Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Brzydko tak. W trakcie czytania ma się wrażenie, że autor za wszelką cenę chce wszystkim udowodnić jak bardzo się mylą lubiąc twórczość Hłaski. Zarzuca innym autorom brak obiektywizmu przy tworzeniu biografii a sam zarzuca czytelnika subiektywnymi przemyśleniami dotyczącymi autora. Dość nachalnie próbuje wszystkich przekonać, że lepiej od Hłaski wie co miało się znaleźć w "Ósmym dniu tygodnia" czy ''Pierwszym kroku w chmurach".
W pewnym momencie odnosi się wrażenie, że Młynarczyk nie miał przebicia w internecie więc postanowił wszystkie swe żale wydać w postaci książki, której głównym przesłaniem jest to, że Hłasko pisał źle, brzydko i na jedno kopyto a w ogóle co on mógł wiedzieć o życiu jak to szczyl był a nie pisarz.

Brzydko tak. W trakcie czytania ma się wrażenie, że autor za wszelką cenę chce wszystkim udowodnić jak bardzo się mylą lubiąc twórczość Hłaski. Zarzuca innym autorom brak obiektywizmu przy tworzeniu biografii a sam zarzuca czytelnika subiektywnymi przemyśleniami dotyczącymi autora. Dość na...

Rozwiń

Zwiń

Zastanawiam się skąd tak wysokie oceny tej książki... Moss słynie z tego, że w książkach porusza tematy drażliwe, ciężkie, niestety bardzo powszechne a mimo to wciąż pozostające w strefie tabu.
Jednak kierując się oceną książki tematyka jest kwestią pośrednią. A tu poza tym cała reszta mocno kuleje.
Autor od samego początku trzyma czytelnika w niepewności i rozwiązanie zagadki pozostawia na ostatnie strony książki. I czytelnik czeka, brnie przez zawiłe i miejscami nudne opowieści a by na końcu się nawet nie zaskoczyć. Dla mnie kompletnie niezrozumiałe jest postępowanie głównego bohatera i jego "tajemnica". A szkoda. Bo temat na pewno przyciągnie wielu, któzy chcieliby w książce odnaleźć coś dla siebie- wsparcie, pomoc, zrozumienie... a tego tutaj brakuje.

Zastanawiam się skąd tak wysokie oceny tej książki... Moss słynie z tego, że w książkach porusza tematy drażliwe, ciężkie, niestety bardzo powszechne a mimo to wciąż pozostające w strefie tabu.
Jednak kierując się oceną książki tematyka jest kwestią pośrednią. A tu poza tym cała reszta m...

Rozwiń

Zwiń

Z książką wiązałam bardzo duże nadzieje w związku z wieloma pozytywnymi ocenami i recenzjami. Niestety po przeczytaniu obiema rękoma podpisałabym się pod każdą negatywną uwagą w pojawiających się opiniach.
Był to naprawdę bardzo ciekawy pomysł na książkę i szansę na same pozytywne opinie ale wydaje mi się,że autorka przedobrzyła. Zaczynając od tłumaczenia motywu popełnianych zbrodni, idąc dalej przez sposoby uśmiercania poszczególnych osób i wieńcząc to końcowym zwrotem akcji, po którym zostaje w zasadzie tylko niesmak.
Sama wizja tego, że po kolei w wyniku "nieszczęśliwych wypadków" w któtkim odstępie czasu giną bliscy członkowie jednej z zamożnych rodzin i kompletnie nikt nie widzi w tym nic podejrzanego odbiera tej książce najważniejszy atut- zaangażowanie czytelnika.
Sama historia nie porywa. Napisana jest dość ciężko, niewzbudzając w czytelniku potrzeby dobrnięcia do końca.

Z książką wiązałam bardzo duże nadzieje w związku z wieloma pozytywnymi ocenami i recenzjami. Niestety po przeczytaniu obiema rękoma podpisałabym się pod każdą negatywną uwagą w pojawiających się opiniach.
Był to naprawdę bardzo ciekawy pomysł na książkę i szansę na same pozytywne opinie ...

Rozwiń

Zwiń

Temat minimalizmu i ekonomicznego życia jest mi bardzo bliski i dlatego też duże nadzieje wizałam z tą książką.
Jednak już od samego początku mam w głowie jedno wielkie "ale"...
Jedynym plusem jaki zauważam jest to,że sam eksperyment na pewno zmienił życia uczestników. I to najważniejsze. Jednak książki z tego nie powinno się napisać.
Z minusów- do samego końca nigdy nie wiadomo kto jest kim. Teoretycznie opowieści są oddzielone od siebie, jednak brak jest konkretnego wskazania kto akurat teraz opowiada swoją. Po samym przedstawieniu bohaterów nawet nie pamięta się imion jednej pełnej rodziny.
Drugim minusem jest sposób przygotowania do eksperymentu- zatowarowanie się w produktu długoterminowe na czas trwania "niekupowania" to trochę oszukanie i naciaganie rzeczywistości. Jak niekupowania ma się nauczyć ktoś, kto po puszkę fasoli może zejść do piwnicy.
Odnosi się wrażenie, że rok bez zakupów sprowadza się do chodzenia w porwanych ubraniach i odmawiania dzieciom prezentów/lodów/nowych farb. To o tym jest w książce jakby najwięcej.
Trzecim minusem jest styl pisania, który ani trochę nie porywa i nie wzbudza zainteresowania w czytelniku. To monotonne przytaczanie opowieści uczestników + mały komentarz, który zazwyczaj sprowadza się do zastanowienia czy faktycznie to wszystko jest warte zachodu.

Nie neguję tego, że żyjemy w świecie pełnym konsumpcjonizmu i zakupy to chleb powszedni każdego człowieka. Potrzebne czy niepotrzebne- są robione. Jednak ta książka ani nic nie wyjaśnia ani nic nie wnosi do tematu poza jednak zniechęceniem. Mam wrażenie, że żaden z uczestników nie był szczęśliwy przez ten rok i swoimi opowieściami nie zachęcił nikogo do podobnego eksperymentu.

Temat minimalizmu i ekonomicznego życia jest mi bardzo bliski i dlatego też duże nadzieje wizałam z tą książką.
Jednak już od samego początku mam w głowie jedno wielkie "ale"...
Jedynym plusem jaki zauważam jest to,że sam eksperyment na pewno zmienił życia uczestników. I to naj...

Rozwiń

Zwiń