Łuk tęczy biegnący nad rzeczywistością małego miasteczka, gdzieś na Ziemi Lubuskiej w powojennej odsłonie, ma ostre krawędzie i na pierwszy rzut oka rysuje życie jego mieszkańców w dość szarych kolorach. Jej surowe odcienie otulone, wszak nieodległym jeszcze wspomnieniem niepomyślnych dni, przejawiają się w szorstkiej, na każdym kroku wymagającej codzienności. Mimo, że jest robota do wykonania, więc w oddali majaczy perspektywa lepszego jutra, osierocone, pokiereszowane wojną dusze nie zawsze są na tyle zahartowane, bądź zdeterminowane, żeby zobaczyć w tym szansę dla siebie lub dla swoich najbliższych. Trochę jakby to była opowieść o ludziach nie stąd, którzy chcieliby być skądś. Na szczęście, tak jak w przyrodzie tęcza zatacza krąg, a nie tylko kaleczy chropowatymi obrzeżami widocznego łuku, tak i u Paukszty brudnoszare losy obszernej plątaniny charakterów splatają się ze sobą, rozświetlając ciemność samotności, wskazując wspólne kierunki marszu, jak to w życiu: czasem nadając sens, czasem je odbierając.
Gdybym miał tę obszerną powojenną sagę potraktować półżartem, musiałbym szukać w okolicach Sulechowa i Międzyrzecza miasteczka całego wyłożonego klinkierem, rzecz jasna z własnej cegielni, takim które posiada szkołę pielęgniarek i pomnik radzieckich żołnierzy. Życie w tej mieścinie pełne byłoby rozwiązłości, którą wzmacniałyby ciche alimenty oraz szeptanka. Pomysł sprzedaży alkoholu na polskich stacjach benzynowych pewnie został zaczerpnięty także z tej historii, podręcznika, jak przetrwać i się dorobić, dla najlepszego fachu pod słońcem – kierowcy ciężarówki. Tych ostatnich od dyskusji w oparach benzyny, mogliby tylko oderwać weselni nożownicy, tańce w mieście, incydent na budowie, albo ewentualnie powtarzając trochę za „Rejsem” gra w „dupnika kanadyjskiego …”
*Dodatkowa gwiazdka za wspomnienie Profesora Kuczyńskiego i nieznany epizod historii grunwaldzkiej oraz starosty babimojskiego Krzysztofa Żegockiego – organizatora wojny zaczepnej ze Szwedem.

Łuk tęczy biegnący nad rzeczywistością małego miasteczka, gdzieś na Ziemi Lubuskiej w powojennej odsłonie, ma ostre krawędzie i na pierwszy rzut oka rysuje życie jego mieszkańców w dość szarych kolorach. Jej surowe odcienie otulone, wszak nieodległym jeszcze wspomnieniem niepomyślnych dni, przejawiają się w szorstkiej, na każdym kroku wymagającej codzienności. Mimo, że jest...