Jeśli książka weszła do kanonu literatury i przetrwała próbę czasu (dwa stulecia!), to dlatego, że jest bardzo dobra. Szczerze przyznaję, że mnie wciągnęła.

Scott był świetnym psychologiem, i każda z postaci w powieści jest dobrze zarysowana, unikatowa i spójna. Z poczynań bohaterów i ich rozważań nawet dziś można wyciągnąć uniwersalne prawdy życiowe.
Osią powieści jest dojrzewanie głównego bohatera, który przypominał mi z początku pasterkę z Dziadów Mickiewicza, tzn. metaforycznie nie dotyka ziemi stopami i ciągle goni a to za jakimś barankiem, a to za motylkiem. Ten oto piękny lekkoduch z głową z obłokach przez przypadek w sumie zostaje wciągnięty w szkockie powstanie jakobitów, sam będąc angielskim żołnierzem, a tym samym dopuszczając się zdrady głównej. Wydarzenia jakie spotykają go po drodze, zmieniają go, Edward mężnieje i w końcu dotyka stopami ziemi, pozostając nadal wrażliwym i szlachetnym młodzieńcem.
Żywe i psychologicznie prawdziwe postacie to moim zdaniem największy atut tej powieści, a Flora na zawsze pozostanie w moim serduszku. Podziwiam autora, że stworzył taką postać kobiecą - szlachetną, idealistyczną, silną charakterem, inteligentną i mądrą życiowo. Kobietą w XVIII w. z własnym zdaniem, planem na życie, który realizowała z konsekwencją. Przykro mi czytać, że ponieważ celem do którego dążyła było poświęcenie się Sprawie, a nie mąż i dzieci, jest negatywnie oceniana przez czytelniczki. To, że dała kosza niechcianemu absztyfikantowi, nie czyni jej zimną. Jej serce po prostu było zajęte czymś innym. #sprawiedliwość dla Flory

Rozumiem, że nie wszyscy to lubią, ale ja jestem fanem XIX-wiecznego gawędziarskiego stylu, wplatania wierszy do fabuły i długich opisów, a autor robi to dobrze. Naprawdę można przenieść się w czasie do XVIII-wiecznej Szkocji z jej krajobrazami i kulturą.

Podsumowując, powieść jest wciągająca, dobrze napisana, bohaterowie są ciekawi i zależy nam na nich, z ich uczuciami można się identyfikować nawet dzisiaj. Słowem, poruszyła mnie.

Jeśli książka weszła do kanonu literatury i przetrwała próbę czasu (dwa stulecia!), to dlatego, że jest bardzo dobra. Szczerze przyznaję, że mnie wciągnęła.

Scott był świetnym psychologiem, i każda z postaci w powieści jest dobrze zarysowana, unikatowa i spójna. Z poczynań bohaterów i ich rozważań nawet dziś można wyciągnąć uniwersalne prawdy życiowe.
Osią powieści jest...