Jak to się jednak z wiekiem zmienia człowiekowi gust!
"Wyspa dzieci" była moją... nie wiem, nie chcę skłamać, ale można przyjąć, że ok. dziesiątą książką przeczytaną w życiu. U mnie w domu były książki, natomiast jako mały chłopiec niespecjalnie lubiłem do nich zaglądać, no chyba, że chodziło o atlasy geograficzne (tak, palcem po mapie!) albo rocznikowe zestawienia sportowe. W chwili czytania dzieła pana Jersilda miałem mniej więcej tyle lat, co główny bohater. I przyznaję, że bardzo zafrapował mnie wtedy moment, w którym Reine sprawdzał sobie ptaszka i "mosznę" (fuj, co za okropne słowo) w poszukiwaniu "meszku". To był czas, gdy ja już meszek dawno miałem, bo i pierwszemu spośród chłopców w mojej klasie "ścielił mi się wąs". W zasadzie z całej książki najbardziej zapamiętałem te fragmenty. Po latach wróciłem do "Wyspy dzieci" i muszę przyznać, że książka całkowicie mnie rozczarowała. Nuda, przygody ze 3 razy słabsze niż te, które przeżywali Poldek i Duduś w "Podróży za jeden uśmiech". W dodatku główny bohater miał całkiem inne przemyślenia niż ja w podobnym wieku. Owszem, byłem dziecinny tak samo jak on, ale moje zainteresowanie seksem i nagością było znacznie większe.
Po przypomnieniu sobie "Wyspy dzieci", powieści ewidentnie dla chłopców w wieku 10-12 lat, waham się co do przygód Adriana Mole'a. Kiedyś oglądało się ten serial z wypiekami na twarzy, zwłaszcza jak główny bohater mierzył sobie długość penisa. Ale czy książka znów mnie nie zanudzi?

Jak to się jednak z wiekiem zmienia człowiekowi gust!
"Wyspa dzieci" była moją... nie wiem, nie chcę skłamać, ale można przyjąć, że ok. dziesiątą książką przeczytaną w życiu. U mnie w domu były książki, natomiast jako mały chłopiec niespecjalnie lubiłem do nich zaglądać, no chyba, że chodziło o atlasy geograficzne (tak, palcem po mapie!) albo rocznikowe zestawienia...