Bardzo zabawna pozycja o wielu wymiarach. Z jednej strony mamy sprawozdanie ze spotkania arcybiskupa z dalajlamą, z drugiej dialog, który ma pokazać czytelnikom czym jest radość (czy inaczej szczęście, eudajmonia...). Pierwszy punkt jest potraktowany po macoszemu (i bardzo dobrze), stanowi tło i niekiedy przerywnik, żeby nie zanudzić czytelnika, tym dydaktycznym dialogiem, który stanowi główną oś książki.
Jest jednak tutaj i trzecia strona medalu ;) Możemy tutaj zobaczyć kim są arcybiskup tutu i dalajlama czysto prywatnie, jaki jest ich stosunek do siebie nawzajem i religii (zaróno tych, które sami reprezentują, jak i pozostałych). To bardzo ciekawa rzecz. I zabawna, bo jako najwyżsi przedstawiciele, przynajmniej tak mi się wydaje, powinni zachowywać pewien konserwatyzm i dawać przykład swim wiernym, oni jednak podchodzą do swoich wierzeń bardzo swobodnie. Nie wiem czy jest tutaj właściwym terminem określenie "transcendencja", czy raczej "herezja". Myślę, że raczej to pierwsze, bo najważniejsza jest przecież miłość i służba miłości - to jak się tego podejmujemy jest raczej drugorzędne. Chociaż warto popatrzeć na to też z tej drugiej strony; można mieć niezły ubaw. Ja przynajmniej miałem.

Bardzo zabawna pozycja o wielu wymiarach. Z jednej strony mamy sprawozdanie ze spotkania arcybiskupa z dalajlamą, z drugiej dialog, który ma pokazać czytelnikom czym jest radość (czy inaczej szczęście, eudajmonia...). Pierwszy punkt jest potraktowany po macoszemu (i bardzo dobrze), stanowi tło i niekiedy przerywnik, żeby nie zanudzić czytelnika, tym dydaktycznym dialogiem,...