Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Obawiam się, że po bardzo dobrych opiniach spodziewałam się czegoś lepszego, a może po prostu przeczytałam już za dużo książek tego rodzaju (młodzieżowej dystopii), i z tych powodów Dotyk Julii nie podobał mi się aż tak, jak myślałam, że będzie. Najbardziej kojarzył mi się z Mrocznymi umysłami Alexandry Bracken, ale też z Igrzyskami śmierci i później ze Zmierzchem. Mimo to nie żałuję, że zdecydowałam się przeczytać tę książkę, i jak najbardziej polecam. No i jestem za Warnerem.

Obawiam się, że po bardzo dobrych opiniach spodziewałam się czegoś lepszego, a może po prostu przeczytałam już za dużo książek tego rodzaju (młodzieżowej dystopii), i z tych powodów Dotyk Julii nie podobał mi się aż tak, jak myślałam, że będzie. Najbardziej kojarzył mi się z Mrocznymi umysłami Alexandry Bracken, ale też z Igrzyskami śmierci i później ze Zmierzchem. Mimo to...

Po książkę sięgnęłam niechętnie, jako że za lekturami nie przepadam. I na początku nawet mi się nie podobała (teraz się sobie dziwię, jak mogła?). Jednak w nie wiem którym momencie zaczęłam ją czytać z własnych chęci, a nie przymusu, ciekawa i lekko bojąca się, co się za chwilę stanie, czy akcja się powiedzie, czy może wręcz przeciwnie. Potem już nie mogłam przestać czytać, mimo że moment śmierci Felka wywarł na mnie duże wrażenie - sama nie wiem dlaczego, bo przy innych bohaterach, oprócz Zośki, nie ruszyło to mnie aż tak, a przecież ich lepiej poznałam. I aż mi smutno było kończyć tę lekturę, bo o ich czynach mogłabym czytać jeszcze długo...

Po książkę sięgnęłam niechętnie, jako że za lekturami nie przepadam. I na początku nawet mi się nie podobała (teraz się sobie dziwię, jak mogła?). Jednak w nie wiem którym momencie zaczęłam ją czytać z własnych chęci, a nie przymusu, ciekawa i lekko bojąca się, co się za chwilę stanie, czy akcja się powiedzie, czy może wręcz przeciwnie. Potem już nie mogłam przestać czytać,...

Obawiam się, że nie zrozumiałam fenomenu tej książki.
Pożyczyłam ją od koleżanki(która jest nią zachwycona), otworzyłam i przeczytałam w kilka godzin - w końcu to raptem trzysta stron. Wciągnęłam się, nie powiem, zazwyczaj czytanie rozkładam na dłużej, ale po prostu... Może nie tyle mi się nie podobała, bo nie jest zła, ale gdybym miała układać własną listę bestsellerów, nie znalazłaby się aż tak wysoko, jak jest na świecie.
Nie oznacza to, że jej nie doceniam, bo ma w sobie kilka całkiem dobrych scen, ale jest coś, co poraziło mnie w trakcie czytania i nadal nie mogę tego wybaczyć autorowi -SPOILER- a mianowicie moment, w którym dowiadujemy się, że Augustus nie żyje. Najpierw przygotowania do tego, nadzieja, że może jednak przeżyje, a potem nowy rozdział i ta informacja. Panie Green, jak pan mógł?
Ale to moja opinia, i może po prostu jestem bez serca? Mimo wszystko polecam przeczytać i samemu wyrobić sobie zdanie na temat tej, jakby nie patrzeć, wysoko postawionej powieści.

Obawiam się, że nie zrozumiałam fenomenu tej książki.
Pożyczyłam ją od koleżanki(która jest nią zachwycona), otworzyłam i przeczytałam w kilka godzin - w końcu to raptem trzysta stron. Wciągnęłam się, nie powiem, zazwyczaj czytanie rozkładam na dłużej, ale po prostu... Może nie tyle mi się nie podobała, bo nie jest zła, ale gdybym miała układać własną listę bestsellerów,...