Przestrzeń, w której żyjemy, wzrastamy i doświadczamy ma podstawowy wpływ na to, jak postrzegamy świat i jak się w nim odnajdujemy. Pogrążeni w życiu społecznym i własnym świecie, wpadamy w wadliwy system postaw i wartości. Ogół może generować wzory zachowań nie do końca zgodne z oczekiwaniami.

"Kropla drąży skałę", jednostkowe losy mieszkańców splatają się w wielobarwny kobierzec, dzięki któremu obraz środowiska podlega zmianom. Z opisów na osiedlowym forum na Fb, wyłania się cały brud tej społeczności. Świat wewnętrznie rozdarty, z którego wypływają oskarżenia. Życie "zwykłych" ludzi. Przeciętność, szarość, banalność. Frustracje wylewają się i ukazują całe oblicze. Niepokojąca wizja, w której człowiek podporządkowany jest czasami niezrozumiałym dla niego mechanizmom.

Proza eksperymentalna z nutą humoru i przekazem. Pełna wieloznacznych obrazów. Prawda wypływająca z ludzkiego wnętrza.
Autor rozgrywa swoistą zabawę z czytelnikiem. Grą słów, interpretacji, gonitwą myśli. Wprawia w zdziwienie i zaskakuje.

Pozorny rozgardiasz językowy nie mami nonsensem i przesytem, a wprowadza ciąg myśli. Życie człowieka przepuszcza przez strumień świadomości i rozbija z brawurą o ironię. Stan zagubienia i bezsilności dogania jednostki. Stanowi protest przeciwko narzucaniu schematów. Pośród chaosu iskrzy próba podjęcia nowych działań.

Indywidualne spojrzenie na otaczającą rzeczywistość, tak realną. Jawiącą się jako koszmar życia codziennego. Los jednostki i poczucie wyobcowania.

Poznajcie tę fascynującą prozę. Polecam bardzo!

Przestrzeń, w której żyjemy, wzrastamy i doświadczamy ma podstawowy wpływ na to, jak postrzegamy świat i jak się w nim odnajdujemy. Pogrążeni w życiu społecznym i własnym świecie, wpadamy w wadliwy system postaw i wartości. Ogół może generować wzory zachowań nie do końca zgodne z oczekiwaniami.

"Kropla drąży skałę", jednostkowe losy mieszkańców splatają się w wielobarwny...