W pogoni to nie jest typowy kryminał, bo dość istotną część fabuły stanowi nuta refleksji nad naturą zemsty. I pomysł sam w sobie wydaje się być dobry, bo gdzież jest lepsze miejsce na zemstę, jak nie w kryminale. Ale niestety w tym przypadku sama fabuła kryminalna na tym cierpi, a i refleksja ciut zamało refleksyjna. Sprawiedliwość co prawda należy oddać autorowi, bo tytuł pasuje tu idealnie. Fabuła książki goni, goni, goni bez ustanku i aż by się chciało powiedzieć "A dokąd? A dokąd? A dokąd? Na wprost! ... Przez góry, przez tunel, przez pola, przez las, i spieszy się, spieszy, by zdążyć..." tylko właśnie dokąd? Bo pędzi i goni i ani wątek kryminalny nie satysfakcjonuje czytelnika, ani też owa refleksja nie jest dość głęboka by mogła być uznana za dominującą w tej książce. Powstało zatem takie trochę kryminalne, trochę etyczne coś, które ani jako kryminał, ani jako cokolwiek innego nie najlepiej się broni.

W pogoni to nie jest typowy kryminał, bo dość istotną część fabuły stanowi nuta refleksji nad naturą zemsty. I pomysł sam w sobie wydaje się być dobry, bo gdzież jest lepsze miejsce na zemstę, jak nie w kryminale. Ale niestety w tym przypadku sama fabuła kryminalna na tym cierpi, a i refleksja ciut zamało refleksyjna. Sprawiedliwość co prawda należy oddać autorowi, bo tytuł...