Jazda konna to pasja mojego dzieciństwa. Niemożliwym byłoby zliczyć czas, który spędziłam w siodle czy stajniach pomiędzy końmi. Od wczesnego dzieciństwa uwielbiam także książki ukazujące świat koni – zarówno te, z których mogłam się nauczyć technik jazdy czy obcowania z tymi wspaniałymi zwierzętami, jak też wszelakie powieści, które przenosiły mnie w ich świat, gdy nie mogłam z jakiegoś bardziej lub mniej racjonalnego powodu sama znaleźć się na grzbiecie jakiegoś wierzchowca. Z uporem maniaka czytam wszystkie części poruszającego Heartland, legendarnego Zaklinacza koni znam niemalże na pamięć, Niosąca radość zmienia moje życie już po kilkunastu stronach spędzonych nad jej lekturą. Mój Kary, Broszka, Nieujarzmiona, Klub siodła, Black Beauty to tylko kilka spośród tytułów, które przychodzą mi na myśl, kiedy wracam pamięcią do chwil spędzonych w świecie koni. Mając okazję przeczytać Zaginiony świat koni Tomasza Jarosza myślę: idealnie komponuje się z całym wachlarzem końskich przeczytanych lektur, biorę. Nie mogę doczekać się, by dostać książkę w ręce i zatracić się w niej. Kiedy już ją dostaję czytam kilka stron i odkładam na półkę, w kolejnym podejściu udaje mi się przeczytać niewiele więcej a doczytanie powieści do końca staje się nie lada wyzwaniem.
Tomasz Jarosz tworzy powieść w gatunku fantasy, wpisującą się w kanon literatury dla dzieci i młodzieży. Zaginiony świat koni jest opowieścią wielowymiarową. To historia kilkunastoletniej dziewczyny – Mileny, która całym sercem oddaje się swojej pasji – jeździectwie i obcowaniu z końmi. Ukazuje ona wzór niewinnej, wartościowej nastolatki, która traktuje życie jako misję do spełnienia. Milena z utęsknieniem wyczekuje wakacji, kiedy to rok w rok wyjeżdża na wieś, gdzie każdą chwilę może spędzać wśród ukochanych wierzchowców. Ten rok okazuje się być jednak zupełnie innym niż poprzednie. Krótki spacer z psem, znaleziony bacik, słyszane w głowie myśli rodzą w sercu bohaterki niepokój, że wydarzy się coś ważnego. Nie myli się – niedługo potem za sprawą Karo – ulubionego konia, znajduje się w zupełnie innej rzeczywistości.

Emirowie, mieszkańcy Zaginionego Królestwa Koni, to istoty, które nigdy nie poznały zła. Żyją w niezburzonej niczym idylli na swojej planecie, w świecie dobra, miłości i przyjaźni. Dysponują ogromną siłą, jakiej nie ma nikt inny na świecie. Porozumiewają się za pomocą umysłów, dzielą własną siłą i miłością. Niestety, do czasu. Do czasu, kiedy przez lud Kratów – szerzące się zło – są zmuszeni uciekać ze swojej planety i skryć się na Ziemi pod postacią koni. Ukrywają się wśród ludzi i czekają na cud, który ich uratuje. Kratowie są stworzeniami przesiąkniętymi złem do szpiku kości. Walkę i żądzę władzy mają wyssaną z mlekiem matki. Do szczęścia brakuje im jeszcze by stać się niezniszczalnymi i podporządkować sobie świat. Dać im to może jedynie siła Emirów. Chcą na ich planecie stworzyć piekło, pełne bólu, cierpienia i podłości. Nadchodzi czas walki, w którym główną rolę odegra Milena – człowiek, mający w sobie pierwiastek zarówno Emira jak i Krata. Reprezentantka gatunku ludzkiego – istot, które potrafią walczyć, ale nie wytępiają swojego gatunku. Reprezentantka niewinna i czysta. Konie wybierają ją na swoją wybawicielkę, przekazują jej całą swoją siłę i moc, uczą niezwykłych możliwości działania i podróżowania, wierząc, że uratuje ich od zagłady.

Pełna recenzja na:
http://moznaprzeczytac.pl/zaginiony-swiat-koni-tomasz-jarosz/

Jazda konna to pasja mojego dzieciństwa. Niemożliwym byłoby zliczyć czas, który spędziłam w siodle czy stajniach pomiędzy końmi. Od wczesnego dzieciństwa uwielbiam także książki ukazujące świat koni – zarówno te, z których mogłam się nauczyć technik jazdy czy obcowania z tymi wspaniałymi zwierzętami, jak też wszelakie powieści, które przenosiły mnie w ich świat, gdy nie...