Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Veronica i pingwiny” to książka zaliczana do literatury obyczajowej, opowiadająca o losach pewnej starszej kobiety, która to po obejrzanym programie telewizyjnym uznała, że leci na Antarktykę pooglądać pingwiny🐧 W międzyczasie pojawia się nowo-odnaleziony wnuk, a całości dopełniają badacze i tytułowe pingwiny 🤍 Powiem wam, że choć myślałam, że będzie to miła, zabawna historia trochę się zawiodłam. Nie poczułam od niej tego zapowiadanego ciepła, czy dobroci. Po przebrnięciu przez połowę w bólach uznałam, że jedyna opcja na dokończenie losów denerwującej Veronici to audio x2 i tak też zrobiłam. W drugiej części wreszcie coś zaskoczyło i oto działa się fabuła, na którą czekałam. Akcja stała się wartka i nawet intrygująca, ale niestety nie przykryła plamy po początku. Nie polubiłam żadnego bohatera, a to jest dla mnie zawsze kluczem do polubienia historii. 📖 Po ogólnym przemyśleniu uznałam, że ta książka jest poprawna. W całokształcie ani zła, ani dobra, ot taka historyjka o starszej Pani, która chodzi tylko prosto i jej nieudanym wnuku. + uroczym i cudownym (światełkiem w tunelu tej książki) pingwinku Pipie 🫶🏼 Pomysł na akcję rozgrywającą się w stacji badawczej świetny, muszę sięgnąć po jakąś książkę z tym motywem!