„zwierzę” rozpoczyna scena sam*b*jstwa żonatego mężczyzny, które ten popełnia na oczach swojej kochanki. jest to dla niej punkt zwrotny i moment, gdy czas zaczyna biec w drugą stronę - do jej wspomnień, dzieciństwa, nieprzepracowanych traum. dziewczyna krok po kroku zadaje sobie pytania o rolę kobiet w świecie dyktowanym przez i uszytych pod mężczyzn. powoli zauważa, jak różne wydarzenia ukształtowały ją i przygotowały do patriarchalnej rywalizacji z innymi kobietami: o to, by zawsze wyglądać atrakcyjniej czy o to, która z nich nigdy nie będzie musiała bać się o zdradę. ta historia niezwykle boleśnie, acz spostrzegawczo punktuje kolejne etapy uwikłania w męskocekntryczny świat - nienawiść, poczucie zagrożenia, widzenie w kobietach tylko obiektu seksualnego.

to bardzo mięsista, bezkompromisowa i cyniczna narracja. główna bohaterka opowiada o wszystkim pierwszoosobowo, zręcznie wbija szpilki w wydmuszkę patriarchalnego świata. ta historia jest też w pewien niezdrowy sposób fascynująca i myślę, że dla niektórych czytelników z pewnością może rozgrywać się na cienkiej granicy eskalowania czy nagromadzenia traumy. opowieść rozwija się bardzo powoli, a wspomnianych wątków feministycznych trzeba poszukać w niej nieco między wierszami i według własnego klucza. mimo, że nie do końca wierzyłam w sposób zaistnienia (i tempo rozwoju) nowych relacji w życiu głównej bohaterki, doceniam tę książkę za gorycz oraz za sportretowanie, do czego prowadzą konsekwentnie źle lokowane uczucia. bywa przecież, że zakochujemy się w naszych rodzicach jako dzieci i okazuje się, że to jest pierwsza miłość, która nam łamie serce.

„zwierzę” rozpoczyna scena sam*b*jstwa żonatego mężczyzny, które ten popełnia na oczach swojej kochanki. jest to dla niej punkt zwrotny i moment, gdy czas zaczyna biec w drugą stronę - do jej wspomnień, dzieciństwa, nieprzepracowanych traum. dziewczyna krok po kroku zadaje sobie pytania o rolę kobiet w świecie dyktowanym przez i uszytych pod mężczyzn. powoli zauważa, jak...