Mam bardzo mieszane uczucia co do tej książki. Zasadniczo była ciekawa. Ma jednak wiele wad. Jest napisana tak nieporządnie. Czytelnik nie ma poczucia, że autor ma tezę i powoli nas na nią naprowadza. W trakcie przytaczania masy badań odnajdziemy tezy autora, ale są one w najlepszym wpadki niedostatecznie uargumentowane a w gorszym zaskakujące i kompletnie niewyjaśnione. Autor także rzuca mocne twierdzenia, po czym wiele stron dalej wraca do nich wyjaśnia i mówi, ze de facto chodziło mu o coś trochę innego (kwestia wpływy majątku na szczęście). Wiele osób może dzięki temu wynieśc mylne wnioski. Autor ponadto sięga po ostatnio modna sztuczkę przywoływania filozofii i filozofów, ale bez większej znajomosci tematu. Co dla obeznanych wypada źle. Wymienię kilka błędów:
- Przeinacza myśli filozofów, nie parafrazuje jak twierdzi, ale mocno i to w dodatku niepoprawnie interpretuje. Było moment kiedy walczył nie z faktyczną, ale wyimaginowaną tezą Sokratesa.
- eudajmonie tłumaczy na sens, zamiast szczęście
- Twierdzi, że pytanie o sens życia nie ma sensu i powołuje się na Frankla, który całą logoterapię opiera na poszukiwaniu w życiu sensu.
- Powiela mit sensu i celu.

Byłam bardzo zdziwiona jak odkryłam, że autor jest profesorem i to związanym z Yale. Brakuje mu filozoficznej dyscypliny myślenia. Ma badania, ale nie potrafi wysnuć z nich wniosków jak filozof, który ma za sobą logikę i potrafi precyzyjnie posługiwać się językiem. Jednak same badania, o których mowa są ciekawe, bo dotyczą głownie roli cierpienia i tego co negatywne w życiu człowieka. Można wyczytać wiele ciekawostek.

Mam bardzo mieszane uczucia co do tej książki. Zasadniczo była ciekawa. Ma jednak wiele wad. Jest napisana tak nieporządnie. Czytelnik nie ma poczucia, że autor ma tezę i powoli nas na nią naprowadza. W trakcie przytaczania masy badań odnajdziemy tezy autora, ale są one w najlepszym wpadki niedostatecznie uargumentowane a w gorszym zaskakujące i kompletnie niewyjaśnione....