Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Punktem odniesienia nie powinien być tu Lovecraft i weird stories, a raczej Sherwood Anderson i "Winesburg, Ohio". Bradbury, podobnie jak Anderson, podejmuje wątki dojmującego osamotnienia, opuszczenia i przemijania, których groteskę w kontekście ogólnego ludzkiego doświadczenia jedynie w punktach zwrotnych swych narracji uwypukla elementami grozy. Te jednak stosowane są subtelnie i nigdy jako cel opowieści sam w sobie. W przeciwieństwie do SA rezygnuje jednak z zasklepienia opowiadań w przeplatającym się cyklu małomiasteczkowego mikrokosmosu, rozpraszając swoje postaci po całych Stanach, tych faktycznych jak i wyimaginowanych, czym zapewne chce dać wyraz ich immanentnej, ciągle pogłębiającej się "osobności": "we all believe what we believe and live our own little lives while other people live entirely different ones. I mean, we sit here in this room while a thousand people are dying. Some of cancer, some of pneumonia, some of tuberculosis. I imagine someone in the United States is dying right now in a wrecked car. (...) we all live and don't think about how other people think or live their lives or die. We wait until death comes to us." (z opowiadania "The Wind")

[7,5/10]

Punktem odniesienia nie powinien być tu Lovecraft i weird stories, a raczej Sherwood Anderson i "Winesburg, Ohio". Bradbury, podobnie jak Anderson, podejmuje wątki dojmującego osamotnienia, opuszczenia i przemijania, których groteskę w kontekście ogólnego ludzkiego doświadczenia jedynie w punktach zwrotnych swych narracji uwypukla elementami grozy. Te jednak stosowane są...