Książka cieniutka, ale temat lekki wcale nie jest.
Autorka pisze z własnej perspektywy, co jest niesamowicie ważne, bo jako osoba chora uważam, że żaden lekarz, terapeuta, naukowiec nie dotrze do nas tak, jak inna osoba, która to przeszła.

Bardzo podoba mi się sposób przedstawienia anoreksji jak człowieka-przyjaciółki oraz dialogu pacjentki z chorobą.
Fajnie, że akcja przeplatana jest krótkimi wierszykami z przemyśleniami, na plus jest też notatka od bliźniaczki autorki, która przekazuje swoją perspektywę.

Jestem wdzięczna autorce za brak podsuwania pomysłów na oszukiwanie dotyczące jedzenia, które z pewnością miała, ale lepiej nie przekazywać tego dalej...


Nie do końca podoba mi się wydanie, wiem, że pewnie mały nakład, ale szata graficzna, czy tekstura okładki po prostu niekoniecznie...


Bardzo, bardzo gratuluję za to autorce, która jest Polką. Fajnie, że taka perełka powstała z jej pióra. Myślę, że da to do myślenia wielu innym anorektyczkom, osobom z niską samooceną, rodzicom.

A ja, sama z siebie, jako pierwsza recenzentka, pragnę bardzo podziękować. Jeśli to czytasz Marto, wiedz, że przynajmniej jedna osoba (ja!) wyniosła z tej książki ogromną inspirację i wsparcie do sięgania po pomoc.

PS. już dwie osoby wyniosły dużo - moja mama też. Obie się popłakałyśmy.

Książka cieniutka, ale temat lekki wcale nie jest.
Autorka pisze z własnej perspektywy, co jest niesamowicie ważne, bo jako osoba chora uważam, że żaden lekarz, terapeuta, naukowiec nie dotrze do nas tak, jak inna osoba, która to przeszła.

Bardzo podoba mi się sposób przedstawienia anoreksji jak człowieka-przyjaciółki oraz dialogu pacjentki z chorobą.
Fajnie, że akcja...