Mała uwaga techniczna. Macie błąd w opisie - POZYCJA NIE MA NIC WSPÓLNEGO Z SATYRĄ!

Mała uwaga techniczna. Macie błąd w opisie - POZYCJA NIE MA NIC WSPÓLNEGO Z SATYRĄ!

Dwadzieścia jeden krótkich opowiadań ukazujących życie księży. Życie ludzi, którzy z różnych pobudek obrali właśnie taką drogę swojego życia. Nie oskarża, nie krytykuje, ale ukazuje, że jak w każdej społeczności są postawy skrajne i jest cały środek. Wyświęcenie nie zmienia człowieka, nie przestaje być grzesznikiem, który ciągle szuka drogi. Z wrażliwością, ale też z poczuciem humoru ukazuje świat w pewien sposób nieznany. Skłania do refleksji i przyjrzeniu się światu wokół nas. Książkę napisana lekkim językiem na jeden wieczór, aby przeczytać i zadumać się nad nią.

Dwadzieścia jeden krótkich opowiadań ukazujących życie księży. Życie ludzi, którzy z różnych pobudek obrali właśnie taką drogę swojego życia. Nie oskarża, nie krytykuje, ale ukazuje, że jak w każdej społeczności są postawy skrajne i jest cały środek. Wyświęcenie nie zmienia człowieka, nie przestaje być grzesznikiem, który ciągle szuka drogi. Z wrażliwością, ale też z...

Jak zwykle mam problem z marketingiem. Urywki na okładce zachęcają do kupna pozycji, zapowiadając śmieszną lekturę (czyli coś, czym książka de facto nie jest). Tymczasem miniatury poruszają bardzo ważne sprawy. Owszem, są w nich elementy humorystyczne, ale same teksty są bardzo głębokie. Bardzo mi się podobały.

Jak zwykle mam problem z marketingiem. Urywki na okładce zachęcają do kupna pozycji, zapowiadając śmieszną lekturę (czyli coś, czym książka de facto nie jest). Tymczasem miniatury poruszają bardzo ważne sprawy. Owszem, są w nich elementy humorystyczne, ale same teksty są bardzo głębokie. Bardzo mi się podobały.

"Oczko. Miniatury (anty)klerykalne" to zbiór 21 krótkich opowiadań poświęconych księżom zmagającym się z różnymi problemami m.in. alkoholizmem, homoseksualizmem, zakochaniem w kobiecie. Autorem jest dominikanin o. Krzysztof Popławski. I to chyba zasadniczy mankament tej książki... Osoba duchowna nie zawsze potrafi zdystansować się od kościoła (myślę teraz o kościele jako instytucji) i wszystko jest wygładzone, przez co stworzony obraz wydaje się mało rzeczywisty. Mam mieszane uczucia co do tej książki. Z jednej strony pokazuje życie księży z innej perspektywy, problemy z którymi się zmagają i to że są tylko ludźmi, z drugiej zaś nadmiernie ich usprawiedliwia i nie przedstawia tego, co jest zasadniczym problemem. Wiadomo, że są duchowni, którzy upadają i powstają (jak my wszyscy). Trudno takich potępiać. Są jednak też tacy, którzy z prawdziwym Kościołem mają niewiele wspólnego. Nie trzeba być szczególnie bystrym obserwatorem, żeby zauważyć obłudę większości hierarchów i to, że bardzo daleko im do ideałów ewangelicznych.

W czasie lektury miałem wrażenie, że duchowni nie powinni zabierać się za pisanie o kościele jako instytucji. Albo starają się nie widzieć pewnych rzeczy i łatwo usprawiedliwiają kolegów po fachu, albo zwyczajnie nie mogą wszystkiego napisać. Jakby to wyglądało gdyby dominikanin napisał, jaki jest rzeczywisty stan duchowieństwa w Polsce? To tak jakby szukać prawdy o kościele, a zwłaszcza o biskupach w "Gościu niedzielnym", który jest wydawany przez kurię diecezjalną i sprzedawany w kościołach (nie tylko, ale większość egzemplarzy pewnie tam jest rozprowadzana). W razie nieprzychylnego artykułu zaraz jeden czy drugi biskup mógłby wycofać tygodnik ze świątyń.

Dziwić może niecodzienna postawa jednego z zakonników - brata Giedymina, który do końca życia pozostał bratem, bo uważał, że nie jest godny kapłaństwa. Autor książki trafnie stwierdza: "a przecież wiedział, ilu niegodnych kapłanów było wokół niego". Szkoda, że ci współcześni nie mają w większości tego typu rozterek... A już opowieść o księdzu przeznaczającym 90% swoich dochodów dla biednych, a 10% dla siebie (odwrócona dziesięcina) to rzecz tak rzadka, że aż wydaje się niemożliwa. Choć wierzę, że i tacy się zdarzają.

- Czy dla jakiejś utopii tylu młodych mężczyzn ubierałoby dziwaczny strój, rezygnowało z założenia rodziny, cieszenia się dziećmi, jedną ukochaną kobietą? Twój Bóg jest kimś wielkim i tajemniczym. Jak on to sprawił, że oni pozostawili to, co wydaje się niezbędne do życia?

Jakkolwiek pięknie to brzmi, to nieco wyidealizowany obraz. Nie każdy chce podjąć odpowiedzialność za rodzinę. Niektórym pasuje wygodne życie, bez zobowiązań. Nie wspomnę już o tym, którzy mają po prostu inną orientację seksualną i kapłaństwo to dla nich przykrywka, a jednocześnie droga do życia bez problemów, z którymi na co dzień zmagają się świeccy.

Obraz biskupa z jednej z opowieści mógłby posłużyć jako przeciwwaga do nieco wyidealizowanych historii, ale niestety to również upudrowano, żeby nie było zbyt ostro. Biskup pozostawia proboszcza, który przychodzi z problemem samego, nie ma czasu na szczerą rozmowę i nie przychyla się do jego prośby, aby przenieść go na rok do zakonu kontemplacyjnego. Tyle że wszystko przedstawiono w taki sposób, że czytelnik automatycznie usprawiedliwia pasterza brakiem czasu i nadmierną liczbą obowiązków. Swoją drogą przypadek księdza prowadzącego podwójne życie nie jest reprezentatywny dla całej grupy. Owszem, są tacy, którzy mają wyrzuty sumienia, widzą że coś jest nie tak, ale nie brak takich, którzy z kapłaństwa uczynili sobie wygodny sposób na życie.

Kilka historii było naprawdę ciekawych. Choćby ta potwierdzająca, że dusze czyśćcowe same czasami domagają się modlitwy oraz ta traktująca o niezwykłej mocy świętych (choć w tej na pierwszy plan wysuwa się zderzenie wiary prostej kobiety z niewiarą proboszcza). Kilka z kolei naprawdę smutnych, tragicznych, ale niosących pocieszenie - śmierć młodego chłopaka kilka lat przed ślubami wieczystymi czy odejście małej dziewczynki i emocje towarzyszące kapłanowi, który był kapelanem w szpitalu, w którym umierała.

Ta historia mimo że może przedstawiona jako zabawna anegdota wydaje się prawdziwa co do stylu życia wielu księży:

Biskup rozejrzał się po pokoju i rzekł:
- Proszę księdza, można powiedzieć, że mamy tutaj wszystko: wino, kobiety i śpiew. Trzeba z czegoś zrezygnować.
Ksiądz odpalił:
- To ja, ekscelencjo, rezygnuję ze śpiewu.

Wrażenia z lektury pisałem na bieżąco. Czasami tak jest lepiej. Traci się oczywiście ogląd na całość, ale można zapisać pojawiające się emocje i myśli, które później trudno uchwycić. Dopiero dziewiętnasta opowieść przyniosła więcej realizmu - ksiądz, który ujawnił pedofila w sutannie spotyka się z sankcjami ze strony biskupa i ostracyzmem ze strony współbraci w kapłaństwie. Niestety mimo to "Oczku..." jako całości brakuje obiektywizmu. Obraz duchowieństwa, który wyłania się z książki jest ulukrowany.

[Opinia pochodzi z bloga: librimagistri.blogspot.com]

"Oczko. Miniatury (anty)klerykalne" to zbiór 21 krótkich opowiadań poświęconych księżom zmagającym się z różnymi problemami m.in. alkoholizmem, homoseksualizmem, zakochaniem w kobiecie. Autorem jest dominikanin o. Krzysztof Popławski. I to chyba zasadniczy mankament tej książki... Osoba duchowna nie zawsze potrafi zdystansować się od kościoła (myślę teraz o kościele jako...

21 historii z życia księży. Grzesznych księży. Samo życie.

21 historii z życia księży. Grzesznych księży. Samo życie.

Książka do przeczytania w jeden wieczór. Napisana bardzo lekkim językiem. W krótkich miniaturach z życia wziętych, z lekkim uśmiechem autor pokazuje często trudną i niewygodną codzienność "kleryckiego podwórka". Nie ma tu krytyki jest za to proste pokazanie faktów i puenta skłaniająca do refleksji nad własnym postrzeganiem i ocenami tej rzeczywistości.

Książka do przeczytania w jeden wieczór. Napisana bardzo lekkim językiem. W krótkich miniaturach z życia wziętych, z lekkim uśmiechem autor pokazuje często trudną i niewygodną codzienność "kleryckiego podwórka". Nie ma tu krytyki jest za to proste pokazanie faktów i puenta skłaniająca do refleksji nad własnym postrzeganiem i ocenami tej rzeczywistości.

Dająca do myślenia o człowieku, który kocha i chce byc kochanym. Szuka zagubionych, i sam sie gubi....ku refleksji!

Dająca do myślenia o człowieku, który kocha i chce byc kochanym. Szuka zagubionych, i sam sie gubi....ku refleksji!