Hm, tytuł nijak się ma do treści. Co prawda jest wyraźna klamra, bo autor otwiera i zamyka pojęciem Antyk, ale książka tak naprawdę jest przyczynkiem do badań nad "Trylogią rzymską". Autor pomaga czytelnikom zrozumieć, jak cykl ten powstał i czy można odbierać go w innym kontekście. Przy okazji pojawia się też esej o Zbigniewie Herbercie.
Myślę, że "Antyk po antyku" powinno się przeczytać przed trylogią.
Po fatalnym stylu książki "Japonki nie tyją i się nie starzeją", zbiór esejów Jacka Bocheńskiego był jak świeży powiew wiatru. Nienaganna, piękna polszczyzna. Lekkość stylu i spójność, które nie pozwalały zgubić wątku. No i w końcu mamy coś, o czym marzą uczniowie :) - nie trzeba się zastanawiać, co autor miał na myśli ;)

Hm, tytuł nijak się ma do treści. Co prawda jest wyraźna klamra, bo autor otwiera i zamyka pojęciem Antyk, ale książka tak naprawdę jest przyczynkiem do badań nad "Trylogią rzymską". Autor pomaga czytelnikom zrozumieć, jak cykl ten powstał i czy można odbierać go w innym kontekście. Przy okazji pojawia się też esej o Zbigniewie Herbercie.
Myślę, że "Antyk po antyku"...

Bardzo ciekawe rozważania o przepaści dzielącej nas i ludzi starożytnych, które pozostaną w mojej pamięci na długo!
Oprócz nich niestety także delikatny niesmak z powodu niepotrzebnych komentarzy dotyczących politycznego zaangażowania Herberta przed śmiercią.

Bardzo ciekawe rozważania o przepaści dzielącej nas i ludzi starożytnych, które pozostaną w mojej pamięci na długo!
Oprócz nich niestety także delikatny niesmak z powodu niepotrzebnych komentarzy dotyczących politycznego zaangażowania Herberta przed śmiercią.

Miało być tak pięknie. Zachęcona opisem na okładce, nastawiałam się na prawdziwą podróż przez wieki z profesorem erudytą. Miał być dla mnie jak Wergiliusz, który oprowadzi mnie po zaświatach antyku. Mieliśmy razem tropić starożytne wątki we współczesności. Miałam wsłuchiwać się w jego „pełne subtelnego humoru refleksje”, miałam czerpać pełnymi garściami z jego wiedzy. Cóż... Tymczasem z siedmiu esejów, które składają się na niewielki „Antyk po antyku”, tylko jeden (pierwszy) zdaje się spełniać te kryteria. Reszta, poza nielicznymi fragmentami, to po prostu zapiski (pamiętnik) starszego pana, które dla biografów profesora (i nie tylko) na pewno okazały się ciekawe – jego przyjaźń z Herbertem, okoliczności wydania „Boskiego Juliusza” lub rozważania o tym, kiedy Stempowski zaczął myśleć o przybliżeniu polskim czytelnikom Owidiusza. Trudno jednak uznać utyskiwania na to, że nie uczy się już łaciny w szkołach za tropienie antycznych wątków we współczesności. To mniej więcej tak, jakby napisać, że Madonna jest katoliczką, bo ma na imię Madonna i w dodatku śpiewa „Like a virgin”. Niestety znów wydaje mi się, że wydawcy poprzestali na przeczytaniu pierwszych kilkudziesięciu stron książki. Co więc ciekawego jest w tym jednym eseju? Dowiadujemy się z niego, jakie są społeczne skutki rewolucji przemysłowej, kto właściwie uczy dziś kogo, kim jest Homo novans i czy to przyjemny typ oraz jak to wszystko było kiedyś (czyli w starożytności). Ale, żeby za pięćdziesiąt stron od razu nominować do Nike 2011?

Miało być tak pięknie. Zachęcona opisem na okładce, nastawiałam się na prawdziwą podróż przez wieki z profesorem erudytą. Miał być dla mnie jak Wergiliusz, który oprowadzi mnie po zaświatach antyku. Mieliśmy razem tropić starożytne wątki we współczesności. Miałam wsłuchiwać się w jego „pełne subtelnego humoru refleksje”, miałam czerpać pełnymi garściami z jego wiedzy....

Rozważania Jacka Bocheńskiego dobrze się czyta dzięki cudownej polszczyźnie, potoczystemu językowi i klarownym myślom. Warto przeczytać.

Rozważania Jacka Bocheńskiego dobrze się czyta dzięki cudownej polszczyźnie, potoczystemu językowi i klarownym myślom. Warto przeczytać.