"Zero grawitacji" to pierwszy wydany zbiór humoresek Allena po piętnastu latach przerwy – nic dziwnego więc, że była to moja pierwsza styczność z jego tekstami, choć przecież filmowo znam go bardzo dobrze. I tu dostajemy jego cięty, czarny humor, jego pesymistyczne spojrzenie na życie i niesamowitą wiedzę kulturową, z której chętnie korzysta. Zbiór składa się na 19 felietonów, 8 z nich ukazało się już wcześniej w The New Yorkerze. 18 z nich jest króciutka – liczą po kilka, kilkanaście stron, ostatnie za to ma już formę opowiadania i to właśnie w nim znalazłam najwięcej z tego filmowego Allena. To prostu historia miłosna pomiędzy młodym scenarzystą a piękną, bogatą z urodzenia aktoreczką. Pozostałe tematycznie są bardzo różne – od spojrzenia na dzień filmowy, finansjerę, rynek mieszkaniowy Nowego Jorku aż po szyderstwo ze sztucznej inteligencji. Narracyjnie też ciężko znaleźć tu punkty wspólne, a co ciekawe bodajże trzy opowiadania nie są nawet przedstawione z perspektywy ludzkiej.

Część historii mocno napakowana jest wspomnianą już szeroką wiedzą artysty, a i jego nowojorskością, przez co momentami miałam wrażenie, że brakuje mi wiedzy, by te historie w pełni zrozumieć. Ale to kilka, za to przy innych bawiłam się naprawdę dobrze – np. przy wyjaśnieniu pochodzenia nazwy kurczaka generała Tso, historii o najwygodniejszej poduszce świata czy homarowej zemście na finansowym oszuście. Allen zdaje się wyśmiewać z ciągłego ludzkiego sięgania po więcej, bo przecież to co mamy, to wystarczy. Oceniam 7/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2022/11/zero-grawitacji-woody-allen.html

"Zero grawitacji" to pierwszy wydany zbiór humoresek Allena po piętnastu latach przerwy – nic dziwnego więc, że była to moja pierwsza styczność z jego tekstami, choć przecież filmowo znam go bardzo dobrze. I tu dostajemy jego cięty, czarny humor, jego pesymistyczne spojrzenie na życie i niesamowitą wiedzę kulturową, z której chętnie korzysta. Zbiór składa się na 19...