Bardzo sympatyczna, trochę naiwna, ale też chwilami wzruszająca historia 86-letniej Veroniki, która odkrywa, że ma wnuka, a jednocześnie jej fascynacja pingwinami Adeli zaprowadzi ją na Antarktykę. Żeby wszystkie problemy dało się tak prosto rozwiązać jak w tej powieści... Ale warto przeczytać.

Bardzo sympatyczna, trochę naiwna, ale też chwilami wzruszająca historia 86-letniej Veroniki, która odkrywa, że ma wnuka, a jednocześnie jej fascynacja pingwinami Adeli zaprowadzi ją na Antarktykę. Żeby wszystkie problemy dało się tak prosto rozwiązać jak w tej powieści... Ale warto przeczytać.

Od początku wiedziałam że chcę przeczytać tę książkę, bo byłam jej ciekawa. Tak, przyznaję - myślałam że to będzie jakiś gniot, infantylna opowiastka dla nie wiadomo kogo.
Bardzo się myliłam! Ze zwykłej opowiastki o staruszce i pingwinach zrobiła się piękna, wielowarstwowa opowieść! Tylko zakończenie takie trochę "na szybko" ;) - ale wybaczam.

Od początku wiedziałam że chcę przeczytać tę książkę, bo byłam jej ciekawa. Tak, przyznaję - myślałam że to będzie jakiś gniot, infantylna opowiastka dla nie wiadomo kogo.
Bardzo się myliłam! Ze zwykłej opowiastki o staruszce i pingwinach zrobiła się piękna, wielowarstwowa opowieść! Tylko zakończenie takie trochę "na szybko" ;) - ale wybaczam.

1. Opowieść o miłości tej utraconej o tej zyskanej. O poszukiwaniu sensu życia i otwieraniu się na to co nowe i potencjalnie ważne.
2. Bohaterowie stereotypowi, ale wiarygodni.
3. Sama historia miejscami nudnawa, ale ma swój urok i ma potencjał na wakacyjne czytadło.

1. Opowieść o miłości tej utraconej o tej zyskanej. O poszukiwaniu sensu życia i otwieraniu się na to co nowe i potencjalnie ważne.
2. Bohaterowie stereotypowi, ale wiarygodni.
3. Sama historia miejscami nudnawa, ale ma swój urok i ma potencjał na wakacyjne czytadło.

Szkocja.
Po skalistym wybrzeżu spaceruje starsza kobieta z laską i elegancką czerwoną torebką. Jest sama. Wkrótce wróci do wielkiej, starej posiadłości mającej 12 sypialni, otoczonej olbrzymim, zadbanym ogrodem. Tam czeka na nią dwoje ludzi, gosposia i ogrodnik - to pracownicy. Seniorka traktuje ich dobrze, ale z wyższością i dystansem. Nie tęskni do towarzystwa ludzi. Nie ma rodziny.
Kobieta pije ulubioną herbatę i je ciasteczka imbirowe.
Z niechęcią zerka na swoje odbicie w lustrze. Kiedyś była piękna.... .
Wieczorem pochyla się nad niewielką drewnianą skrzynką zamkniętą na szyfrowy zamek. Co w niej jest? Jakie tajemnice z przeszłości kryje? Czy Veronica odważy się ją otworzyć mając świadomość, że ten akt będzie brzemienny w skutkach jak otwarcie puszki Pandory?
Weronika w końcu podejmuje decyzję i skrzynka została otwarta.
Przeszłość, dawno wyrzucona z pamięci, znowu zaczęła o sobie opowiadać, gdy wybrzmiały jej ostatnie słowa, wieko skrzynki znowu zostało zamknięte i zabezpieczone szyfrem.
Sekrety, skrzętnie skrywane przez dekady, decyzją starej kobiety, będą jeszcze raz uwolnione i udostępnione komuś, kto był ważny, chociaż na to nie zasłużył.
Czy zostaną po raz drugi przeczytane?
Czy zostaną zrozumiane?

Wkrótce, po otwarciu skrzynki, Veronica zaczęła się dziwnie zachowywać. Zleciła agencji poszukującej zaginionych osób odszukanie wnuka, którego istnienie jedynie podejrzewała. Postanowiła też odbyć podróż do Antarktyki na stację pingwinologów. Chciała wesprzeć projekt badań pingwinów Adeli, który niedługo straci finansowanie.
Czy starania kobiety odniosą skutek?
Czy uda jej się znaleźć wspólny język z Patrickiem - nieznanym i obcym mężczyzną- jej wnukiem?
I wreszcie co takiego kryła w sobie tajemnicza drewniana skrzynka, której otwarcie wywołało taką lawinę zmian w życiu seniorki?

Opowieść snuje się powoli. Ma wiele odcieni i dotyczy życia, które często przewrotnie i brutalnie niweczy ludzkie plany. Raz daje nowe szanse, innym razem niespodziewanie i bezpowrotnie odbiera to, co kochaliśmy. W zamian pozostawia rozpacz, pustkę, ból oraz samotność w obliczu kolejnych ciosów i ludzkiej niegodziwości.

Narracja w tej powieści prowadzona jest początkowo przez Veronice, później także przez Patrica.

W czasie śnieżnego antarktycznego lata Veronica obserwuje życie kolonii pingwinów. One nigdy się nie poddają. Mróz, wiatr, śnieżna zawieja, ataki wydrzyków, fok, utrata piskląt i partnerów nie są w stanie odebrać pingwinom woli życia. Zagrozić ich istnieniu może natomiast ludzka bezmyślność w traktowaniu planety powodująca zmiany klimatu.
Pingwiny mają w tej historii znaczenie symboliczne. Przypominają nas - ludzi, nieustannie borykających się z losem.

Historia Veronici, Patrica, trojga pingwinologów oraz Gawa i jego rodziny borykającej się z chorobą nowotworową córki, to opowieść o więziach międzyludzkich, bez których traci się nadzieję i oparcie w życiu. Opowieść o budowaniu trudnych relacji, o poczuciu pustki i zagubienia u ludzi okaleczonych emocjonalnie w dzieciństwie i młodości. Opowieść o potrzebie kochania i bycia kochanym.

Przeczytane w ramach styczniowego wyzwania czytelniczego LC.

Szkocja.
Po skalistym wybrzeżu spaceruje starsza kobieta z laską i elegancką czerwoną torebką. Jest sama. Wkrótce wróci do wielkiej, starej posiadłości mającej 12 sypialni, otoczonej olbrzymim, zadbanym ogrodem. Tam czeka na nią dwoje ludzi, gosposia i ogrodnik - to pracownicy. Seniorka traktuje ich dobrze, ale z wyższością i dystansem. Nie tęskni do towarzystwa ludzi. Nie...

Pod względem literackim i zmieszania słodko gorzkich klimatów okraszonych kpiarskim humorem przypomniała mi Mój tata panda i jeśli komuś podobała się tamta historia polecam spróbować z tą książką
Pod pozorem lekkiej obyczajowej pozycji dostaniemy opowieść o życiu według scenariusza innego niż się komuś wymarzył, o straconych nadziejach i złudzenia ale z przesłaniem, że nawet jak życie nam wiele zabrało może nas spotkać jeszcze coś dobrego. Choć czasem trzeba długo czekać
Nie lubiłam za bardzo Patricka na początkowych stronach, Veronicę bardziej ale też nie szczególnie bardzo. Z czasem rozlewa jednak ta lektura ogrom sympatii w sercu dla tych bohaterów i dużo ciepła - tak po prostu
Polecam szczególnie na zimowe wieczory
Przesłuchałam w audiobooku na empik go

Pod względem literackim i zmieszania słodko gorzkich klimatów okraszonych kpiarskim humorem przypomniała mi Mój tata panda i jeśli komuś podobała się tamta historia polecam spróbować z tą książką
Pod pozorem lekkiej obyczajowej pozycji dostaniemy opowieść o życiu według scenariusza innego niż się komuś wymarzył, o straconych nadziejach i złudzenia ale z przesłaniem, że...

Książka jest cudowna, optymistyczna i dobrze napisana. Trochę bajkowa. Nie mogłam się od niej oderwać.
W powieści Veronica - majętna 86-letnia szkocka dama, samotna, wyniosła i ironiczna - na naszych oczach przemienia się w ciepłą, serdeczną, uczuciową i przyjazną starszą panią. Wszystko to za sprawą podróży do Antarktyki i pingwinów białookich / Adeli, a szczególnie jednego o imieniu Pip.
Bardzo polecam, cudowna lektura dla osób w każdym wieku.

Książka jest cudowna, optymistyczna i dobrze napisana. Trochę bajkowa. Nie mogłam się od niej oderwać.
W powieści Veronica - majętna 86-letnia szkocka dama, samotna, wyniosła i ironiczna - na naszych oczach przemienia się w ciepłą, serdeczną, uczuciową i przyjazną starszą panią. Wszystko to za sprawą podróży do Antarktyki i pingwinów białookich / Adeli, a szczególnie...

Recenzję książki można by było zawrzeć w krótkim zdaniu: pingwiny lekiem na całe zło.
Veronica McCreedy to bogata, ale samotna i zgorzkniała wiekowa dama, która od życia nie oczekuje już niczego dobrego. Przeżywszy osiemdziesiąt sześć lat wie, że jej życie dobiega kresu. Pobudzają ją już tylko dwie sprawy: odnalezienie jedynego żyjącego jeszcze krewniaka, swojego wnuka Patryka i los stacji badawczej na Antarktydzie, która zajmuje się obserwacją życia kolonii pingwinów Adeli. Egzotyczny zestaw, ale jak się później okaże oba wątki da się szczęśliwie powiązać.
Elektryzujące w powieści są zagadkowe losy Veroniki, jej tajemnicza, skrywana przed otoczeniem historia rodzinna, to dlaczego jest samotna, dlaczego dotychczas nie wiedziała o istnieniu wnuka... Opis życia naukowców przebywających na antarktycznej stacji badawczej również przykuwa czytelniczą uwagę. Brakowało mi jednak w tym wszystkim jakiegoś ,,mocniejszego", mniej przewidywalnego zakończenia. Po przeczytaniu pamiętników Veroniki straciłem jakoś zapał do dalszego czytania. Śledzenie losów pingwinka Pipa przywróciło mi zaś wspomnienia lektur ze szkoły podstawowej. Lekkie rozczarowanie...

Recenzję książki można by było zawrzeć w krótkim zdaniu: pingwiny lekiem na całe zło.
Veronica McCreedy to bogata, ale samotna i zgorzkniała wiekowa dama, która od życia nie oczekuje już niczego dobrego. Przeżywszy osiemdziesiąt sześć lat wie, że jej życie dobiega kresu. Pobudzają ją już tylko dwie sprawy: odnalezienie jedynego żyjącego jeszcze krewniaka, swojego wnuka...

Jakże to była przyjemna, miła, cieplutka lektura! Typowo zimowa, więc pod tym względem żałuję, że sięgnąłem po "Veronicę..." o złej porze roku. Wzbudza śmiech, ale też skłania do refleksji nt. klimatu, środowiska, ale też relacji międzypokoleniowych. Świetna w swej prostocie.

Jakże to była przyjemna, miła, cieplutka lektura! Typowo zimowa, więc pod tym względem żałuję, że sięgnąłem po "Veronicę..." o złej porze roku. Wzbudza śmiech, ale też skłania do refleksji nt. klimatu, środowiska, ale też relacji międzypokoleniowych. Świetna w swej prostocie.

Mimo, że nie świąteczna, to ciepło-mądra o sile więzi międzyludzkich, w sam raz ku pokrzepieniu serc i konstatacji że nigdy nie jest za późno, może nie na wszystko, ale na zmianę już tak.

Mimo, że nie świąteczna, to ciepło-mądra o sile więzi międzyludzkich, w sam raz ku pokrzepieniu serc i konstatacji że nigdy nie jest za późno, może nie na wszystko, ale na zmianę już tak.

Urocza, bardzo przyjemna powieść o miłości, poszukiwaniu szczęścia i oczywiście, o pingwinach.

Urocza, bardzo przyjemna powieść o miłości, poszukiwaniu szczęścia i oczywiście, o pingwinach.