Nieznacznie lepsza od poprzednich części, jednak w dalszym ciągu zdecydowanie za długa. Ilość nudnych wątków jest przytłaczająca, rozdziały poświęcone Rachel, która błąka się po zamku razem z Gutwulfem i nie wynika z tego totalnie nic, są nie do przebrnięcia bez solidnej dawki kofeiny. Kolejny tylko nieznacznie lepszy wątek Warańczyka również ciągnie się jak flaki z olejem, a będąc już prawie na końcu tej opowieści, trudno nie zdać sobie pytania, co w zasadzie wynika z całej wyprawy Miriamele, której poświęcono równie dużo czasu co Simonowi. Jej postać swoją wyprawą nie osiągnęła nic, co byłoby istotne dla fabuły. Rozwój postaci jest znikomy i to tylko wtedy, kiedy autor sobie o tym przypomni, aby podkreślić jak wiele przeszła i jest inną osobą itd, gdy o tym autor zapomni, jest ona bardziej irytująca niż była w początkowych tomach. Również spotkanie po długiej rozłące wszystkich przyjaciół jest bardzo rozczarowujące.
Pierwsze 200 stron, to nie zwyczajowe lanie wody, tylko wręcz lejące się wodospady, później jest już trochę ciekawiej.

Nieznacznie lepsza od poprzednich części, jednak w dalszym ciągu zdecydowanie za długa. Ilość nudnych wątków jest przytłaczająca, rozdziały poświęcone Rachel, która błąka się po zamku razem z Gutwulfem i nie wynika z tego totalnie nic, są nie do przebrnięcia bez solidnej dawki kofeiny. Kolejny tylko nieznacznie lepszy wątek Warańczyka również ciągnie się jak flaki z olejem,...