Paul Bloom

Mam bardzo mieszane uczucia co do tej książki. Zasadniczo była ciekawa. Ma jednak wiele wad. Jest napisana tak nieporządnie. Czytelnik nie ma poczucia, że autor ma tezę i powoli nas na nią naprowadza. W trakcie przytaczania masy badań odnajdziemy tezy autora, ale są one w najlepszym wpadki niedostatecznie uargumentowane a w gorszym zaskakujące i kompletnie niewyjaśnione. Autor także rzuca mocne twierdzenia, po czym wiele stron dalej wraca do nich wyjaśnia i mówi, ze de facto chodziło mu o coś trochę innego (kwestia wpływy majątku na szczęście). Wiele osób może dzięki temu wynieśc mylne wnioski. Autor ponadto sięga po ostatnio modna sztuczkę przywoływania filozofii i filozofów, ale bez większej znajomosci tematu. Co dla obeznanych wypada źle. Wymienię kilka błędów: - Przeinacza myśli filozofów, nie parafrazuje jak twierdzi, ale mocno i to w dodatku niepoprawnie interpretuje. Było moment kiedy walczył nie z faktyczną, ale wyimaginowaną tezą Sokratesa. - eudajmonie tłumaczy na sens, zamiast szczęście - Twierdzi, że pytanie o sens życia nie ma sensu i powołuje się na Frankla, który całą logoterapię opiera na poszukiwaniu w życiu sensu. - Powiela mit sensu i celu. Byłam bardzo zdziwiona jak odkryłam, że autor jest profesorem i to związanym z Yale. Brakuje mu filozoficznej dyscypliny myślenia. Ma badania, ale nie potrafi wysnuć z nich wniosków jak filozof, który ma za sobą logikę i potrafi precyzyjnie posługiwać się językiem. Jednak same badania, o których mowa są ciekawe, bo dotyczą głownie roli cierpienia i tego co negatywne w życiu człowieka. Można wyczytać wiele ciekawostek.