To nie jest dobra biografia. Miejscami straszliwie wręcz przegadana, do tego stopnia, że autorowi zdarza się powtarzać na przestrzeni kilku akapitów. Mam dziwne wrażenie, że to przegadanie wynika z zamiłowania autora do czytania własnych słów.. Ale przegadanie to nie jedyna wada książki. Autor nie radzi sobie z prowadzeniem fabuły. Ma także problem z optyką, skupiając się na rzeczach mało istotnych, a pomijając, lub poświęcając im zaledwie kilka zdań, te naprawdę ważne, jak choćby relację z Peterem Gabrielem. Ważne wydarzenia czy fakty, ot, przelatują autorowi przez palce. Za to mnóstwo niepotrzebnego papieru poszło na pseudopsychologiczne interpretacje zachowań, tekstów i wypowiedzi Kate. W książce brak tekstów i ich tłumaczeń. Za to sporo ich interpretacji autorstwa samego Graeme'a - bleh. Choć, głównym grzechem książki jest niewątpliwie lizusowska i idealizująca artystkę postawa autora. Jest to irytujące do tego stopnia, że w pierwszych partiach książki zwątpiłem, czy przez nią przebrnę. W wypisywaniu peanów autor sięga zarówno po oręż nadinterpretacji, jak i manipulacji. Pisze na przykład o dwóch skrajnie różnych recenzjach (dobrej i złej) jednej z płyt Kate kwitując ten fakt stwierdzeniem - "Kate znowu miesza szyki recenzentom". Smutek.

Niemniej, książkę warto przeczytać, by z tego potoku słownego badziewia wyłowić portret artysty, całkiem spójny o dziwo. Dodatkowo sporo informacji o pracy w studio nad poszczególnymi piosenkami czy albumami, co zdecydowanie wzbogaca odbiór muzyki. Takie 5,5. I nadzieja, ze Pan Autor, więcej żadnej biografii nie popełni.

To nie jest dobra biografia. Miejscami straszliwie wręcz przegadana, do tego stopnia, że autorowi zdarza się powtarzać na przestrzeni kilku akapitów. Mam dziwne wrażenie, że to przegadanie wynika z zamiłowania autora do czytania własnych słów.. Ale przegadanie to nie jedyna wada książki. Autor nie radzi sobie z prowadzeniem fabuły. Ma także problem z optyką, skupiając się...