Trudno o gorszego gniota.
Zacznijmy od warsztatu. Składnia na poziomie szkoły podstawowej, styl również. Błędy gramatyczne i ortograficzne. Rozdmuchane, puste opisy. Jakbym czytała modelowy przykład "Jak nie należy pisać".
Błędy logiczne. Niewybaczalne, wykazujące braki w znajomości... chyba wszystkiego. Światy fantasy, ich różnorodność i logika są autorce kompletnie obce, co powoduje lawinę absurdalnych sytuacji. Mamy wilkołaka wielkości dorosłego niedźwiedzia i sile pozwalającej odginać drzewa, który jedzie konno, bo tak. Mamy głodnego smoka, który poluje na koziołka, zjada dwa kęsy i nagle "Elo, mam przecież odwiedzić przyjaciół! Oni nie wiedzą co się ze mną stało!". Rzuca koziołka, leci jak szalony, by na miejscu... schować się w krzakach i usnąć. Mamy bohatera wykreowanego jako pies na baby, który niemal żadnej nie przepuści, ale który przez pół książki jest torturowany, by przespał się z czarodziejką (chętną i urodziwą, dodajmy). Może nie będę wyliczać dalej... Gdyż to tylko wierzchołek góry lodowej.
Książka zwyczajnie nudzi. Nie ma w niej nic, co wytrąciłoby czytelnika z rutyny czytania. Płasko, nudno, monotonnie - no chyba że weźmie się ją uzna za parodię fantasy. Wtedy pasuje.
Jeśli chcecie poczytać słabiutkie fantasy, to internet obfituje w fanfiki nastolatek. Wyjdzie mniej więcej na to samo.

Trudno o gorszego gniota.
Zacznijmy od warsztatu. Składnia na poziomie szkoły podstawowej, styl również. Błędy gramatyczne i ortograficzne. Rozdmuchane, puste opisy. Jakbym czytała modelowy przykład "Jak nie należy pisać".
Błędy logiczne. Niewybaczalne, wykazujące braki w znajomości... chyba wszystkiego. Światy fantasy, ich różnorodność i logika są autorce kompletnie obce,...