"Wojna nigdy nie wychodzi z człowieka", a gdy się jest dzieckiem to nosi się ją w sobie całe życie. Chociaż ta książka boli i staje gulą w gardle, choć oczy będą szczypać i piec by w końcu puścić słone łzy, choć poruszy do głębi dziecięcą tragedią i bólem, choć przeszyje serce poczuciem straty, to warto zanurzyć się w tych opowieściach... Opowieściach z dzieciństwa, które szybko przestawało nim być w obliczu wojny. Magdalena Grzebałkowska ruszyła w świat by odnaleźć osoby, które stały się bohaterami jej reportażu. Kalifornia, Hiszpania, Niemcy, Białoruś, Kalifornia, Hiszpania, Izrael i oczywiście Polska. 12 historii o wojnie widziane oczami dzieci, zapisane przez Autorkę, która usłyszała je bezpośrednio od żyjących jeszcze osób. Artur jako trzyletni chłopiec trafia do domu dziecka, gdzie ma stać się oddanym nazistą zgodnie z zaleceniami Hitlera, tymczasem dzieci są w nim wykorzystywane do ciężkiej pracy, nie wychowywane. Myśli, że jego rodzice nie żyją. Po wielu latach spotkanie z matką jest chyba gorszą tragedią niż lata w domu dziecka. Lidia, córka wrogów ludu w łagrze pokochała Stalina, a gdy ten umarł i matka wyraziła swoją ulgę zagroziła jej donosem. Teraz nie może sobie tego wybaczyć. Niklas Frank, syn Hansa Franka, generalnego gubernatora na okupowanych terenach polski, przez kilka lat mieszkał niczym książę na Wawelu, z którego jego ojciec uczynił swoją rezydencją. Odpowiadał za powstanie gett, gdzie jego żona udawała się na zakupy. To co widział, to przed czym był chroniony dociera do niego po wojnie, gdy dorasta. Do dzisiaj zbiera materiały o swoim ojcu i nazistach, by szczerze o tym mówić i potępiać. UWAGA! UWAGA! NADCHODZI! KOMA TRZY! 1 września 1939 roku wybucha II wojna światowa, a dzieci w Polsce nie idą do szkoły. Ale czy przyczyną był wybuch wojny? Ta książka pokaże, jak to było naprawdę. Losy dzieci były różne, inne, a wszystko zależało od tego gdzie były w danym momencie i jakiego były pochodzenia. Autorka wręcz w ostatniej chwili łapie głosy jeszcze żyjących bohaterów, którzy opowiadają o tym czego doświadczyli w czasie wojny, co z niej pamiętają i jak wyglądało ich życie po jej zakończeniu. W książce Autorka oddaje również głos swojej babci Władzi, która trafiła do niemieckiego obozu pracy. W takim obozie poznali się moi dziadkowie, tam wzięli ślub, tam urodziła się moja ciocia, najstarsza z rodzeństwa mojej mamy. Szczególnie polecam Wam rozdział "Warszawskie dzieci", w którym Autorka obala mit Małego Powstańca potępiając tych, którzy wysłali ludzi, w tym dzieci do walki. Gorąco polecam!