Choć to książka głównie o kutasach, ruchaniu i spermie, to emigracyjny wątek stanowi dobre uzupełnienie kolejnych stronic historii.
Bardzo one zyskują, kiedy dobry autorski warsztat ujawnia się w pełnej krasie. A ujawnia się kilka razy w całej krótkiej powieści. W tym w scenach, których tu nie zacytuję, a które przypomniały o czytanych w wieku 12 lat opowiadaniach na blogspocie.


„Z na­dzie­ją na cu­dow­ne roz­mno­że­nie pa­pie­ro­sów, się­gam do tyl­nej kie­sze­ni spodni. Nie­ste­ty. Ostat­nia fajka w pu­deł­ku, zma­sa­kro­wa­nym ob­ma­cy­wa­niem mojej dupy przez kogo po­pad­nie, prze­mie­nia się w pierw­szą fajkę po­ran­ną.

– Chciał­byś żyć w kra­inie, po któ­rej ha­sa­ją nago naj­pięk­niej­si fa­ce­ci, a ich jądra ra­do­śnie obi­ja­ją się o mię­si­ste uda – mówi Anka.

– Ow­szem, a ty nie?

– Nie ma ta­kiej kra­iny.

– Tak jak nie ma czy­stej na­mięt­no­ści – mam­ro­czę pod nosem.

– Nie spo­tka­łeś jesz­cze tego od­po­wied­nie­go.”


„Po­zby­łem się też spodni, które miały wię­cej dziur niż ma­te­ria­łu – ścią­gał je ze mnie pi­ja­ny Ron.

Wy­wa­li­łem też ja­sno­nie­bie­ski swe­te­rek, w któ­rym go po­de­rwa­łem.

I ma­ry­nar­kę prze­pla­ta­ną czer­wo­ną nicią, rzu­ci­łem ją nie­dba­le na krze­sło, kiedy drugi raz u niego byłem.

[…]

Po­zby­wam się czar­nej ko­szu­li, z któ­rej już dawno spra­ły się i kolor, i za­pach Andy’ego.

Wy­rzu­cam dżin­sy z prze­tar­ty­mi ko­la­na­mi, choć ła­twiej jest mi po­zbyć się tego wspo­mnie­nia o ja­sno­wło­sym Chri­sie, z któ­rym pra­co­wa­łem, i pierw­sze­go z nim piwa niż tych spodni.”

„Uwiel­biam od­kry­wać każdą część jego ciała – po kolei, bez po­śpie­chu, po­wo­li, w każdy za­ka­ma­rek wsa­dzić język albo przy­naj­mniej przy­tknąć nos, po­gła­skać, po­ca­ło­wać, po­wą­chać, dmuch­nąć zim­nym po­wie­trzem, pre­cy­zyj­nie badać każde zna­mię na jego ciele […], wy­pie­ścić jego usta de­li­kat­ny­mi mu­śnię­cia­mi, aby w końcu, za­słu­że­nie, po­ło­żyć się na jego brzu­chu, tak aby usta zna­la­zły się tuż przy jego pępku, który za­pę­tla się i znika gdzieś tam, gdzie już nie mogę do­trzeć nawet czub­kiem ję­zy­ka.”

Choć to książka głównie o kutasach, ruchaniu i spermie, to emigracyjny wątek stanowi dobre uzupełnienie kolejnych stronic historii.
Bardzo one zyskują, kiedy dobry autorski warsztat ujawnia się w pełnej krasie. A ujawnia się kilka razy w całej krótkiej powieści. W tym w scenach, których tu nie zacytuję, a które przypomniały o czytanych w wieku 12 lat opowiadaniach na...