„Współcześni kochankowie” skusili mnie opisem swojej fabuły, jaki znalazłam na odwrocie książki. Historia trójki wieloletnich przyjaciół dobiegających pięćdziesiątki i ich zakochanych w sobie dzieci wydała mi się obiecującą opowieścią o przyjaźni i kryzysie wieku średniego. To tematy w filmach czy literaturze ograne, ale zazwyczaj interesujące. Nie zawsze jednak sama tematyka wystarczy, by zaciekawiać czytelnika. „Współczesnym kochankom” zabrakło po prostu tego czegoś.

Elizabeth, Andrew i Zoe są przyjaciółmi od czasów college’u. Mieszkają w tej samej, eleganckiej dzielnicy Nowego Jorku, Ditmas Park, i wciąż są z sobą w stałym kontakcie. Tymczasem ich dorastające dzieci – syn Elizabeth i Andrew, Henry oraz córka Zoe, Ruby – zaczynają ze sobą sypiać, co wbrew pozorom nie do końca spotyka się z sympatią ich rodziców. Do życia tych ostatnich wkrada się nuda i stagnacja, z którą nie potrafią sobie poradzić, a ingerencja w życie dzieci wydaje się jedynym nad czym mają jeszcze kontrolę.
I tak otrzymujemy dwa główne wątki powieści, zupełnie przeciwstawne – kryzys wieku średniego i wchodzenie w dorosłość. Niestety, to tematy na tyle wyeksploatowane, że trzeba mieć dobry pomysł, jak nimi zainteresować czytelnika. Emmie Straub go zabrakło. Poziom emocji podczas lektury równy jest zeru – nie wydarza się nic wywołującego wypieki na twarzy, a bohaterowie nie robią niczego co wywierałoby na nas jakiekolwiek wrażenie. Jeśli czytaliście kiedyś podobne książki albo oglądaliście filmy o podobnej tematyce z łatwością zgadniecie jak potoczy się każdy z wątków. Emma Straub niczym nie zaskakuje. Jej bohaterowie to ludzie z bogatych przedmieść, którzy kryzysy opanowują przystępując do zakamuflowanych sekt, chodząc na terapię lub rzucając się w wir pracy. Z kolei ci młodsi, owi „współcześni kochankowie” swoje związki traktują z ekscytacją, nie dbając o przyszłość i o konsekwencje, czego starsi oczywiście im zazdroszczą. Są pełni planów na przyszłość i zapału, którego ich rozczarowanym dorosłością rodzicom już brakuje. Taka jest kolej rzeczy, chciałoby się powiedzieć, i akurat tę prawidłowość Emma Straub uchwyciła doskonale. W jej książce nie ma fajerwerków, co jest akurat wadą dla samej lektury, ale jest w niej szara, zwykła codzienność, z którą zmaga się większość z nas. Pytanie tylko, czy chcemy o niej czytać.

Motywem, który miał – jak się domyślam – w zamyśle Autorki być wyróżnikiem jej książki, jest motyw filmu o Lydii, koleżance trójki głównych bohaterów. Andrew, Elizabeth, Zoe i Lydia tworzyli w czasach college’u zespół, po rozpadzie którego Lydia zrobiła zawrotną karierę muzyczną. Gdy Hollywood bierze się za nakręcenie filmu o zmarłej z przedawkowania Lydii, jej przyjaciele muszą zmierzyć się ze wspomnieniami wspólnej młodości, która ma zostać pokazana na ekranie. A zdania w tym temacie są podzielone. Nie dla każdego z nich są to wspomnienia, którymi chcą się dzielić…Czy książka zyskuje dzięki temu dodatkowemu wątkowi? Niewiele. Wydaje się on być wetknięty nieco na siłę i jest po prostu mało atrakcyjny. A może po prostu mało przystający do polskich realiów?

Trudno napisać o „Współczesnych kochankach” wiele więcej, bo niewiele się w niej dzieje. Ta książka nie wniesie nic do waszego życia, nie dostarczy też doznań czysto literackich, bo nie jest porywająco napisana. Być może jednak inaczej odbiorą ją czytelnicy w średnim wieku, w wieku głównych bohaterów, którzy znajdą w niej odbicie swoich rozterek. Mnie pozostawiła totalnie obojętną i niestety zniechęconą do dalszej twórczości Emmy Straub.

Malwina Sławińska