Sam początek książki, te pierwsze kilka "części" trochę zbijało mnie z tropu. Nie do końca mogłam się odnaleźć w tej narracji, w tych przeskokach czasu zwłaszcza, że autorka ani razu nie mówi wprost (albo chociaż sugeruje) jaki rok mamy, ile lat ma główna bohaterka. To najczęściej wnioskujemy z kontekstu. W miarę czytania coraz lepiej poznajemy zarówno Zuzannę, jej otoczenie, dowiadujemy się o niej nowych rzeczy. W dalszym ciągu skaczemy, wątki z młodzieńczych lat, przeplatają się z tymi, kiedy Zuzanna jest dojrzałą kobietą. A wśród tych wątków historie pacjentów. Te, nie ukrywam, bardzo mnie wciągały, ciekawiły. Bo ile osób, tyle najróżniejszych ludzkich problemów. Myślę, że autorka całkiem trafnie oddała różne "modele" rodzin lat 70', 80', 90', tamtejsze problemy, realia. Chociaż nie są one aż tak eksponowane, autorka nie bije nas tym po twarzy.
Książkę czytało mi się szybko, przyjemnie, czasem rzeczywiście zdarzały się bardzo "kwieciste" wątki, kiedy autorka naprawdę szalała z językiem. Poza tym główna bohaterka zapada w pamięć, ze swoją historią, problemami, z którymi się musiała zmierzyć, bardzo łatwo ją polubić. A co za tym idzie - współczuć.

Sam początek książki, te pierwsze kilka "części" trochę zbijało mnie z tropu. Nie do końca mogłam się odnaleźć w tej narracji, w tych przeskokach czasu zwłaszcza, że autorka ani razu nie mówi wprost (albo chociaż sugeruje) jaki rok mamy, ile lat ma główna bohaterka. To najczęściej wnioskujemy z kontekstu. W miarę czytania coraz lepiej poznajemy zarówno Zuzannę, jej...