Kończę czytać pierwszy tom "Dziennika" Sandor Maraiego.Kończy się rok 1948,Marai po wyjeździe z Węgier mieszka w Neapolu.Jak Neapol to przede wszystkim nasz świetny pisarz,GHG.Jacek Bocheński wspomina w swojej książce spotkanie z GHG w Rzymie i pisze tak:"Tymczasem on wykonał taki ruch,jakby chciał wziąć swój chleb w objęcia,przygarnąć,ale w rzeczywistości nie wziął,nie przygarnął,tylko na mnie popatrzył,a potem znów na chleb,ciągle skupiony,popatrzył tym surowym wzrokiem i okazało się,że ma w ręce nóż,że zabiera się do krojenie chleba,porcji dla mnie,porcji dla siebie,i przez sekundę było widać,że dokonuje się akt śmiertelnie poważny,nie jakieś zwykłe krojenie chleba,ale śmiertelnie poważne dzielenie życiodajnego skarbu,coś na granicy śmierci i życia,powtarzam,trwało to tylko sekundę,ale w tej sekundzie zobaczyłem chleb i łagiernika.Chociaż może mi się zdawało.Może tak nie było.Może,jak wiele rzeczy,o których piszę w tej książce,tylko mi się zdawało".

Kończę czytać pierwszy tom "Dziennika" Sandor Maraiego.Kończy się rok 1948,Marai po wyjeździe z Węgier mieszka w Neapolu.Jak Neapol to przede wszystkim nasz świetny pisarz,GHG.Jacek Bocheński wspomina w swojej książce spotkanie z GHG w Rzymie i pisze tak:"Tymczasem on wykonał taki ruch,jakby chciał wziąć swój chleb w objęcia,przygarnąć,ale w rzeczywistości nie wziął,nie...