistycznych – to powieść wciąga od pierwszych stron. Jedynym zgrzytem w zależności od naszego nastawienia będzie podejście do tematów mistycznych, które zwłaszcza w finalnych wydarzeniach będą odgrywały kluczową rolę. Douglas Preston i Lincoln Child w mniejszym lub większym stopniu sięgają po fantastykę naukową w swych powieściach. W „ Kręgu ciemności” jest jej bardzo dużo w odróżnieniu od poprzednich tomów, a zależność od niej finalnych scen nie każdemu czytelnikowi przypadnie do gustu. Choć stali czytelnicy również dostrzegą, że autorzy pod koniec poszli po tzw. łatwiźnie.

Mimo, że „Krąg ciemności” ma stanowić nową odskocznię to postać agenta specjalnego Pendergasta jest niezmienna. Równie wytworny, tajemniczy, manieryczny z analitycznym umysłem przyciąga uwagę czytelników. Towarzyszy mu podopieczna Constance Green, równie tajemnicza, chociaż dla stałych czytelników już nie tak bardzo. Ich początkowa śledcza działalność na statku świetnie prezentuje ekscentryczny styl dochodzeniowy agenta Pendergasta, którego pokochali czytelnicy od pierwszego tomu. Jednakże w połowie powieści dwójka bohaterów zaczyna występować sporadycznie a uwagę czytelników skupia się na wydarzeniach na statku oraz jego głównodowodzących. Owszem tak samo wciągają, lecz podświadomie zaczyna nam brakować scen z udziałem agenta Pendergasta. Całe szczęście, że finalne wydarzenia będą zależne od naszej dwójki bohaterów.

Zgodnie z niepisaną tradycją zakończenie powieści tak jak w poprzednich tomach jest maksymalnie rozciągnięte na kilkadziesiąt rozdziałów. Napięcie rośnie z rozdziału na rozdział a czytelnik nie może odłożyć powieści zanim nie dowie się jak to się wszystko zakończy. Duża ilość dramatycznych scen, sytuacji bez wyjścia oraz nieuchronnego końca dynamizują fabułę. Pierwszym zgrzytem jest lakoniczne, bez emocji oraz nagłego olśnienia wyjawienie tożsamości sprawcy morderstw. Wygląda to tak jakbyśmy czytali suche fakty. Drugi zgrzyt zależny jest od naszego nastawienia do ogólnego mistycyzmu w powieści. Wykorzystanie analitycznego umysłu agenta Pendergasta w momencie kulminacyjnym nie w sposób typowy jak dla innych powieści detektywistycznych, czy też poprzednich tomów cyklu może kłócić się z naszym wyobrażeniem tej postaci. Cóż, autorzy zastosowali taką łatwą „furtkę” do w miarę logicznego zamknięcia zakończenia. Natomiast epilog jest mrugnięciem okiem do stałych czytelników, znających epicki finał poprzedniego tomu.

Podsumowując, Douglas Preston i Lincoln Child po raz kolejny pozwalają obcować z ulubioną postacią – agentem Pendergastem. Ósmy tom przygód agenta stanowi nowe rozdanie, lecz czytelnicy odnajdą elementy charakterystyczne dla wcześniejszych tomów serii. Statek zwany „Kręgiem ciemności” dopłynął do portu, po drodze zaliczając kilka zbyt wysokich „fal”, lecz jego rejs można uznać udanym.

Piekielny rejs

Kultura Dalekiego Wschodu fascynuje ludzi z zachodnich kręgów kulturowych swą odmiennością oraz głębią skupioną na duchowości i rozwoju własnego wnętrza. Świat jest o wiele bardziej skomplikowany niż się wydaje, a nauka dopiero zaczyna dostrzegać mądrość płynącą od wieków i przekazywaną z pokolenia na pokolenie. Mistycyzm zawarty w wielkich religiach...

„Krąg ciemności” – ósma część serii o genialnym i ekscentrycznym agencie FBI Pendergaście duetu Preston&Child, trzyma poziom poprzednich tomów.

Tym razem autorzy odbiegają od, można już powiedzieć, utartej koncepcji – umiejscowienia akcji na ulicach Nowego Jorku oraz w Nowojorskim Muzeum Historii Naturalnej - na rzecz odosobnionego klasztoru mnichów w wysokich górach Tybetu oraz potężnego transatlantyckiego liniowca. Agent Pendergast wraz ze swoją podopieczną Constance Greene wyruszają w rejs „Britanią” - swoistym „Titanic’iem” naszych czasów, by odnaleźć skradziony z tybetańskiego klasztoru artefakt.

„Krąg ciemności” nieco odbiega od poprzednich części:
1) ze znanych z wcześniejszych tomów bohaterów występują tu jedynie Pendergast i Constance,
2) Pendergast prowadzi śledztwo, w które nie jest zaangażowana policja – tym razem odgrywa rolę samotnego detektywa,
3) w obecne śledztwo w o wiele większym stopniu niż w przypadku poprzednich angażuje się Constance.

Ale również sporo w nim elementów znanych z poprzednich pozycji duetu:
1) dynamiczna, trzymająca w napięciu akcja,
2) liczne zwroty akcji,
3) plastyczny styl narracji,
4) przemieszanie kwestii naukowych z kwestiami metafizycznymi,
5) rozbudowany punkt kulminacyjny.

I choć książki, których akcja dzieje się na morzu/statku nie należą do preferowanej przeze mnie literatuty to „Krąg ciemności” czytało mi się przyjemnie, przede wszystkim ze względu na genialną kreację głównego bohatera – agenta Pendergasta, o którym z tomu na tom wiemy coraz więcej, ale autorzy niezbyt chętnie uchylają rąbka tajemnicy odnośnie swojej postaci, co dodatkowo wzmaga ciekawość czytelnika.

Podsumowując, „Krąg ciemności” to kolejna udana pozycja w dorobku duetu Preston&Child.

„Krąg ciemności” – ósma część serii o genialnym i ekscentrycznym agencie FBI Pendergaście duetu Preston&Child, trzyma poziom poprzednich tomów.

Tym razem autorzy odbiegają od, można już powiedzieć, utartej koncepcji – umiejscowienia akcji na ulicach Nowego Jorku oraz w Nowojorskim Muzeum Historii Naturalnej - na rzecz odosobnionego klasztoru mnichów w wysokich górach...

Straszna się z tego opera mydlana zrobiła. Pomysł niby ciekawy, ale rozwiązanie jak dla mnie przekombinowane. Nijak się ma do napięcia z Reliktu czy Relikwiarza. Z lekką obawą sięgam by dowiedzieć się co dalej. Ta część w summie to trochę zapychacz jak dla mnie, obeszło by się bez niej.

Straszna się z tego opera mydlana zrobiła. Pomysł niby ciekawy, ale rozwiązanie jak dla mnie przekombinowane. Nijak się ma do napięcia z Reliktu czy Relikwiarza. Z lekką obawą sięgam by dowiedzieć się co dalej. Ta część w summie to trochę zapychacz jak dla mnie, obeszło by się bez niej.

Zdarzyło mi się zaledwie kilka razy abym książkę duetu pochłonęła w jeden wieczór. Od tej jednak nie byłam wstanie się oderwać. Wreszcie czytelnik może opuścić Nowy Jork i jego zakamarki pełne dziwnych i tajemniczych morderstw. Chociaż wydarzenia, do których dochodzi w tej części, ocierają się o fantastyczne zjawiska nadprzyrodzone, jest ona jak powiew świeżego powietrza.

W tej części Pendergast zostaje jakby odsunięty na boczny tor. Nie zmienia to jednak faktu, że i on wykona swoją robotę. Po raz pierwszy jednak ukaże czytelnikowi inne cechy swojego charakter. Bardziej mroczne. A to wszystko za sprawą spotkania z tajemniczym artefaktem, którego poszukuje. Na jego nieskazitelnym obliczu, które jest wszystkim dobrze znane, pojawią się pierwsze rysy. Co jest doprawdy wysoce zdumiewające. Już przyzwyczaiłam się jego oszczędnego sposobu bycia. Pierwsze skrzypce za to gra tajemnicza Constance. Trauma, której doświadczyła w "Księdze umarłych" zmieniła ją nie do poznania. Nagle okazało się, że również ona potrafi prowadzić śledztwo. I to nie gorzej od agenta. Autorzy ukazali czytelnikowi nie tylko kobietę piekielnie inteligentną i piękną, ale również silną psychicznie i bez lęków, które towarzyszyły jej jak cień przez ostatnie kilka książek. Już nie jest potulną podopieczną. Stała się niezależną kobietą. Wypadła świetnie.

Plusem są również inne występujące tu postacie. Mówię tu oczywiście o załodze statku oraz o pasażerach. Autorzy dali im głos. Pozwolili przeprowadzać działania na własną rękę. W poprzednich częściach takie oderwanie od głównych bohaterów, zazwyczaj mnie trochę irytowało. Jednak ta książka jest i pod tym względem inna. Autorzy w świetny sposób ukazali wydarzenia toczące się na statku, które poznajemy nie tylko poprzez Pendergasta czy Constance, ale również dzięki właśnie tym licznym pasażerom oraz zbuntowanej załodze.

"Krąg ciemności" jak najbardziej zasługuje na polecenie. Świetnie napisana, trzymająca w napięciu od samego początku aż do ostatniej kropki. Zakończenie jak zwykle zaskakujące. Fani na pewno się nie zawiodą.

Zdarzyło mi się zaledwie kilka razy abym książkę duetu pochłonęła w jeden wieczór. Od tej jednak nie byłam wstanie się oderwać. Wreszcie czytelnik może opuścić Nowy Jork i jego zakamarki pełne dziwnych i tajemniczych morderstw. Chociaż wydarzenia, do których dochodzi w tej części, ocierają się o fantastyczne zjawiska nadprzyrodzone, jest ona jak powiew świeżego powietrza....

Kolejna powieść z naszym bladym agentem, w czarnym garniturze. Tym razem wyrusza do Tybetu, aby przy pomocy mnichów pomóc Constance dojść do siebie, po traumatycznych przeżyciach z trylogii Diogenesa.

Nieoczekiwanie, okazuje się, że nie tylko Aloysius Pendergast ma sprawę do mnichów – również oni do niego. Proszą go o odzyskanie skradzionej relikwii.

Jak to z Pendergastem bywa, zaskoczy nas swoimi niekonwencjonalnymi metodami śledztwa. Zaprowadzi nas ono w miejsce, które samo w sobie stanowi historię, wartą przeczytania - na dziewiczy rejs wielkiego liniowca. Akcja jest poprowadzona bezbłędnie, w dodatku tym razem ucieka trochę od utartego schematu.

Plusem jest dokładnie przygotowane tło – jak to zresztą zwykle bywa u tego autorskiego duetu. Cenię sobie profesjonalizm i cieszę się, gdy widzę, że malarz drobiazgowo i dokładnie przygotował płótno. Sam obraz jest efektowny, choć nie obyło się bez zgrzytu. Odniosłem wrażenie, że czytam dwie osobne powieści. Przy czym nie chodzi mi tu o treść – bo akcja jest spójna, a wątek poprowadzony poprawnie – a o konwencję. Do połowy czytam rasową powieść sensacyjną, od połowy metafizyczne fantasy. O ile żaden z tych gatunków nie wzbudza mojego protestu, o tyle budzi go ich pomieszanie ze sobą. Poczułem, jakby autorzy pomieszali sałatkę śledziową z lodami owocowymi – obie potrawy smaczne, ale osobno, nie razem. Razem po prostu się gryzą.

Mimo wszystko, miło jest spotkać starych znajomych: Constance i Pendergasta. I zapewne z sympatii dla obojga bohaterów odbieram tę powieść jako dobrą – choć zdaję sobie sprawę, że nie każdemu musi ona się podobać.

Kolejna powieść z naszym bladym agentem, w czarnym garniturze. Tym razem wyrusza do Tybetu, aby przy pomocy mnichów pomóc Constance dojść do siebie, po traumatycznych przeżyciach z trylogii Diogenesa.

Nieoczekiwanie, okazuje się, że nie tylko Aloysius Pendergast ma sprawę do mnichów – również oni do niego. Proszą go o odzyskanie skradzionej relikwii.

Jak to z Pendergastem...

W 43

W 43