Książka, którą z początku oceniłam na 7 gwiazdek, ale po 2 miesiącach od jej przeczytania musiałam podwyższyć swoją ocenę, bo okazało się, że nadal ona ze mną jest. Nie pamiętam, żeby jakaś książka tak długo we mnie rezonowała i wracała do mnie, żeby wzbudziła tyle refleksji i odczuć. Z jednej strony nie do końca podobał mi się styl, w jakim została napisana, a z drugiej to, jakie tematy i w jaki sposób porusza zmusza do zastanowienia nad sobą, zrewidowania swoich poglądów na różne sprawy i... porusza struny w sercu, które chyba można by nazwać sumieniem... To książka przede wszystkim o macierzyństwie, o tym jak stan psychiczny matki wpływa na dziecko, jakimi echami odbija się w jego życiu nawet po wielu latach, jak nasze dzieciństwo ciągnie się za nami przez całe życie, choć dla naszych rodziców było tylko pewnym epizodem, o którym już dawno zapomnieli, o tym, jak macierzyństwo jest trudne nawet wyzwolone z okowów patriarchatu i biologicznych aspektów, o cienkiej granicy, za którą zaczyna się przemoc i jak łatwo tę granicę przekroczyć i nawet tego nie zauważyć. Wiem, że pewnie zupełnie inaczej odebrałabym tę książkę, gdybym sięgnęła po nią w innym momencie swojego życia, a sięgnęłam jako świeżo upieczona mama tuż po zakończeniu walki z depresją poporodową i wiem, że to po prostu książka, która poruszyła mnie ze względu na ten moment w życiu.

Książka, którą z początku oceniłam na 7 gwiazdek, ale po 2 miesiącach od jej przeczytania musiałam podwyższyć swoją ocenę, bo okazało się, że nadal ona ze mną jest. Nie pamiętam, żeby jakaś książka tak długo we mnie rezonowała i wracała do mnie, żeby wzbudziła tyle refleksji i odczuć. Z jednej strony nie do końca podobał mi się styl, w jakim została napisana, a z drugiej...

To było moje trzecie spotkanie z twórczością Ann-Marie MacDonald. Znakomite studium psychologiczne poświęcone macierzyństwu i relacjom dzieci i rodziców. Nie sposób przejść obojętnie obok tego tematu po mistrzowsku ukazanego przez pisarkę. Przyznam, że najbardziej pokochałam jej "Co widziały wrony", ale i "Mary Rose..." wywarła na mnie ogromne wrażenie.

To było moje trzecie spotkanie z twórczością Ann-Marie MacDonald. Znakomite studium psychologiczne poświęcone macierzyństwu i relacjom dzieci i rodziców. Nie sposób przejść obojętnie obok tego tematu po mistrzowsku ukazanego przez pisarkę. Przyznam, że najbardziej pokochałam jej "Co widziały wrony", ale i "Mary Rose..." wywarła na mnie ogromne wrażenie.

Teraz dopiero odkryłam, że to autorka "Co widziały wrony", czy "Zapachu cedru", które uważam za jedne z najlepszych książek, jakie czytałam - choć w pewien sposób straszne, to tamte wspaniale się czytało, pozostawiły we mnie niezatarty ślad.
A to było takie nijakie, długie, depresyjne... T opisy codziennych zmagań z dwójką małych dzieci, przypominanie sobie przeszłości, choroba, o której nie wiadomo czy minęła, ten dziwny związek. Całe życie Mary Rose było z jednej strony fascynujące, nietypowe, a z drugiej... tam wszystko było nie takie... aż czasem dziw, że postanowiła jednak żyć ;)

Teraz dopiero odkryłam, że to autorka "Co widziały wrony", czy "Zapachu cedru", które uważam za jedne z najlepszych książek, jakie czytałam - choć w pewien sposób straszne, to tamte wspaniale się czytało, pozostawiły we mnie niezatarty ślad.
A to było takie nijakie, długie, depresyjne... T opisy codziennych zmagań z dwójką małych dzieci, przypominanie sobie przeszłości,...

Właściwie to powinnam opisać w tej chwili komentarz do ustawy o ochronie praw nabywcy czy do ustawy Prawo bankowe, w ostatnim czasie mam bowiem wrażenie, że nic innego nie czytam, gdzieś tam jednak pomiędzy przemknęło kilka książek, w tym właśnie Mary Rose Pani MacDonald. Z którą niestety męczyłam się bardzo, bardzo długo, jak na mnie przynajmniej, około 3 tygodni. Jest mi z tego powodu dość przykro, gdyż byłam zachwycona i pochłonęłam niezwłocznie Co widziały wrony, a następnie Zapach cedru. Długo też czekałam na kolejną książkę MacDonald, a tu takie rozczarowanie. Książka porusza według mnie dość istotne tematy, brak zrozumienia osób homoseksualnych wśród najbliższej rodziny czy depresję poporodową. Mimo wszystko całość jest opisana w tak nudny sposób, że totalnie nie zachęcało to do czytania czy zastanowienia się nad tymi problemami. Dodatkowo bardzo dużo retrospekcji, które jeszcze bardziej gmatwają połapanie się w historii. Zdecydowanie nie polecam tej książki na początek przygody z autorką.

Właściwie to powinnam opisać w tej chwili komentarz do ustawy o ochronie praw nabywcy czy do ustawy Prawo bankowe, w ostatnim czasie mam bowiem wrażenie, że nic innego nie czytam, gdzieś tam jednak pomiędzy przemknęło kilka książek, w tym właśnie Mary Rose Pani MacDonald. Z którą niestety męczyłam się bardzo, bardzo długo, jak na mnie przynajmniej, około 3 tygodni. Jest mi...

Intrygująca, wzruszająca i poruszająca opowieść wspaniale napisana, zaciekawiła mnie, wciąga...porusza za serce prawdziwa historia oparta na faktach bardzo mnie się podobała:))

Intrygująca, wzruszająca i poruszająca opowieść wspaniale napisana, zaciekawiła mnie, wciąga...porusza za serce prawdziwa historia oparta na faktach bardzo mnie się podobała:))

Ksiązka dobra, mocna, szczera, trudna, ale też tak zagmatwana ze czasami zastanawiałam się czy autorka nie pogubiła się w chronologii.

Ksiązka dobra, mocna, szczera, trudna, ale też tak zagmatwana ze czasami zastanawiałam się czy autorka nie pogubiła się w chronologii.

Bardzo długo czekałam na nową książkę AM MacDonald, ale warto było! Ta pozycja nie tylko pozwoliła mi przyjrzeć się uważniej samej autorce, ale również rzuciła całkowicie nowe światło na jej poprzednie książki. To niesamowicie poruszająca, odważna i intymna spowiedź autorki, ale jednocześnie utrzymana w lekkim i często humorystycznym tonie. Gorąco polecam!

Bardzo długo czekałam na nową książkę AM MacDonald, ale warto było! Ta pozycja nie tylko pozwoliła mi przyjrzeć się uważniej samej autorce, ale również rzuciła całkowicie nowe światło na jej poprzednie książki. To niesamowicie poruszająca, odważna i intymna spowiedź autorki, ale jednocześnie utrzymana w lekkim i często humorystycznym tonie. Gorąco polecam!

Podeszłam do tej książki jak do zwykłej obyczajówki, może nawet trochę sielankowej, a przynajmniej czegoś takiego się spodziewałam. Owszem, akcja tak właśnie się zaczyna ale to tylko jedna strona medalu, autorka zabiera nas w podróż w czasie i udowadnia, że rodziny z pozoru idealne mają bardzo wiele rys, a czasem zakrawają wręcz o patologię. Polecam^^

Podeszłam do tej książki jak do zwykłej obyczajówki, może nawet trochę sielankowej, a przynajmniej czegoś takiego się spodziewałam. Owszem, akcja tak właśnie się zaczyna ale to tylko jedna strona medalu, autorka zabiera nas w podróż w czasie i udowadnia, że rodziny z pozoru idealne mają bardzo wiele rys, a czasem zakrawają wręcz o patologię. Polecam^^