Kameralna powieść, w której zadbano o najdrobniejsze detale, ponieważ spotkanie po latach musi być wystawne. Sándor Márai zaspokaja wyobraźnię czytelnika opisami elementów wystroju, które przywodzą na myśl czasy arystokratyczne, w tym wspomnienie o zmierzchu cesarstwa Austro – Węgier. Mistrz dawkowania emocji oraz udzielania zawoalowanych odpowiedzi na uniwersalne pytania prowadzi odbiorcę przez zakamarki bogatej przeszłości Generała i Konrada. Nie brakuje w niej wielkiej przyjaźni, która odeszła w niepamięć z powodu szeregu niefortunnych zdarzeń. Sándor Márai rozkłada przeszłość na czynniki pierwsze, aby dokładnie prześledzić kondycję psychiczną swoich bohaterów, zwłaszcza że obecna jesień ich życia zmusza do rozliczeń przed nadejściem kostuchy. Wspólny posiłek przypomina ostatnią wieczerzę, a dzielący mężczyzn stół symbolizuje dystans. Niczego nie zmieni monolog Generała, któremu oddano sporą przestrzeń powieści, aby wywlókł na światło dzienne bagaż przykrych uczuć, z jakimi dotychczas nie potrafił się uporać, mimo że po latach nauczył się nazywać każdą cząstkę wspólnej przeszłości. Sándor Márai buduje napięcie, czemu sprzyja proces przeobrażenia Generała z gospodarza w oskarżyciela. Im więcej żalu, tym więcej niewygodnych faktów, zwłaszcza pytań o niefortunne polowanie, nagły wyjazd Konrada i dzielącą ich Krystynę, które pozwalają posądzić bliskiego człowieka o zdradę, za co obaj przyjaciele zapłacili wysoką cenę.

Kameralna powieść, w której zadbano o najdrobniejsze detale, ponieważ spotkanie po latach musi być wystawne. Sándor Márai zaspokaja wyobraźnię czytelnika opisami elementów wystroju, które przywodzą na myśl czasy arystokratyczne, w tym wspomnienie o zmierzchu cesarstwa Austro – Węgier. Mistrz dawkowania emocji oraz udzielania zawoalowanych odpowiedzi na uniwersalne pytania...