Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wbrew wydawnictwu, okładce i opisowi z tyłu, to jest thriller szpiegowski (w stylu zimnowojennych powieści Ludluma czy Forsytha), kilka lat temu pewnie dodano by jeszcze coś o intrygach a la Gra o tron, a nie urban fantasy. Pod koniec skręca w stronę romansu.

Nie miałam problemu ze śledzeniem intrygi, być może dlatego, że jestem przyzwyczajona, a odkrywanie elementów układanki to element zabawy. Trochę szkoda, że finał był mało emocjonujący, głównie dlatego, że Elfy Londynu to pierwszy tom serii, a nie samodzielna powieść (przydałaby się informacja o tym gdziekolwiek).

To znaczy, wróć, finał jest emocjonujący jeśli przejmujemy się główną bohaterką. Dla mnie Arianrhod to najsłabszy element powieści. Po pierwsze, nie rozumiem czemu wykładowczyni akademicka zachowuje się jak rozemocjowana nastolatka. Po drugie, nie przekonał mnie ten festiwal "wszyscy kochają (albo chociaż lecą na) Rię". Wolałabym poczytać więcej o ciekawszych postaciach.

Brakowało mi też... świata. Wiem, że mamy elfy, krasnoludy, nimfy, driady, ale nie wiem jak oni tworzą wraz z ludźmi społeczeństwo. Jak obecność długowiecznych ras wpływa na kulturę, sztukę, naukę. Czy w tym świecie Europa straciła na kilkaset lat dzieła Arystotelesa? Czy elfy odkryły cokolwiek? Jak wygląda prawo spadkowe? Któż to wie! Na wyjaśnienie jaki jest stosunek zwierzchności między elfim księciem a brytyjską królową czekałam ponad połowę książki. Trochę za mało jak na powieść, która porusza takie problemy jak rasizm czy immigranci.

Podobnie brakowało mi Londynu. Może gdybym kiedykolwiek go odwiedziła byłoby inaczej. Ale tak miasto było gdzieś w tle, jako zbiór nazw miejsc i akcja równie dobrze mogłaby dziać się gdzie indziej. Kiedy czytałam Nigdziebądź Gaimana czułam klimat opisywanych przez niego miejsc, tutaj nie.

Nie ukrywam, że powieści przydałaby się lepsza redakcja. Za dużo tu przepięknych oczu, głębokich spojrzeń, niektóre nieistotne informacje powtarzają się za często. Przy czytaniu ciurkiem było to nieco nużące.

Wbrew wydawnictwu, okładce i opisowi z tyłu, to jest thriller szpiegowski (w stylu zimnowojennych powieści Ludluma czy Forsytha), kilka lat temu pewnie dodano by jeszcze coś o intrygach a la Gra o tron, a nie urban fantasy. Pod koniec skręca w stronę romansu.

Nie miałam problemu ze śledz...

Rozwiń Zwiń

Rzadko już zdarza mi się zarywać noce dla książki, ale od tej nie mogłam się oderwać. Intryga jest ciekawa, postaci wyraziste (i mimo ich mnogości nie mylą się), akcja wartka. Dwa razy popłakałam się ze śmiechu.

Rzadko już zdarza mi się zarywać noce dla książki, ale od tej nie mogłam się oderwać. Intryga jest ciekawa, postaci wyraziste (i mimo ich mnogości nie mylą się), akcja wartka. Dwa razy popłakałam się ze śmiechu.

EDIT: po przemyśleniu, jednak 5/10

Niby wszystko ok, ale nie mam ochoty czytać kolejnych tomów.

Podobał mi się wykreowany świat i styl. Nawet kiedy akcja zwalniała, czytało się dobrze.
Trochę obawiałam się czy "korporacyjność" powieści nie będzie sztuczką, która po kilku rozdziałach zrobi się nudna. Ale to był jeden z lepszych aspektów. Kilka razy uśmiechnęłam się ze zrozumieniem. I wreszcie mamy porządny opis warszawskiego Mordoru w polskim fantasy!

Powieść ma też zaskakująco szeroką reprezentację (inna sprawa do czego ją wykorzystuje. Więcej w PS). Chociaż ludzcy bohaterowie niespecjalnie autorkę interesują, może poza Mateuszem.

Jednak powieść ma straszne problemy z tempem. Zdarza się w środku akcji nagle dostajemy długi infodump na temat tylko odrobinę związany z tym co się właśnie dzieje. Gdzieś w dwóch trzecich historia staje w miejscu, bohaterowie snują się i toczą rozmowy, z których nic nie wynika (ani nie popychają akcji ani nie służą rozwojowi bohaterów). A jedna z głównych zagadek intrygi pojawia się i rozwiązuje na trzech stronach.

Brakowało mi emocji. Bohaterowie mierzą się z rzeczami, które wywracają im życie i światopogląd, ale najczęściej ich emocje nie mają czasu wybrzmieć, a ważne sceny są streszczane. Wolałabym przeczytać rozmowę Mateusza z Jagonem niż kolejny opis kaca.

PS. (ZAWIERA SPOILERY!!) Postanowiłam odjąć gwiazdkę za sposób w jaki napisano i zakończono wątek Ady. Bohaterka jest osobą niedosłyszącą i w pierwszej połowie to co może, a czego nie może usłyszeć jest istotne dla fabuły. Potem zostaje relegowana do roli tła, aż wreszcie stwierdza "jest zbyt strasznie, I want out". I na pożegnanie anioł (nieproszony) leczy jej słuch, a zaraz potem bohaterka ginie. Joss Whedon dzwonił i prosi, żeby mu oddać edgy zabijanie postaci.

EDIT: po przemyśleniu, jednak 5/10

Niby wszystko ok, ale nie mam ochoty czytać kolejnych tomów.

Podobał mi się wykreowany świat i styl. Nawet kiedy akcja zwalniała, czytało się dobrze.
Trochę obawiałam się czy "korporacyjność" powieści nie będzie sztuczką, która po kilku rozdz...

Rozwiń Zwiń