Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Siedmioro świętych bez twarzy” to debiut literacki M.K. Lobb. Jest to książka fantasy połączona z kryminałem.

Mamy tu świat, w którym potomkowie świętych zwani apostołami są faworyzowani przez system, a osoby, które nie posiadają magii nie mają wielu praw. W podobnym czasie zostają zamordowani jeden z apostołów i dwójka nieuprzywilejowanych osób. Aby rozwikłać zagadkę tych morderstw dowódca straży ochrony Damian Venturi musi połączyć siły z buntowniczką Rossaną Lacertosą, z którą łączy go trudna przeszłość.

Myślę, że jak na debiut jest to dobra pozycja, ale mogłaby być bardziej dopracowana. Akcja jest rozłożona nierówno, więc pierwsze sto stron nie było jakieś porywające, za to od końcówki nie można się było oderwać. Duży nacisk został tutaj położony na relację dwójki głównych bohaterów, która została naprawdę bardzo dobrze wykreowana, tylko ja akurat wolałabym, żeby więcej czasu autorka poświęciła na dopieszczenie intryg i tajemnic związanych z morderstwami, bo w takiej odsłonie jaką dostaliśmy, ta historia była dla mnie zbyt prosta. Podobał mi się pomysł na świat, który autorka stworzyła i wszystkie wątki polityczne i religijne, ale też chętnie dowiedziałabym się o nich jeszcze więcej! Sporo zyskałaby ta książka, gdyby była po prostu dłuższa, bo czyta się ją naprawdę dobrze, lekko i szybko, a przez jej objętość i brak rozszerzenia wątków, które aż proszą się o rozszerzenie mam poczucie nie do końca wykorzystanego potencjału.
https://www.instagram.com/p/CvmXeBvtoon/

„Siedmioro świętych bez twarzy” to debiut literacki M.K. Lobb. Jest to książka fantasy połączona z kryminałem.

Mamy tu świat, w którym potomkowie świętych zwani apostołami są faworyzowani przez system, a osoby, które nie posiadają magii nie mają wielu praw. W podobnym czasie zostają zamo...

Rozwiń Zwiń

Myślę, że to jest taka książka, która musi mi się ułożyć w głowie i z czasem zobaczę czy będę do niej wracać myślami. Poprzednie trzy książki Backmana, które czytałam są moimi ulubieńcami, a z tą nie miałam miłości od pierwszej strony. Wierzę jednak, że są osoby, które ją kochają, bo jest napisana równie pięknie i przejmująco jak inne jego książki.

Chwila minęła zanim się wkręciłam, bo jest tu bardzo dużo postaci i historia każdej z nich jest ważna, więc potrzebowałam czasu, żeby się zaangażować w każdą z nich. Nie we wszystkie mi się udało, ale one się złożyły i tak na całość, która daje dobre tło tej historii. Jest natomiast kilku bohaterów, których życia wyszły przed szereg i przeżywałam razem z nimi emocje, których doświadczali. A życie w mieście hokeja nie zawsze jest łatwe. Miałam ze trzy momenty, w których pojawiły się w moich oczach łzy, a gardło się ścisnęło, więc dziękuję Backmanowi, że znowu ruszył moje serce. Chociaż może nie tak bardzo jak w innych swoich książkach.

Myślę, że to jest taka książka, która musi mi się ułożyć w głowie i z czasem zobaczę czy będę do niej wracać myślami. Poprzednie trzy książki Backmana, które czytałam są moimi ulubieńcami, a z tą nie miałam miłości od pierwszej strony. Wierzę jednak, że są osoby, które ją kochają, bo jest ...

Rozwiń Zwiń

„Dyniowy demon” to trzeci tom wspaniałej serii fantastycznej dziecięcej autorstwa Anety Jadowskiej o przygodach rezolutnego rodzeństwa - Franka i Finki. W pierwszym tomie dzieci z powodu choroby mamy trafiają na wakacje do cyrku, który jest prowadzony przez ich dziadka i odkrywają tam magię, która kryje się również w nich. W trzecim tomie trafiają razem z cyrkiem do miejscowości, w której w ramach obrony przed demonem.. jest wieczne Halloween. Jak się później okazuje, miasteczko skrywa w sobie jeszcze wiele mrocznych tajemnic, a w centrum wydarzeń znajdują się nasi główni bohaterowie.

Od pierwszego tomu jestem zakochana w tej serii i bardzo się cieszę, że wszystkie tomy trzymają naprawdę równy poziom. Takie powinny być właśnie książki dziecięce. Mądre, urocze, pełne przygód, przyjaźni, miłości (w tym przypadku tej między bratem a siostrą, którzy są totalnie różni, ale mają przepiękną więź), magii i nienachalnie przemyconych ważnych myśli dla młodszego czytelnika. Ta książka oswaja na przykład ze śmiercią i pokazuje, żeby nie oceniać po pozorach.

Nie da się nie pokochać tych bohaterów! Obok dorosłych książek Anety Jadowskiej o Koźlaczkach, jej książki dziecięce o Franku i Fince są moimi ulubieńcami.❤️ Jest to wspaniała seria, dająca rozrywkę i ciepło na serduszku, która zachwyci również tych starszych czytelników!
https://www.instagram.com/p/Cved5LStLat/

„Dyniowy demon” to trzeci tom wspaniałej serii fantastycznej dziecięcej autorstwa Anety Jadowskiej o przygodach rezolutnego rodzeństwa - Franka i Finki. W pierwszym tomie dzieci z powodu choroby mamy trafiają na wakacje do cyrku, który jest prowadzony przez ich dziadka i odkrywają tam magi...

Rozwiń Zwiń

Kończy się tak, że myślałam, że brakuje mi w książce co najmniej kilku rozdziałów.😂 Ten tom jest bardzo długim wstępem pod kolejny. Mało akcji, strasznie przegadany, a jak zaczęło się robić ciekawie to nagle się skończył.

Kończy się tak, że myślałam, że brakuje mi w książce co najmniej kilku rozdziałów.😂 Ten tom jest bardzo długim wstępem pod kolejny. Mało akcji, strasznie przegadany, a jak zaczęło się robić ciekawie to nagle się skończył.

Przy 11 tomie już naprawdę niewiele mogę więcej napisać niż powiedziałam wcześniej.😂 Był w porządku! Podobało mi się, że dowiedzieliśmy się więcej z przeszłości Klementyny Kopp. W wątku obyczajowym telenowela trwa w najlepsze, ale zakończenie tego tomu w tym temacie okazało się mocne.. i dobre! Sprawa kryminalna była okej. Trochę przekombinowana, ale przynajmniej w kameralnym gronie, więc byłam w stanie połapać się co i jak.

Przy 11 tomie już naprawdę niewiele mogę więcej napisać niż powiedziałam wcześniej.😂 Był w porządku! Podobało mi się, że dowiedzieliśmy się więcej z przeszłości Klementyny Kopp. W wątku obyczajowym telenowela trwa w najlepsze, ale zakończenie tego tomu w tym temacie okazało się mocne.. i d...

Rozwiń Zwiń

„NOS4ATU” to moja pierwsza powieść autorstwa Joe Hilla i było to bardzo dobre pierwsze spotkanie.

Jest to książka o Upiorze, który porywa dzieci rolls-royce’em z 1938 roku o tablicach NOS4A2U i zabiera je do gwiazdkowej krainy, gdzie wysysa z nich dusze. Jego największym problemem jest Victoria McQueen, która ma nadzwyczajne zdolności. Od dziecka potrafi za pomocą rowera przenieść się do miejsca, w którym zostało coś zgubione. Spotkanie z Upiorem - Charliem Manxem rzutuje na jej całe dorosłe życie.

Naprawdę jestem zaskoczona tym jak ta książka jest dobrze napisana. Nie ma tu skomplikowanego świata i fabuły, za to mamy świetnie nakreślone postacie, dużo humoru i bardzo niepokojący klimat, co z miejsca mnie kupiło. W stylu bardzo przypomina mi ta powieść książki ojca autora - Stephena Kinga, ale ma w sobie sporo hollywoodzkich scen, co było naprawdę ciekawym urozmaiceniem! Uwielbiam Boże Narodzenie i jestem pod wrażeniem, że autorowi udało się wzbudzić we mnie strach/niepokój mrocznym przedstawieniem tych świąt!

„NOS4ATU” to moja pierwsza powieść autorstwa Joe Hilla i było to bardzo dobre pierwsze spotkanie.

Jest to książka o Upiorze, który porywa dzieci rolls-royce’em z 1938 roku o tablicach NOS4A2U i zabiera je do gwiazdkowej krainy, gdzie wysysa z nich dusze. Jego największym problemem jest V...

Rozwiń Zwiń

Po dwóch poprzednich tomach, które mnie przytłoczyły swoim zagmatwaniem, chaosem, mnogością zbrodni i bohaterów, ten tom okazał się naprawdę miłą odmianą. Odsetek morderstw na kilometr kwadratowy każdej z wsi jest nadal ogromny, ale klimat bardziej kameralny!😂 Podobało mi się to w jaki sposób autorka wplotła do kryminalnej historii wierzenia słowiańskie.

Po 10 tomie już całkowicie nie da się nie traktować wszystkich wątków obyczajowych jak telenoweli. Teraz to już prawie każdy każdego okłamał, zdradził, zabił lub usiłował zabić. Nie ma już kogo lubić. 😂 Jak poważne kryminały traktowałam pierwsze tomy, a im dalej w las, tym jest więcej elementów, do których można się przyczepić. W kategoriach rozrywki nadal się to jednak u mnie sprawdza!😂

Po dwóch poprzednich tomach, które mnie przytłoczyły swoim zagmatwaniem, chaosem, mnogością zbrodni i bohaterów, ten tom okazał się naprawdę miłą odmianą. Odsetek morderstw na kilometr kwadratowy każdej z wsi jest nadal ogromny, ale klimat bardziej kameralny!😂 Podobało mi się to w jaki spo...

Rozwiń Zwiń

„Lustro” to trzeci tom serii Christiny Henry, która jest mrocznym retellingiem „Alicji w Krainie Czarów”. Pierwsze dwa tomy były powieściami, a ten trzeci to zbiór 4 opowiadań powiązanych z nimi. Mamy tu dwa sequele, jeden prequel i jeden spin-off.

Widziałam, że całkiem sporo osób czyta ten zbiór bez znajomości poprzednich i jak dla mnie jest to totalnie bez sensu. Te opowiadania nie wybrzmiewają bez kontekstu, który dają poprzednie części, bo są to opowieści ściśle z nimi powiązane, które uzupełniają nam niektóre informacje, jakich nie znaleźliśmy w tej serii wcześniej.

Nie jestem ogromną fanką tej serii. Pierwszy tom był w porządku, drugi mnie rozczarował, a trzeci nie jest niczym wybitniejszym niż dwa poprzednie. Bardzo lubię ten mroczny, brutalny i krwawy świat, który stworzyła autorka i trochę boleję nad niewykorzystanym potencjałem. W „Lustrze” ciekawe było pierwsze opowiadanie, bo mieliśmy tutaj nową bohaterkę w postaci młodszej siostry Alicji, ale za to trzy kolejne opowiadania, które dotyczyły już bezpośrednio Alicji i Topornika, nie wywołały we mnie żadnych emocji. Po prostu sobie były i dołożyły nam jakieś informacje, które pewnie można było i dopisać do poprzednich tomów. Wtedy przynajmniej wydarzenia byłyby podane w bardziej skondensowanej formie, a ja nie miałabym poczucia, że w sumie to niewiele się dzieje.

Chciałam doczytać tę serię do końca, więc cieszę się, że to zrobiłam, ale utwierdziłam się tylko w przekonaniu, że nie była ona dla mnie. Jeśli komuś naprawdę spodobały się poprzednie dwa tomy, to i ten powinien przypaść mu do gustu, bo jest utrzymany w tym samym klimacie. A jeśli komuś niespecjalnie podobały się poprzednie tomy to ten nie wpłynie na pewno na podwyższenie opinii o serii jako całości.
https://www.instagram.com/p/CvPq1P7tQpC/

„Lustro” to trzeci tom serii Christiny Henry, która jest mrocznym retellingiem „Alicji w Krainie Czarów”. Pierwsze dwa tomy były powieściami, a ten trzeci to zbiór 4 opowiadań powiązanych z nimi. Mamy tu dwa sequele, jeden prequel i jeden spin-off.

Widziałam, że całkiem sporo osób czyta ...

Rozwiń Zwiń

„Kwiat paproci i inne legendy słowiańskie” to napisany przez dziesięć polskich autorek zbiór opowiadań, które łączą wierzenia słowiańskie.

Uwielbiam klimaty wierzeń słowiańskich w powieściach, ale bardzo ciężko znaleźć opowiadania w tym temacie, które by mi się naprawdę spodobały. W przypadku tego zbioru było podobnie. Były to takie lekkie, letnie opowieści do przesłuchania i zapomnienia. Wiele z tych autorek znałam już z innych ich dzieł, które o wiele bardziej mi się podobały, a tutaj nie zrobiły na mnie wrażenia. Cieszyłam się np. że po raz kolejny spotkam się z Dorą Wilk w opowiadaniu Anety Jadowskiej, ale nawet to spotkanie nie okazało się satysfakcjonuje. Najbardziej podobało mi się pierwsze opowiadanie autorstwa Pauliny Hendel. Reszta wyleciała mi z głowy już podczas słuchania kolejnych opowiadań.

„Kwiat paproci i inne legendy słowiańskie” to napisany przez dziesięć polskich autorek zbiór opowiadań, które łączą wierzenia słowiańskie.

Uwielbiam klimaty wierzeń słowiańskich w powieściach, ale bardzo ciężko znaleźć opowiadania w tym temacie, które by mi się naprawdę spodobały. W przyp...

Rozwiń Zwiń

9 tom okazał się sporym rozczarowaniem. Już przy okazji 8 tomu narzekałam, że jest za dużo zbrodni i za dużo bohaterów przez co wszystko jest zbyt zagmatwane, żeby ogarniać to umysłem. W 9 tomie jest tego wszystkiego jeszcze więcej. Jeszcze okazuje się, że w sumie ten natłok postaci był niespecjalnie potrzebny, bo większość z nich ostatecznie dla wyjaśnienia spraw nie była istotna. A obyczajowy trójkąt miłosny stał się tutaj już totalną telenowelą. Nie idzie to w dobrą stronę. Cały czas słucha mi się tego dobrze i szybko jak wciągającego, małomiasteczkowego serialu kryminalnego, ale mój zapał do tej serii powoli opada.

9 tom okazał się sporym rozczarowaniem. Już przy okazji 8 tomu narzekałam, że jest za dużo zbrodni i za dużo bohaterów przez co wszystko jest zbyt zagmatwane, żeby ogarniać to umysłem. W 9 tomie jest tego wszystkiego jeszcze więcej. Jeszcze okazuje się, że w sumie ten natłok postaci był ni...

Rozwiń Zwiń